Wikipedysta:Pufacz/Brudnopis/Szablony/Władcy

Z Wikipedii

Fryderyk II (26 grudnia 1194 - 13 grudnia 1250) - syn cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego Henryka IV i Constance of Sicily, wnuk Fryderyka I Barbarossy, przedstawiciel dynastii Hohenstaufów, król Sycylii od 1198, król Niemiec od 1212, książę Szwabii od 1212 do 1216, cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego od 1220 i król Jerozolimy od 1225 - 1230.

[edytuj] Życie

Urodził się 26 grudnia 1194 roku w Jesi, niedaleko Ankony. W roku 1196 dwuletni Fryderyk został wybrany w Frankfurcie nad Menem na następnego króla Niemiec. Jednakże śmierć jego ojca Henryka IV rok później spowodowała, że władza została rozdzielona pomiędzy Filipem Szwabskim i Otton IV. W tej sytuacji, matka Fryderyka, królowa Sycylii ogłosiła w roku 1198 Fryderyka, królem Sycylii. W imieniu Fryderyka Konstancja ogłosiła odłączenia królestwa Sycylii od Cesarstwa i zrzeczenie się Fryderyka z pretendowania do korony króla Niemiec. Po jej śmierci (1198 opiekę nad Fryderykiem roztoczył papież Innocenty III. Dzięki poparciu papieża Innocentego III Fryderyk zostaje koronowany 9 grudnia 1212 roku w Moguncji na cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W przeciwieństwie do większości cesarzy, Fryderyk większość czasu spedzał poza terenem Niemiec, głównie w królestwie Sycylii i na krucjatach do Ziemi Świętej. W czasie swoich rządów wprowadził autokratyczny system administracyjny w królestwie Sycylii zarówno w zakresie administracji kościelnej jak i świeckiej. Wprowadzenie autokratycznych rządów na całym terenie rozległego cesarstwa nie było jednak możliwe, z tego względu Fryderyk musiał iść na ustępstwa poza obszarem Włoch. W roku 1220 nadał Kościołowi w Niemczech kartę swobód, rezygnując z bezpośredniej kontroli nad dobrami kościelnymi. Na wschodzie natomiast nadał nieograniczone prawa towarzyszowi z wypraw krzyżowych Hermanowi von Salza, wielkiemu mistrzowi Zakonu Krzyżackiego do ziem należących do obszaru Prus Wschodnich (1226)

W podziękowaniu za koronacje Fryderyk zobowiązał sie zorganizować krucjatę. W ramach przygotowań poślubił w roku 1225 Jolandę z Jerozolimy, następczynię tronu Królestwa Jerozolimy. Jednakże ociągał się z wyruszeniem na krucjatę, zajmując się staraniami przejęcia kontroli nad Królestwem Jerozolimy z rąk swego nowego teścia Jana z Brienne. Gdy w roku 1227 Fryderyk w dalszym ciągu nie wyruszył na krucjatę, został ekskomunikowany przez papieża Grzegorza IX. W roku 1228 wyrusza na krucjatę, zostało to jednak potraktowane przez papieża jako kolejna niesubordynacja cesarza i po raz drugi ekskomunikował Fryderyka. Fryderyk podjął negocjacje z Al-Kamilem, władcą arabskiej dynastii Ayyubidów, w celu odzyskania i dołączenia Jerozolimy, Nazaretu i Betlejem do Królestwa Jerozolimy. Udane negocjacje doprowadziły do koronacji Fryderyka w Jerozolimie 18 marca 1229. Fryderyk po koronacji wraca do Europy. Jerozolima zostaje ponownie zajęta przez Arabów w roku 1244.

Zdobycie Jerozolimy przyniosło Fryderykowi sławę i poważanie w Europie, skłoniło też papieża Grzegorza IX do zdjęcia ekskomuniki w roku 1231 (wydarzenie to znane jest jako pokój w San Germano)

W roku 1231, syn Fryderyka, Henry ogłasza się królem Niemiec i wiąże się z Ligą Lombardzką. Fryderyk pokonuje Ligę Lombardzką w bitwie pod Cortenuova (1237), po czym przeszedł triumfalnie ulicami Cremony na czele pochodu słoni. W wyniku wojen z Liga Lombardzką naraża się po raz kolejny papieżowi i popada w konflikt zbrojny z papieżem Innocentym III i jego następcą papieżem Innocentym IV. Wskutek konfliktu zostaje dwukrotnie ekskomunikowany (1239 i 1245). W roku 1241 odnosi zwycięstwo nad flotą papieską u wybrzeży Genui

W ostatnich latach życia spędza w klasztorze Cystersów w Fiorentino na Sycylii. W tym czasie pisze książkę na temat sokolnictwa (1246) i wprowadza koncepcję zera do europejskiej arytmetyki.

Aktualnie jego szczątki spoczywają w sarkofagu w katedrze w Palermo na Sycylii, obok sarkofagów jego rodziców (Henryka IV i Konstancji) i dziadka (Roger II).