Partyzantka radziecka
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Partyzantka radziecka powstała po 22 czerwca 1941, gdy w wyniku Operacji Barbarossa III Rzesza dokonała inwazji na ZSRR. Jej szeregi zasiliły dziesiątki tysięcy żolnierzy i oficerów Armii Czerwonej, którzy pozostali na zapleczu frontu. Działalność oddziałów partyzanckich była skierowana przede wszystkim przeciwko nazistowskim niemieckim okupantom i ich sojusznikom, choć zdarzały się przypadki, gdy operacje radzieckiej partyzantki były skierowane przeciw innym "wrogom komunizmu", m.in. polskim partyzantom Armii Krajowej. Liczba partyzantów radzieckich rosła z czasem, od około 250 tysięcy żołnierzy w 1942 do ponad 800 tysięcy pod koniec 1943.
Najsilniejsze radzieckie oddziały partyzanckie istniały na okupowanych terenach Białorusi, gdzie pod koniec okupacji hitlerowskiej walczyło 374 tysiące uzbrojonych partyzantów radzieckich (w tym 28 tysięcy na Polesiu), a także Rosji, gdzie w czasie wojny osiągnęły liczebność 260 tysięcy partyzantów, oraz Ukrainy gdzie liczyły 110 tysięcy partyzantów (w tym 10 tysięcy na Wołyniu).
Oddziały partyzantki radzieckiej operowały także na terytorium Polski i Czechosłowacji.
Działalnośc partyzantki radzieckiej była wspierana przez Armię Czerwoną m.in masowymi zrzutami zaopatrzenia i specjalistów a także przerzuceniem przez linię frontu korpusu powietrzno-desantowego i korpusu kawalerii.
Na Ukrainie i Białorusi w ramach partyzantki radzieckiej istniały polskie oddziały partyzanckie z których największy był oddział Jeszcze Polska nie zginęła dowodzony przez Roberta Satanowskiego.
W partyzantce radzieckiej brało udział około 12 tysięcy Polaków.
To jest tylko zalążek artykułu związanego z II wojną światową i ZSRR. Jeśli możesz, rozbuduj go.
