Nicolaas I van Rusland
Van Wikipedia
| 1796-1855 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Tsaar van Rusland | ||||||
|
||||||
|
Nicolaas I Pavlovitsj (Russisch: Николай I Павлович; Nikolaj I Pavlovitsj) (Tsarskoje Selo bij Sint Petersburg, 6 juli 1796 – Sint Petersburg, 2 maart 1855) was tsaar van Rusland van 1825 tot zijn dood in 1855.
[bewerk] Binnenlandse politiek
Nicolaas' regeringsperiode werd geplaagd door opstanden en problemen, die hij meestal zelf veroorzaakte door zijn starre conservatisme en zijn totale gebrek aan inzicht in de ontwikkeling van Europa.
Zo onderdrukte hij in zijn eerste regeringsjaar (1825) al de Decembristenopstand - (de Decembristen, ook Dekabristen genoemd, waren Russische liberaalgezinde gardeofficieren, die in december 1825 tevergeefs rebelleerden tegen het tsaristische absolutisme en een grondwet afdwongen). De afrekening met de opstandelingen die het hadden overleefd was verschrikkelijk. Het verhoor werd door de tsaar persoonlijk geleid. De meesten werden tot onmenselijk harde gevangenisstraffen of tot deportatie veroordeeld. Velen werden naar de Siberische mijnen gezonden, waar zij van ontbering omkwamen. Een van de gearresteerden was de beroemde schrijver Aleksandr Poesjkin. Het bleek dat verschillende onder de samenzweerders door hem waren beïnvloed. Hij werd uiteindelijk naar Zuid-Rusland verbannen en pas weer in genade aangenomen toen hij Nicolaas onderdanig om vergiffenis had gevraagd.
De revoluties van 1848 in Europa veroorzaakten grote opschudding in Russische regeringskringen. Weliswaar bleef in Rusland alles rustig, maar de angst dat de revolutie ook naar eigen land zou overslaan, deed Nicolaas naar strenge maatregelen grijpen. De censuur op de pers werd verscherpt en de invoer van buitenlandse boeken en tijdschriften die liberale of socialistische denkbeelden ontvouwden, werd vrijwel onmogelijk gemaakt. Hij riep de Derde Afdeling in het leven, een soort geheime politie, die tot aan de oktoberrevolutie van 1917 actief was met als hoofd graaf Benckendorff.
[bewerk] Buitenlandse politiek
In 1830 sloeg hij de Poolse opstand neer en in 1848 hielp hij de Oostenrijkers in de oorlog tegen de Hongaren. Hij steunde tevens de onafhankelijkheidsstrijd van de Grieken, ten nadele van de Turken. Hij wou namelijk zijn droom realiseren: van Constantinopel een Russische stad maken. In 1828 begon hij zelfs op eigen houtje een oorlog tegen het Ottomaanse Rijk. De Russische troepen hadden succes. Bij de Vrede van Adrianopel in 1829 kreeg Rusland echter niet Constantinopel, wel de Donaudelta. Enkele jaren later zou Nicolaas I de Turken steunen bij hun strijd tegen het Egyptische rijk. Ook voerde hij de Krimoorlog (1854-1856), waarvan hij het einde zelf niet meer meemaakte. Na zijn dood werd hij opgevolgd door zijn zoon Alexander II.
De schrijver Toergenjev zou het Rusland van Nicolaas I als volgt beschrijven: "Een mengeling van licht en duisternis, van Europese beschaving en Aziatische barbaarsheid."
[bewerk] Huwelijk en kinderen
Nicolaas was gehuwd met Charlotte van Pruisen (Alexandra Fjodorovna), dochter van Frederik Willem III van Pruisen. Uit het huwelijk werden zeven kinderen geboren:
- Alexander II van Rusland (29 april 1818 — 13 maart 1881), trouwde met Marie van Hessen-Darmstadt
- Maria Nikolajevna (18 augustus 1819 — 21 februari 1876), trouwde met Maximiliaan van Leuchtenberg
- Doodgeboren dochter (1820)
- Olga Nikolajevna (11 september 1822 — 30 oktober 1892), trouwde met Karel I van Württemberg
- Alexandra Nikolajevna (24 juni 1825 — 10 augustus 1844), trouwde met Frederik van Hessen-Kassel
- Constantijn Nikolajevitsj (21 september 1827 — 29 januari 1892), trouwde met Alexandra van Saksen-Altenburg
- Nicolaas Nikolajevitsj (8 augustus 1831 — 25 april 1891), trouwde met Alexandra van Oldenburg
- Michael Nikolajevitsj (25 oktober 1832 — 18 december 1909), trouwde met Cecilia van Baden
