Karl Carstens

Karl Carstens (ur. 14 grudnia 1914 w Bremie, zm. 30 maja 1992 w Meckenheim) - profesor prawa i politologii, polityk CDU, prezydent Niemiec w latach 1979-1984.

Studiował prawo i nauki polityczne na uniwersytetach we Frankfurcie, Dijon, Królewcu, Hamburgu i Yale; dr praw, tytuł profesorski uzyskał w 1960. Podczas II wojny światowej służył w Wehrmachcie (artyleria przeciwlotnicza), pod koniec wojny w stopniu oficerskim. Zaraz po wojnie podjął w Berlinie praktykę adwokacką, pracował także jako radca prawny Senatu miasta Bremy.

Po habilitacji (1952) był docentem i profesorem na uniwersytecie w Kolonii; wykładał prawo państwowe i międzynarodowe. Kierował Instytutem Prawa EWG i Instytutem Badawczym Niemieckiego Towarzystwa ds. Polityki Zagranicznej. W latach 1954-1955 stały przedstawiciel RFN przy Radzie Europy w Strasburgu.

Od 1955 pracował w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych; był kolejno ekspertem ds. europejskich, zastępcą kierownika i kierownikiem departamentu Zachód I, wreszcie podsekretarzem stanu (1960-1966) i stałym zastępcą ministra (od 1961). W grudniu 1966 przeszedł (na rok) na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony, od stycznia 1968 do października 1969 był szefem Urzędu Kanclerskiego (w randze podsekretarza stanu).

Od grudnia 1976 do lipca 1979 był przewodniczącym Bundestagu. W lipcu 1979 objął urząd prezydenta RFN (na 5-letnią kadencję).

Od 1958 działacz Unii Chrześcijańsko-Społecznej (CDU), w 1972 wybrany na deputowanego. Przed wyborem na przewodniczącego Bundestagu był w parlamecie rzecznikiem frakcji CDU/CSU ds. polityki zagranicznej oraz szefem frakcji (1973-1976). Od maja 1973 wchodził w skład Prezydium CDU.

Źródła: