Kołbacz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Kołbacz
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	gryfiński
Gmina	Stare Czarnowo
Położenie	53° 18' 02'' N 14° 48' 48'' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	1400
Strefa numeracyjna (do 2005)	91
Tablice rejestracyjne	ZGR
Położenie na mapie Polski Kołbacz

Kołbacz (niem. Kolbatz) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim, w gminie Stare Czarnowo.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego.

Wieś nad rzeką Płonią, kilka kilometrów na zachód od brzegów jeziora Miedwie, przy drodze wojewódzkiej nr 120, ok. 2 km na wschód od drogi krajowej nr 3. Około 1,4 tys. mieszkańców.

[edytuj] Historia

Najstarsze ślady osadnictwa Słowian na terenach obecnego Kołbacza datuje się na VII w. naszej ery. W średniowieczu istniał tutaj gród książęcy. Jest to jedna z możliwych lokalizacji pierwotnej siedziby pomorskiego książęcego rodu Gryfitów. W XII w. ziemie te należały do Warcisława Świętobrzyca, kasztelana szczecińskiego, który w 1173 r. sprowadził w okolice grodu cystersów z duńskiego klasztoru w Esrom. W kolejnych latach panowania zakonników na tych terenach sukcesywnie powiększały się ich dobra. Kołbacz był jednym z najważniejszych ośrodków politycznych księstwa pomorskiego, do którego często zjeżdżali książęta szczecińscy. W kościele klasztornym jest pochowanych wielu członków rodu Świętobrzyców i Gryfitów. Po reformacji w 1535 r. klasztor został zlikwidowany, a jego dobra stały się domeną książąt. W 1662 ostatecznie zakończył się okres świetności Kołbacza. Stało się tak w wyniku ogromnego pożaru. Miejscowość nie odzyskała dawnego blasku.

Po II wojnie światowej skończyło się niemieckie panowanie nad wsią i nastąpiło przejęcie jej przez Polskę. Powojenny rozwój wsi związany jest z założeniem tutaj Zootechnicznego Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki w Krakowie. Wielu mieszkańców obecnego Kołbacza to właśnie pracownicy tego zakładu.

[edytuj] Zabytki

Zespół klasztorny cystersów z XII-XIV w., jeden z najcenniejszych zabytków Pomorza Zachodniego, w skład zespołu wchodzą:

kościół w stylu późnoromańskim i wczesnogotyckim z XII/XIII w., z ozdobną rozetą,
klasztor trójskrzydłowy w stylu gotyckim, przylegający do kościoła, z XIII/XIV w., pozostało tylko skrzydło zachodnie, tzw. Dom Konwersów,
dom opata, budowla w styku gotyckim, z cegły, odbudowana w latach 1985-1986,
baszta więzienna, z cegły, pochodzi z XIV w.,
stodoła gotycka z XV w., zabytek unikatowy w skali kraju.