Naczelnik Związku Harcerstwa Polskiego

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Naczelnik ZHP - obok Przewodniczacego ZHP najwyższa funkcja w Związku Harcerstwa Polskiego.

Spis treści

1 Kompetencje Naczelnika ZHP
2 Historia
- 2.1 Przywódcy polskiego skautingu 1911-1914
- 2.2 Przywódcy polskiego skautingu w czasie I wojny światowej 1914-1918
3 Naczelnicy Związku Harcerstwa Polskiego od 1918
4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Kompetencje Naczelnika ZHP

Naczelnik ZHP:

reprezentuje Związek Harcerstwa Polskiego na zewnątrz;
określa organizację i zasady działania Głównej Kwatery ZHP oraz kieruje jej pracą;
powołuje i odwołuje kierowników jednostek organizacyjnych i gospodarczych utworzonych przez Główną Kwaterę ZHP;
wydaje rozkazy;
wykonuje inne zadania określone w Statucie lub przekazane przez Zjazd ZHP albo Radę Naczelną ZHP;
zarządza majątkiem i prowadzi gospodarkę finansową przy pomocy Skarbnika ZHP.

[edytuj] Historia

Andrzej Małkowski

[edytuj] Przywódcy polskiego skautingu 1911-1914

Naczelna Komenda Skautowa w zaborze austriackim:

Przewodniczący (później Naczelny Komendant Skautowy) - dr Kazimierz Wyrzykowski;
członek Komendy (Rady Przybocznej) - Andrzej Małkowski;
12 grudnia 1911 roku Naczelna Komenda Skautowa przekształca się w Związkowe Naczelnictwo Skautowe, które staje się najwyższą władzą polskiego skautingu w zaborze austriackim. W skład Związkowego Naczelnictwa Skautowego weszło wielu twórczych instruktorów, m.in.: Andrzej Małkowski, Olga Drahonowska, Jadwiga Falkowska, Ignacy Kozielewski, Jerzy Grodyński, Tadeusz Strumiłło, Zygmunt Wyrobek.

Naczelna Komenda Skautowa w zaborze rosyjskim

Przewodniczący - Gustaw Simon;
w grudniu 1911 roku powstaje w Warszawie Naczelna Komenda Skautowa jako najwyższa władza polskiego skautingu męskiego w zaborze rosyjskim;
latem 1914 roku Związkowe Naczelnictwo Skautowe organizuje drugi ogólnokrajowy kurs instruktorski w Skolem, na którym zaczęto prowadzić rozmowy na temat zjednoczenia całego polskiego skautingu w jedną organizację (wybuch 1 sierpnia 1914 roku I wojny światowej przerywa konsuktacje);
wybitni instruktorzy: ks. Kazimierz Lutosławski, Alojzy Pawełek z Warszawy, Władysław Nekrasz z Kijowa.

[edytuj] Przywódcy polskiego skautingu w czasie I wojny światowej 1914-1918

Wypadki wojenne, wstępowanie wielu skautów i instruktorów do wojska spowodowały osłabienie pracy skautowej w Małopolsce (zabór austriacki). Ośrodek skautowy we Lwowie traci na znaczeniu. Na czoło organizacji skautowych wysuwa się ośrodek warszawski (zabór rosyjski).

W Królestwie Polskim (główna część zaboru rosyjskiego) działały cztery organizacje skautowe:

skauting męski podległy Naczelnej Komendzie Skautowej w Warszawie (od połowy 1916 roku przyjął nazwę Związek Harcerstwa Polskiego);
Polska Organizacja Skautowa - powstała na przełomie 1914/1915 na terenach zajętych w czasie działań wojennych przez wojska austriackie i niemieckie. Szef Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego z siedzibą w Piotrkowie ppłk Władysław Sikorski, który interesował się skautingiem, ułatwił grupie instruktorów utworzenie odrębnej organizacji skautowej niezależnej od Lwowa i Warszawy. Pierwszym Naczelnym Komendantem był Jan Sikorski. Działali tu także Tadeusz Młodkowski, Maria Wocalewska, Kazimierz Kierzkowski.
Związek Skautek Polskich - jedyna, całkowicie odrębna i samodzielna skautowa organizacja żeńska działająca od grudnia 1914 do listopada 1916 roku. W wyniku wybuchu I wojny światowej praca skautowa w Warszawie uległa poważnemu osłabieniu, zerwane zostały więzi organizacyjne. W tej sytuacji w grudniu 1914 roku Helena Gapnerówna, Halina Kożuchowska i Irena Rebandelówna zwołały radę drużynowych, w wyniku czego utworzono Naczelną Komendę z Antoniną Walicką jako Naczelną Skautką, przyjmując nazwę Związek Skautek Polskich. Po zajęciu Warszawy przez Niemców działalność Związku polegała głównie na pomocy dla Polskiej Organizacji Wojskowej i Legionów Polskich. Związek Skautek Polskich był solidarny z Polską Organizacją Skautową.
Junactwo - koedukacyjna organizacja młodzieży wiejskiej i robotniczej, pracująca metodami skautowymi. Działała od jesieni 1912 do listopada 1916 roku. Twórcą był Stefan Plewiński, członkami Komendy byli m. in. Władysław Radwan, Janina Porazińska. Jednym z członków Rady Przybocznej był Adam Chętnik.