Hanka Bielicka
Z Wikipedii
Anna Weronika Bielicka (ur. 9 listopada 1915 w Konowce koło Połtawy, zm. 9 marca 2006 w Warszawie) - polska aktorka, artystka kabaretowa, znana powszechnie jako Hanka Bielicka. Mieszkała w Łomży
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Urodziła się na Ukrainie w czasie ucieczki rodziców przed ofensywą państw centralnych. Po I wojnie światowej zamieszkała w Łomży.
W 1939 r. ukończyła studia na Wydziale Filologii Romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego (zdobywając absolutorium, etap pisania pracy magisterskiej przerwał wybuch wojny) oraz Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie, w tym samym roku debiutowała jako aktorka. Wybuch wojny uniemożliwił jej też wyjazd do Francji na stypendium. Współpracowała z Teatrem Polskim Pohulanka w Wilnie w okresie wojennym, po 1945 roku była związana z zespołami teatrów Dramatycznego w Białymstoku, Kameralnego w Łodzi, Współczesnego w Warszawie i Państwowego Teatru Syrena w Warszawie. W 1977 roku przeszła na emeryturę, ale kontynuowała występy, zarówno teatralne i estradowe, jak i telewizyjne. Występowała także poza Polską.
Pierwszy jej kabaretowy epizod w krakowskim Kabarecie Siedem kotów w 1947 okazał się dla niej szczęśliwy: poznała Bogdana Brzezińskiego, który obiecał napisać dla niej coś specjalnego. Kilka lat później stworzył postać Dziuni Pietrusińskiej komentującej rzeczywistość sąsiedzką i ogólnospołeczną z pozycji paniusi miejsko-wiejskiej z dość poważnie zmąconym poczuciem własnych korzeni - jak scharakteryzował postać jej autor. Tę rolę Bielicka odgrywała przed publicznością i słuchaczami radiowego Podwieczorku przy mikrofonie przez 25 lat.
Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień - autorzy Teatru Syrena w Warszawie - nazwali jej charakterystyczny głos najpiękniejszą chrypką świata - aktorka była dzięki niemu łatwo rozpoznawalna nie tylko przez publiczność estrady, ale także przez słuchaczy radiowych. Hanka Bielicka wygłaszała monologi z ogromnym temperamentem, witalnością, sympatią dla publiczności, posługiwała się przy tym śmiechem i uśmiechem. W czasie występów używała gwary warszawskiej, nawiązując do przedwojennego stylu życia Warszawy. Preferowała żart obyczajowy, unikając polityki. Nieodłącznym rekwizytem na scenie i elementem jej stroju był kapelusz, najczęściej staromodny z ogromnym rondem, mimo zmieniających się trendów politycznych i trendów mody.
Bielicka wystąpiła też w ponad 20 filmach kinowych i telewizyjnych [1]. Nie powierzano jej jednak w nich nigdy ról pierwszoplanowych, głównie z powodu głosu, który - ceniony na estradzie - w filmie często był przeszkodą. Zagrała m.in.: w serialach Wojna domowa, Palce lizać, Badziewiakowie, wcześniej także w filmach fabularnych Zakazane piosenki, Celuloza, Cafe pod Minogą, Małżeństwo z rozsądku i w 1969 r. słynną ciotunię w Panu Wołodyjowskim. W 2006 roku na ekrany kin wszedł film pt.: Ja wam pokażę!, w którym zagrała rolę Ciotki Judyty.
1 marca 2006 wzięła udział w nagraniu programu Szymon Majewski Show, w którym żartobliwie powiedziała Dzisiejszy wieczór będzie pod nazwą: Bawcie się dzieci, nim babcia odleci. Był to jej ostatni telewizyjny występ.
[edytuj] Śmierć i pogrzeb
9 marca przed południem przeszła w szpitalu przy ul. Banacha w Warszawie operację tętniaka aorty, po której o godzinie 16:15 tego samego dnia zmarła. Nazajutrz, 10 marca, polski Sejm uczcił jej pamięć minutą ciszy.
Pogrzeb artystki odbył się 16 marca. Została pochowana na warszawskich Starych Powązkach w grobowcu rodzinnym Bielickich. Wielbiciele uhonorowali ją między innymi wieńcem z różowych kwiatów w kształcie kapelusza - nieodłącznego nakrycia głowy Bielickiej.
Zgodnie z życzeniem artystki w ostatniej drodze towarzyszył jej przyjaciel ze Związku Artystów Scen Polskich (ZASP), Zbigniew Korpolewski, który pisał dla Bielickiej satyryczne monologi. Wśród żegnających Bielicką byli także m.in. aktorzy Krzysztof Kolberger, Emilia Krakowska, Roman Kłosowski, satyryk i artysta kabaretowy Tadeusz Ross oraz żona prezydenta Polski Maria Kaczyńska.
[edytuj] Nagrody i odznaczenia
Za pracę artystyczną otrzymała m.in. Nagrodę Prezesa Rady Ministrów I stopnia (1979), Krzyż Kawalerski, Komandorski, Order Odrodzenia Polski oraz Złoty Krzyż Zasługi.
