Karl Dönitz

Z Wikipedii

Karl Dönitz 1891 - 1980
2. Prezydent Rzeszy Niemieckiej
Okres urzędowania	od 30 kwietnia 1945 do 23 maja 1945
Partia polityczna	Bezpartyjny
Poprzednik	Adolf Hitler (Führer)
Następca	Theodor Heuss (RFN) Wilhelm Pieck (NRD)

Karl Dönitz (ur. 16 września 1891, zm. 24 grudnia 1980) - niemiecki Grossadmiral i morski oficer pokładowy okrętów podwodnych, polityk. W trakcie I wojny światowej dowodził "UC-25" oraz "UB-68", natomiast podczas II wojny światowej kierował Dowództwem Okrętów Podwodnych i Marynarką Wojenną (Kriegsmarine). Na mocy testamentu Adolfa Hitlera został ostatnim przywódcą III Rzeszy. Wyrokiem Trybunału Norymberskiego skazano go na 10 lat więzienia.

Urodził się w 1891 w Grünau i pochodził z patriotycznej pruskiej rodziny. Ten fakt miał duże znaczenie przy decyzji o wstąpieniu do Cesarskiej Marynarki Wojennej. W 1912 został oficerem wachtowym na krążowniku SMS "Breslau", na którego pokładzie pływał do 1916. Wtedy to właśnie zaczął służbę na okrętach podwodnych, jako oficer wachtowy, a następnie objął dowództwo okrętu "UC-25". Potem dowodził starą jednostką typu B-III noszącą numer "UB-68", która pod koniec I wojny światowej, w 1918 została zatopiona przez okręty brytyjskie na Morzu Śródziemnym, a uratowana załoga okrętu wraz z dowódcą została wzięta na rok do niewoli.

Po zwolnieniu powrócił do niemieckiej floty, gdzie dowodził m.in. torpedowcem "G-8" i flotyllą torpedowców. Od 1924 do 1927 był referentem dyscyplinarnym w dowództwie Kriegsmarine, następnie pierwszym oficerem w Sztabie Dowództwa Morza Północnego. W 1934 rozpoczął roczną służbę jako dowódca krążownika "Emden". Od 1935 zajmował się okrętami podwodnymi, wpierw został dowódcą 1. Flotylli Okrętów Podwodnych Weddigen, potem wyznaczono go na dowódcę Okrętów Podwodnych Kriegsmarine. Działaniami U-bootów kierował bezpośrednio do 1943, kiedy to zastąpił admirała Ericha Raedera na stanowisku dowódcy Kriegsmarine. Na mocy testamentu Adolfa Hitlera został w 1945 ostatnim wodzem III Rzeszy Niemieckiej (jako Prezydent Rzeszy - Reichspräsident). W 1945 podpisał bezwarunkową kapitulację i utworzył Rząd Tymczasowy we Flensburgu, przez jakiś czas tolerowany przez aliantów. Został jednak w niedługim czasie aresztowany przez siły alianckie w odpowiedzi na żądanie Rosjan. Na mocy wyroku w procesie norymberskim, jako ostatniego przywódcę III Rzeszy Trybunał Międzynarodowy skazał go na 10 lat więzienia. Karę odbywał w Spandau. Po wyjściu na wolność napisał m.in. książkę pt. "10 lat i 20 dni", będącą opisem jego wspomnień z lat 1935-1945.

Karl Dönitz znacznie udoskonalił taktykę "wilczych stad", która polegała na atakowaniu spostrzeżonych konwojów dopiero po zgromadzeniu kilku lub kilkunastu okrętów podwodnych, co przynosiło bardzo duże straty Brytyjczykom przez pierwsze cztery lata II wojny światowej. Admirał w tym systemie wzorował się na atakach torpedowców, na których służył przez kilka lat. Wilcze stada zaczęły jednak zawodzić, gdy alianci rozpoczęli stosowanie udoskonalonych radarów i sonarów. U-bootów było za mało i zbyt późno zaczęto wprowadzać unowocześnione okręty, mogące jeszcze odwrócić sytuację. Dodatkowym problemem był brak wsparcia ze strony lotnictwa, gdyż dowódca Luftwaffe, marszałek Hermann Göring, nie widział takiej potrzeby, oraz złamanie przez aliantów kodu służącego do kontaktowania się okrętów z dowództwem. Przełomem w bitwie o Atlantyk był 1943.