Iwonicz-Zdrój

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Współrzędne: 49°35' N 021°48' E

Iwonicz-Zdrój

Herb Iwonicza-Zdroju

Województwo

podkarpackie

Powiat

krośnieński (podkarpacki)

Gmina
- rodzaj

Iwonicz-Zdrój
miejsko-wiejska

Założono

XV wiek

Burmistrz

Paweł Pernal
(e-mail)

Powierzchnia

5,82 km²

Położenie

49° 35' N
21° 48' E

Wysokość

410 m n.p.m.

Liczba mieszkańców (2004)
- liczba ludności
- gęstość

1963
337,3 os./km²

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

38-440

Tablice rejestracyjne

RKR

Położenie na mapie Polski

Iwonicz-Zdrój

TERC10
(TERYT)

3182507034

Strona internetowa miasta

Willa Biały Orzeł

Pijalnia wód

Willa Bazar

Iwonicz-Zdrój – miasto w woj. podkarpackim, w powiecie krośnieńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Iwonicz-Zdrój. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. krośnieńskiego.

Według danych z 31 grudnia 2004 miasto miało 1963 mieszkańców.

Położone w Beskidzie Niskim, w dolinie Iwonickiego Potoku, na wysokości 410 m n.p.m.

Liczne źródła lecznicze: jodobromowe i siarczkowe, używane do kąpieli lub inhalacji.

Jedno z najstarszych w Polsce uzdrowisk (1413 – wzmianka o istnieniu w miejscowości wód mineralnych). Uzdrowisko wzmiankowane w 1578 r. przez Wojciecha Oczkę – nadwornego lekarza Stefana Batorego. W 1793 r. wybudowano pierwsze łazienki. Właściwe uzdrowisko założone zostało jednakże dopiero w 1837 r. przez rodzinę Załuskich. W centrum drewniane wille i pensjonaty z XIX w., wzorowane są na modnym w tym czasie budownictwie uzdrowiskowym Szwajcarii.

[edytuj] Zabytki

Kościół parafialny pw. św. Iwo i Matki Boskiej Uzdrowienia Chorych wzniesiony w 1895 r. z fundacji rodziny Załuskich wg projektu architekta austriackiego Favorgera w konstrukcji szkieletowej, typowej dla realizacji zachodnioeuropejskich. Wyjątkowy charakter nadaje wnętrzu odsłonięta, dekoracyjnie ukształtowana więźba dachowa. Świątynia stanowi wyjątkowy przykład drewnianego kościoła zdrojowego o cechach neogotyckich na terenie województwa podkarpackiego

Dobrze zachowany układ przestrzenny oraz stosunkowo jednolity stylistycznie zespół drewnianej zabudowy o wyjątkowej wartości zabytkowej. Czas powstania większości obiektów przypada na II poł. XIX w., i I ćw. XX w. Architektura ta stanowi swoistą syntezę tzw. stylu szwajcarskiego, z poźnoklasycystycznym nurtem rodzimej architektury polskiej. W późniejszej fazie krzyżują się w niej elementy secesji z różnymi formami ciesiołki i budownictwa ludowego.