Konwencja turystyczna

Z Wikipedii

Konwencja turystyczna - umowa międzynarodowa, najczęściej dwustronna, upraszczająca zasady ruchu transgranicznego w obrębie rejonu turystycznie atrakcyjnego, odwiedzanego przez obywateli stron umowy. Polska pierwszą tego rodzaju konwencję zawarła z Czechosłowacją w 1925, była to Konwencja Turystyczna pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką, podpisana dnia 30 maja 1925 r. w Pradze, opublikowana w Dz. U. nr 57 poz. 333. Weszła ona w życie 12 czerwca 1926, obejmując polskie, czeskie i słowackie tereny przygraniczne w rejonie Śląska, Tatr i Beskidu Wschodniego.

Po II wojnie światowej i zmianach granic przedwojenna konwencja przestała obowiązywać. Przez lata pięćdziesiąte, w okresie stalinizmu, wszystkie kraje bloku wschodniego, w tym i Polska, izolowały swoje terytoria, nie zezwalając swym obywatelom na przekraczanie granic bez spełnienia licznie piętrzonych warunków, przez co "mały ruch turystyczny" praktycznie zamarł. Dopiero po nieznacznym złagodzeniu polityki podpisano (weszła w życie latem 1961) z Czechosłowacją podobną do przedwojennej konwencję, w której uwzględnione były oprócz Tatr także Sudety - czeskie i polskie Karkonosze, a także atrakcyjna dla obywateli Czechosłowacji zachodnia część Ziemi Kłodzkiej i Jezioro Otmuchowskie.

Po "Jesieni Ludów" i liberalizacji przepisów dotyczących przekraczania granic przez obywateli byłych państw komunistycznych polsko-czechosłowacka konwencja turystyczna straciła rację bytu, a po rozpadzie Czechosłowacji, a później wejściu do Unii Europejskiej Polski, Czech i Słowacji stała się całkowitym anachronizmem, bowiem zgodnie z europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, każdemu obywatelowi przysługuje prawo do swobody poruszania się, w tym też prawo opuszczenia każdego kraju i skierowania się do innego swobodnie wybranego, jeżeli zostanie tam przyjęty.