Ehud Olmert

Z Wikipedii

Ehud Olmert ur. 1945
Premier Izraela
Okres urzędowania	od 14 kwietnia 2006 do obecnie urzędujący
Partia polityczna	Kadima
Poprzednik	Ariel Szaron
Następca	sprawuje urząd

Ehud Olmert (hebr. אהוד אולמרט, ur. 30 września 1945 w Binyamina), polityk izraelski, p.o. premiera i minister wielu resortów, od 14 kwietnia 2006 premier Izraela.

Spis treści 1 Młodość i służba wojskowa 2 Deputowany i minister 3 Burmistrz Jerozolimy 4 Minister i wicepremier 5 P.o. premiera 6 Szef rządu 7 Oskarżenia 8 Rodzina 9 Przypisy 10 Zobacz także 11 Linki zewnętrzne

[edytuj] Młodość i służba wojskowa

Urodził się niedaleko miejscowości Binyamina, położonej w Brytyjskim Mandacie Palestyny, studiował filozofię, psychologię i prawo na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. W młodości Olmert był członkiem prawicowej organizacji młodzieżowej Beitar, a jego rodzice związani byli z Herutem, ugrupowaniem opozycyjnym względem lewicowej Mapai.

Odbył służbę wojskową jako oficer piechoty w brygadzie Golani, zostając czasowo zwolnionym z niej po odniesieniu ran w walkach. Później przez pewien czas był dziennikarzem wojskowego pisma "BaMahane". W czasie wojny Jom Kipur został korespondentem wojskowym w kwaterze głównej generała Ariela Szarona. W 1980 roku został oficerem armii izraelskiej. Wcześniej prowadził praktykę adwokacką.

[edytuj] Deputowany i minister

W 1973 (w wieku 28 lat) został po raz pierwszy wybrany do Knesetu z ramienia partii Likud, zasiadając w parlamencie także w siedmiu kolejnych kadencjach. W latach 1981-1988 był członkiem parlamentarnej komisji spraw zagranicznych i bezpieczeństwa, jak również komisji ds. finansów, edukacji i budżetu obronnego.

W 1988 znalazł się po raz pierwszy w rządzie (kierowanym wówczas przez Icchaka Szamira), obejmując tekę ministra ds. mniejszości. W latach 1990-1992 był ministrem zdrowia. Po przejściu Likudu do opozycji, pozostał aktywnym parlamentarzystą oraz członkiem partyjnego gabinetu cieni.

[edytuj] Burmistrz Jerozolimy

W listopadzie 1993 został wybrany na burmistrza Jerozolimy, pokonując dotychczasowego wieloletniego szefa miasta, Teddy Kolleka. Pełnił funkcję burmistrza przez dwie kadencje (do 2003), przypisuje się mu m.in. rozwój infrastruktury drogowej i systemu edukacji. Był pierwszym burmistrzem Jerozolimy z partii Likud. W czasie swojej kadencji rozpoczął kontrowersyjną rozbudowę osiedli mieszkaniowych przeznaczonych tylko dla Żydów na Górze Oliwnej.

W sprawach bezpieczeństwa miasta wzorował się na burmistrzu Nowego Jorku Rudolphie Giulianim, z którym był zaprzyjaźniony.

[edytuj] Minister i wicepremier

W lutym 2003 kierował kampanią wyborczą Likud do Knesetu i ponownie został wybrany do parlamentu. W rządzie Ariela Szarona objął tekę ministra przemysłu i handlu oraz został powołany na wicepremiera. W latach 2003-2004 był także ministrem komunikacji.

Od 7 sierpnia 2005 roku, po rezygnacji Beniamina Netanjahu (który protestował w tedn sposób przeciwko akcji likwidacji osiedli żydowskich w Strefie Gazy) przejął również czasowo w sierpniu 2005 resort finansów..^[1] Olmert, który w przeszłości sprzeciwiał się zwróceniu państwom arabskim terytoriów zajętych przez Izrael po wojnie sześciodniowej i głosował przeciwko ustaleniom konferencji pokojowej w Camp David w 1978, opowiedział się za realizacją planu Szarona. Powiedział m.in.:

"Głosowałem przeciwko Menachemowi Beginowi, powiedziałem mu, że to był historyczny błąd, jak groźne to może być, i tak dalej, i tak dalej. Teraz żałuję, że on już nie żyje - mógłbym wówczas publicznie uznać jego mądrość i przyznać się do błędu. On miał rację, a ja się myliłem. Dzięki Bogu wycofaliśmy się z Synaju."."^[2]

W czasie drugiej kadencji Ariela Szarona, Olmert był wicepremierem i uważany był za jego bliskiego współpracownika. Udzielił także Szaronowi pełnego wsparcia podczas realizacji jego planu likwidacji osiedli żydowskich w Strefie Gazy. Był też jedną z pierwszych osób, które wsparły Szarona, gdy ten dokonał rozłamu w Likudzie, tworząc partię Kadima

[edytuj] P.o. premiera

4 stycznia 2006 przejął obowiązki premiera w związku z poważną chorobą i prawdopodobnie nieodwracalną śpiączką Ariela Szarona, który w kwietniu 2006 został przez prokuratora generalnego Izraela uznany za trwale niezdolnego do pełnienia funkcji państwowych. Olmert postrzegany był przez wielu członków Kadimy jako jego naturalny następca. Zgodnie z izraelskim prawem po uznaniu szefa rządu za "trwale niezdolnego" do pełnienia swoich obowiązków, jego zastępca pełni jego obowiązki przez 100 dni, po upłynięciu których musi zostać wybrany nowy szef rządu. Jednakże wybory miały się odbyć wcześniej niż przepisowe 100 dni.

Zaraz po zapadnięciu Szarona w śpiączkę, Olmert spotkał się z Szimonem Peresem i innymi zwolennikami Szarona, pragnąc przekonać ich do zostania w Kadimie. Zyskał poparcie m.in. Peresa i Tzipi Liwni.

16 stycznia 2006 roku Olmert został wybrany p.o. przewodniczącego Kadimy^[3], startując na czele listy wyborczej tego ugrupowania w nadchodzących wyborach parlamentarnych.^[4] Oficjalnie przewodniczącym został po kwietniowej decyzji prokuratora generalnego w sprawie Szarona.

24 stycznia 2006 roku Olmert, podczas swojego pierwszego dużego wystąpienia publicznego jako p.o. premiera na konferencji w Herzliya, obwieścił iż popiera powstanie państwa palestyńskiego, jak również godzi się na zrzeczenie się przez Izrael Zachodniego Brzegu Jordanu, w celu zachowania charakteru państwa żydowskiego.

Ugrupowanie Olmerta, Kadima, zwyciężyło w wyborach parlamentarnych z 28 marca 2006 roku. Partia ta zdobyła 29 miejsc w Knesecie, czyli mniej niż się spodziewano. Pomimo tego Kadima była największym ugrupowaniem w parlamencie, które jednak nie posiadając większości bezwzględnej w liczącej 120 deputowanych izbie. W swoim przemówieniu po zwycięstwie wyborczym Olmert obiecał zbudować Izrael jako państwo "sprawiedliwe", "silne", "pokojowe", szanujące prawa mniejszości, wspierające rozwój edukacji, kultury i nauki, wreszcie pragnące osiągnąć trwały i ostateczny pokój z Palestyńczykami. Olmert stwierdził, iż Izrael dla pokoju jest gotowy na kompromis, ale Palestyńczycy muszą być również elastyczni. Jednocześnie zagroził jednostronnymi posunięciami, jeżeli tworzący rząd Autonomii Palestyńskiej odmówi uznania Państwa Izrael Hamas.

[edytuj] Szef rządu

14 kwietnia 2006 roku Olmert został oficjalnie premierem Izraela (po upływie 100 dni niezdolności do sprawowania urzędu przez Szarona). 4 maja zaprezentował swój nowy rząd Knesetowi, samemu obejmując resort rozwoju. Spodziewano się, iż teka ta przypadnie ugrupowaniu religijnemu Zjednoczony Judaizm Tory, jeżeli wejdzie ono w skład koalicji rządzącej, choć przedstawiciele tej partii przeważnie preferują stanowisko wiceministra.

24 maja 2006 został zaproszony do udziału w sesji połączonych Izb Kongresu USA (był trzecim izraelskim szefem rządu, który to uczynił). Wygłosił przemówienie, w którym stwierdził iż jego rząd będzie kontynuował jednostronne działania, jeżeli nie dojdzie do porozumienia z Palestyńczykami. 4 czerwca 2006 Olmert obwieścił, iż spotka się z Mahmudem Abbasem w celu wznowienia rozmów nad planem Mapa drogowa.

[edytuj] Oskarżenia

W trakcie i po ustaniu drugiej wojny libańskiej oskarżany o dokonanie zbrodni wojennych.

W latach 70., Olmert był podejrzewany o udział w szeregu nielegalnych przedsięwzięć, w które zaangażowani mieli być też znani jerozolimscy biznesmeni, przedstawiciele przestępczości zorganizowanej, skorumpowani politycy i emerytowany generał Rehawam Zeewi. Całą sprawę opisał dziennikarz Aryeh Avneri w 1992 roku. Wszystkie oskarżenia pod adresem Olmerta zostały jednak oddalone przez sąd. Później izraelski biznesman, David Appel był podejrzany o przekupywanie zarówno Szarona, jak i Olmerta w czasie politycznego skandalu nazywanego Aferą greckiej wyspy.

[edytuj] Rodzina

Żona Ehuda Olmerta, Aliza, jest pisarką i autorką sztuk teatralnych. W Izraelu mówi się, iż była ona członkinią - założycielką lewicowej organizacji "Kobiety w Czerni", jednak brak jest potwierdzenia tych informacji.^[5] Uważana jest niemniej za osobę o poglądach mniej prawicowych niż jej mąż. Twierdzi, iż głosowała na niego po raz pierwszy dopiero w wyborach w 2006 roku.

Olmert ma z nią czwórkę biologicznych dzieci i jedną adoptowaną córkę.

• Syn Michal jest psychologiem i zajmuje się prowadzeniem warsztatów z kreatywnego myślenia.
• Córka Dana wykłada literaturę na uniwersytecie w Tel Awiwie i jest edytorem literackim. Jest również lesbijką i mieszka ze swoją partnerką w Tel Awiwie. Jej rodzice zaakceptowali jej orientację seksualną i partnerkę. Dodatkowo udziela się w jerozolimskim oddziale izraelskiej organizacji praw człwieka Machsom Watch. W czerwcu 2006 uczestniczyła w marszu w Tel Awiwie, protestując przeciwko zabijaniu cywili przez wojsko w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu. Spotkała się wówczas z krytyką ze strony środowisk prawicowych.
• Syn Shaul ożenił się z izraelską artystką i mieszka w Nowym Jorku. Przedtem, po odbyciu służby wojskowej, podpisał petycję izrelskiej organizacji lewicowej Yesh Gvul, a następnie był rzecznikiem swojego ulubionego klubu piłarskiego, Beitar Jerozolima (którego kibice znani są ze skrajnie prawicowych poglądów).
• Najmłodszy syn Ariel nie służył w armii izraelskiej, ponieważ studiuje literaturę francuską na Sorbonie w Paryżu.
• Adoptowana córka ma na imię Shuli. Została osierocona przez matkę podczas porodu.^{[6] [7]}

Ojciec Olmerta, Mordechai, jeden z założycieli Państwa Izrael oraz członek Knesetu drugiej i trzeciej kadencji, dorastał w chińskim mieście Harbin, gdzie stał na czele lokalnej komórki ruchu młodzieżowego Betar. Dziadek Ehuda, J.J.Olmert osiedlił się w Chinach po opuszczeniu Rosji po zakończeniu I wojny światowej.^[8] W 2004 roku Olmert pojechał do Chin i odwiedził grób dziadka w Harbin. Twierdził, iż dziadek nigdy nie zapomniał tego miasta po imigracji do Palestyny w 1933 roku w wieku 22 lat. "Gdy zmarł w wieku 88 lat, ostatnie słowa wypowiedział po chińsku", powiedział Ehud Olmert.^[9]

[edytuj] Przypisy

[edytuj] Zobacz także

• Izrael
• Ustrój polityczny Izraela

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie Knesetu
• Profil na stronie BBC
• Jewish Virtual Library
• Profil na Ynetnews
• Strona przeciwników Olmerta (język hebrajski)
• Olmert jest obłożony klątwą pulsa dinura