Historia Szwecji
Z Wikipedii
Historia Szwecji - południowe obszary współczesnej Szwecji (Skania) była częścią praojczyzny Germanów. W średniowieczu pólnocna i środkowa cześć kraju została zasiedlona przez plemiona północnogermańskich Normanów. W IX-XI wieku tutejsi wikingowie brali udział w wyprawach łupieżczych, głównie na Ruś i Bizancjum. Równoczesne tworzenie się państwa szwedzkiego i jego chrystianizacja w XI wieku. W XII w.-XIII w. podbój Finlandii przez Szwedów. Od 1397 unia kalmarska z Danią i Norwegią. W 1523 Gustaw I Waza doprowadził do usamodzielnia się Szwecji pod władzą dynastii Wazów. Przyjęcie luteranizmu. W latach 1592-1599 Szwecja była złączona unią personalną z Rzeczpospolitą, istniała unia polsko-szwedzka. Od 1561, a zwłaszcza w XVII w., od panowania Gustawa II Adolfa (1611-1632, do Karola X Gustawa 1654-1660) walka o dominację w rejonie Morza Bałtyckiego. Wojny z Danią, Polską i Rosją oraz w latach 1630-1648 udział w wojnie trzydziestoletniej, która doprowadziła do uzyskania przez Szwecję pozycji mocarstwowej oraz do uzyskania zdobyczy terytorialnych. Po klęsce Karola XII w wojnie północnej (1700-1721) doszło do utraty większości zdobyczy (głównie na rzecz Rosji) oraz utraty rangi mocarstwa. W 1809 zwierzchnictwo nad Finlandią przejęła carska Rosja. 1814 narzucenie Norwegii unii personalnej (zerwana przez nią w 1905). Od 1818 panowanie dynastii Barnadotte.
W drugiej połowie XIX w. i na początku XX w zmiany ustrojowe: reforma parlamentu 1866, powstanie nowoczesnych partii, wprowadzenie rządów parlamentarnych, 1919 powszechne prawo wyborcze. Polityka neutralności podczas I i II wojny światowej. Od lat 30. gł. rządy socjaldemokratów z partii SAP. Głową państwa obecnie jest Karol XVI Gustaw. W latach 50.-70. rozbudowa państwa opiekuńczego, niekolidująca z szybkim rozwojem gospodarczym.
