Beniamin Netanjahu
Z Wikipedii
| Beniamin Netanjahu ur. 1949 |
|
 |
|
| Premier Izraela | |
| Okres urzędowania | od 18 czerwca 1996 do 6 lipca 1999 |
| Partia polityczna | Likud |
| Poprzednik | Szymon Peres |
| Następca | Ehud Barak |
Beniamin Netanjahu (hebr. בנימין נתניהו ur. 21 października 1949), pseudonim Bibi - polityk i dyplomata izraelski, premier Izraela w latach 1996-99.
[edytuj] Biografia
Urodził się w 1949 roku w Tel Awiwie w Izraelu.
Wychował się w Jerozolimie. W 1963 wyemigrował wraz z rodziną do Stanów Zjednoczonych, gdzie jego ojciec Benzon Netanjahu wykładał na uczelniach.
W 1967 roku powrócił do Izraela i jako ochotnik zgłosił się do armii. Służył w elitarnej jednostce komandosów (Sayeret Matkal) i wziął udział w wielu niebezpiecznych misjach. Między innymi 8 maja 1972 roku uczestniczył w operacji uwolnienia zakładników z porwanego samolotu linii Sabena na lotnisku Ben-Guriona pod Tel Awiwem. W 1973 roku opuścił armię w randze kapitana.
Studiował architekturę w Bostonie (USA) oraz marketing w Jerozolimie (Uniwersytet Hebrajski). Równocześnie studiował nauki polityczne na Uniwersytecie Harvarda.
W 1976 roku zginął jego brat, Jonathan "Joni" Netanjahu. Zginął dowodząc operacją odbicia pasażerów porwanego francuskiego samolotu w Ugandzie (operacja Entebbe). Po tym tragicznym wydarzeniu, Benjamin Netanjahu zorganizował dwie międzynarodowe konferencje o sposobach walki z terroryzmem (1979 r. Jerozolima, 1984 r. Waszyngton).
[edytuj] Kariera polityczna
W 1982 roku rozpoczął pracę w misji dyplomatycznej Izraela w Stanach Zjednoczonych. W 1984 roku został stałym ambasadorem Izraela przy ONZ (do 1989 r.).
W 1988 roku został wybrany do izraelskiego parlamentu Knesetu, z ramienia partii Likud. Był wiceministrem spraw zagranicznych (do 1992 r.). W 1991 roku uczestniczył w rozmowach pokojowych w Madrycie.
W 1993 roku został przewodniczącym partii Likud. 18 czerwca 1996 roku został wybrany premierem rządu. Koncentrował się na sprawach ekonomicznych.
W październiku 1998 roku podpisał z Jaserem Arafatem porozumienie przewidujące poszerzenie Autonomii Palestyńskiej, w zamian za obietnicę Palestyńczyków podjęcia zdecydowanej walki z terroryzmem. Gdy Arafat nie dotrzymał zobowiązań i zamachy terrorystyczne nie ustawały, Netanjahu powiedział, że zamachy bombowe zwalniają Izrael od obowiązku realizacji porozumień zawartych w Oslo. W ten sposób Izrael zrezygnował z przekazywania dalszych terenów Autonomii Palestyńskiej i zawieszono wszystkie rozmowy pokojowe. Pełnił swoje obowiązki do 6 lipca 1999 roku.
Od listopada 2002 roku do stycznia 2003 roku był ministrem spraw zagranicznych, a następnie ministrem finansów.
W grudniu 2005 został obrany nowym przewodniczącym Likudu.
[edytuj] Zobacz też
Dawid Ben Gurion (1948‑1954) • Mosze Szarett (1954‑1955) • Dawid Ben Gurion (1955‑1963) • Lewi Eszkol (1963‑1969) • Golda Meir (1969‑1974) • Icchak Rabin (1974‑1977) • Menachem Begin (1977‑1983) • Icchak Szamir (1983-1984) • Szymon Peres (1984-1985) • Icchak Szamir (1986-1992) • Icchak Rabin (1992‑1995) • Szymon Peres (1995-1996) • Beniamin Netanjahu (1996-1999) • Ehud Barak (1999-2001) • Ariel Szaron (2001-2006) • Ehud Olmert (od 2006)
