Étienne-François de Choiseul
Z Wikipedii
Étienne-François de Choiseul (28 czerwca 1719 - 8 maja, 1785) - francuski dyplomata.
Wstąpił do armii francuskiej i wziął udział w wojnie o sukcesję austriacką 1740-1748, w toku której został generałem-lejtnantem. Zyskał na dworze królewskim względy Madame Pompadour, która popierała jego karierę.
Został zarządcą kraju Wogezów, w 1753 mianowany ambasadorem w Rzymie, gdzie miał łagodzić niepokoje wywołane antyfrancuską bullą Unigenitus papieża Klemensa XI. W 1757 został ambasadorem w Wiedniu i przyczynił się do zawarcia przymierza francusko-austriackiego. W latach 1758-1761 był ministrem spraw zagranicznych. Niemniej wpływ na politykę francuską zachował do 1770. W 1761 doprowadził do podpisania Paktu Familii, formalnego związku dworów Burbonów. W uznaniu jego zasług król Ludwik XV uczynił go parem i diukiem Francji. W latach 1761-1766 był ministrem marynarki, w latach 1761-1770 ministrem wojny, 1766-1770 ponownie ministrem spraw zagranicznych.
Był zwolennikiem popierania konfederacji barskiej przeciwko Rosji. Dzięki jego zabiegom Francja wysłała do Polski setki doradców wojskowych, wspartych funduszami z francuskiej kasy państwowej. W 1766, po śmierci Stanisława Leszczyńskiego, przyłączył do Francji Lotaryngię, w 1768 to samo zrobił z Korsyką. Zezwolił na druk wielkiej encyklopedii francuskiej.
W 1765 doprowadził do wygnania jezuitów i to właśnie doprowadziło do upadku jego wpływów w 1770, gdy popierająca jezuitów Madame du Barry spowodowała pozbawienie Choiseula funkcji państwowych.
