Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Chlodwig Karl Victor, ks. Hohenlohe-Schillingsfürst 1819-1901

kanclerz Rzeszy i premier Prus
Okres urzędowania	od 1894 do 1900
Poprzednik	Leo von Caprivi
Następca	Bernhard von Bülow

Chlodwig Karl Victor, ks. Hohenlohe-Schillingsfürst (31 marca 1819 – 6 lipca 1901), niem. polityk, kanclerz Rzeszy i premier Prus

Urodził się w Schillingsfürst w Bawarii. Pochodził z mieszanej rodziny katolicko-protestanckiej (ojciec był katolikiem a matka protestantką), ale został wychowany w religii katolickiej. Karierę zaczął od pruskiej służby dyplomatycznej (był m.in. we Francja, Szwajcarii oraz we Włoszech

W 1845 r. został dziedzicznym członkiem Izby Wyższej bawarskiego Parlamentu, taka pozycja stała w kolizji z jego pruską karierą urzędniczą. Dlatego też wystąpił ze służby pruskiej w 1846 r.

W czasie rewolucji 1848 r. sympatyzował z liberałami; popierał ideę zjednoczenia Niemiec. Dlatego też podjął się zadania ogłoszenia dworom: rzymskiemu, florenckiemu i ateńskiemu objęcia przez arcyksięcia austriackiego Jana godności regenta zjednoczonych Niemiec, plany te spaliły na panewce a do zjednoczenia kraju miało dojść dopiero po za kilkanaście lat.

W tym okresie Hohenlohe skupiał się głównie na zarządzaniu swymi posiadłościami. W 1859 r. odwiedził Rzym oraz Berlin i Anglię. Po wojnie prusko-austriackiej opowiadał się za ściślejszą unią z Prusami. Król Ludwik II był jednak przeciwny jakiemukolwiek uszczupleniu swej władzy; zdanie zmienił dopiero po tym, jak Bismarck spłacił jego długi i wsparł go nowymi funduszami. 31 grudnia 1866 r. książę został mianowany ministrem ds. dworu królewskiego oraz spraw zagranicznych i szefem rady ministrów.

Jako głowa bawarskiego rządu czuwał nad scaleniem państw południowoniemieckich z resztą kraju, stając się po Bismarcku jedną z najważniejszych osób w państwach niemieckich. Zajmował się też reorganizacją armii bawarskiej na wzór pruski, przyczynił się do utworzenia Parlamentu Ceł (Zollparlament), w którym został wiceprezydentem. Na początku 1870 r. został zmuszony do odejścia przez koalicję antypruską.

Mimo że nie pełnił wówczas żadnej znaczniejszej funkcji, nadal wywierał osobisty wpływ na dwory w Monachium i w Berlinie. Po zjednoczeniu Niemiec został wybrany do Reichstagu, w którym został wicemarszałkiem. Brał udział w utworzeniu nowej partii o nazwie Liberalna Partia Cesarska, która skupiała się na wspieraniu instytucji cesarstwa oraz na opozycji wobec katolickiej Partii Centrum. Hohenlohe popierał Bismarcka w jego polityce antypapieskiej (Kulturkampf), podsunął mu także myśl zakazania działalności Towarzystwa Jezusowego. W 1872 r. Bismarck chciał, aby Hohenlohe został cesarskim posłem do Watykanu, papież odmówił jednak jego przyjęcia. W 1873 r. książę rozpoczął pracę jako ambasador w Paryżu, gdzie pozostawał przez 7 lat. W 1878 r. był członkiem delegacji niemieckiej na Kongresie Berlińskim. W 1880 r. po śmierci Bernhardta von Buelova - ministra spraw zagranicznych został wezwany do Berlina, aby tymczasowo pełnić funkcję szefa resortu spraw zagranicznych oraz zastępować Bismarcka podczas jego nieobecności spowodowanej chorobą.

W 1885 r. został gubernatorem Alzacji i Lotaryngii, przyczynił się do pewnego załagodzenia postawy miejscowej ludności wobec władzy niemieckiej. Pozostawał w Strasbourgu do października 1894 roku, kiedy to objął stanowisko kanclerza. W czasie sprawowania urzędu nie był zbyt aktywnym politykiem, rzadko zabierał głos w parlamencie, a większą część pracy wykonywali jego ministrowie. 17 października 1900 r. Hohenlohe zrezygnował ze stanowiska. Zmarł 6 lipca w Ragaz.