Jerzy Wiatr

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jerzy Józef Wiatr ur. 1931

minister edukacji narodowej
Okres urzędowania	od 15 lutego 1996 do 17 października 1997
Partia polityczna	Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej
Poprzednik	Ryszard Czarny
Następca	Mirosław Handke

Jerzy Józef Wiatr (ur. 1931) - socjolog i politolog. Profesor, były szef Zakładu Socjologii Polityki Instytutu Socjologii UW i wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim, a gościnnie również na University of Michigan, University of British Columbia, Manchester University.

[edytuj] Rodzina

Jego ojcem był Wilhelm Wiatr, który został zastrzelony za zdradę na rzecz gestapo z rozkazu zastępcy szefa Kedywu Okręgu Warszawskiego AK Józefa Rybickiego.

[edytuj] Kariera w PRL

W 1949 wstąpił do PZPR, której członkiem był do momentu jej rozwiązania w roku 1990. W 1953 wydał propagandową pracę Obiektywny charakter praw przyrody i społeczeństwa w świetle pracy J.W. Stalina "Ekonomiczne problemy socjalizmu w ZSRR", napisaną wraz z Zygmuntem Baumanem, w której na pierwszej stronie wychwalał "ostatnią pracę towarzysza Stalina" jako potężną dźwignię rozwoju wszystkich nauk, które z bezcennej skarbnicy stalinowskiej pracy czerpią i czerpać będą. Wysławiał "nieśmiertelne" wskazania Józefa Stalina, a zarazem chwalił kierownictwo PZPR za zdemaskowanie w porę "kilku odchyleńców prawicowych". O śmierci Stalina pisał na łamach "Po Prostu" w 1953: Dziś, gdy zabrakło wśród nas największego Człowieka naszej epoki, Jego dzieła są nam jeszcze droższe i cenniejsze. Stają się one w coraz większym stopniu busolą kierującą naszą pracą. Dzięki Stalinowi żyjemy w pięknej epoce.

Pracę magisterską, na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, pt. Bankrutowanie autorytetów moralnych kapitalizmu w Polsce międzywojennej w świetle "Wspomnień robotników", obronił w 1954 r., a jej promotorem był Julian Hochfeld. W poradniku dla nauczycieli "Ideologia i wychowanie" z 1965 J. Wiatr zalecał: Przestrzeganie internacjonalizmu ruchu socjalistycznego, a w obliczu zagrożenia ze strony imperializmu kapitalistycznego przestrzeganie solidarności z udzielaniem sobie wzajemnej pomocy - również zbrojnej. Przez dwie kadencje Prezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych. W latach 1979-1982 - wiceprezydent IPSA (International Political Science Association). W latach 1981-84 był dyrektorem instytutu Podstawowych problemów Marksizmu-Leninizmu KC PZPR.

[edytuj] III Rzeczpospolita

Poseł na sejm I i II kadencji. Minister edukacji narodowej w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza (w latach 1996-1997). W 1996 został uhonorowany przez prezydenta Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

[edytuj] Najważniejsze publikacje

Naród i państwo : socjologiczne problemy kwestii narodowej (KiW, 1969);
Społeczeństwo. Wstęp do socjologii systematycznej (PWN, 1979);
Socjologia stosunków politycznych (PWN, 1980);
Drogi do wolności: polityczne mechanizmy rozwoju krajów postkolonialnych (IPM-L KC PZPR, 1982);
Socjologia wojska (MON, 1982);
Marksistowska teoria rozwoju społecznego (PWN, 1983);
Marksizm i polityka (Biblioteka Studiów nad Marksizmem, KiW, 1987);
Socjologia wielkiej przemiany (KAP, 1999);
Socjaldemokracja wobec wyzwań XXI wieku (Scholar, 2000);
Refleksje o polskim interesie narodowym (IFiS PAN, 2004);
Europa pokomunistyczna - przemiany państw i społeczeństw po 1989 roku (Scholar, 2006).