Radzimowice (województwo dolnośląskie)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Radzimowice
Województwo	dolnośląskie
Powiat	jaworski
Gmina	Bolków
Sołtys	Wiktor Urbańczyk
Położenie	50° 56' 25'' N 15° 57' 43'' E
Liczba mieszkańców (2004) • liczba ludności	7
Strefa numeracyjna (do 2005)	75
Tablice rejestracyjne	DJA
Położenie na mapie Polski Radzimowice

Radzimowice (niem. Altenberg) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie jaworskim, w gminie Bolków, w Górach Kaczawskich (Sudety Zachodnie). Na płd. - wsch. zboczach Żelaźniaka - 666 m n.p.m (zwanego też Starą Górą).

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

[edytuj] Historia

[edytuj] XV-XVII w.

Wieś nazywała się początkowo Stara Góra. Znajdował się tutaj jeden z ważniejszych ośrodków górnictwa kruszcowego na Dolnym Śląsku. Początki górnictwa na tych ziemiach sięgają XV w. Pierwsze wzmianko o pracach górniczych pochodzą z 1477 r.

[edytuj] XVIII w.

W 1790 r. funkcjonuje gwarectwo Volle Gesellenzeche, które w 1793 otrzymuje koncesję na wydobycie rudy miedzi, arsenu, żelaza, ołowiu i srebra.

[edytuj] XIX w.

Obecnie znajdują się się pozostałości po kopalniach Wilhem i Bergmanntrost. Zjednoczyły się w 1864 r. pod wspólną nazwą Bergmanntrost. Wydobywano tutaj głównie rudy miedzi, arsenu, ołowiu i żelaza (piryt) a także w mniejszych ilościach cynk, srebro i złoto.

Główny szyb kopalni Bergmanntrost nosił tą samą nazwę i miał około 1 km długości, kolejnym szybem był szyb wydobywczy Arnold (413 m n.p.m. w latach 1880–1882 został pogłębiony 30 m. i powstało dodatkowe 137 m. chodników). W latach 1881-1882 zostaje wydrążone około 140 m. chodników. W tym samym czasie próbowano zastosować parowy system odwadniający jednak po zalaniu chodników w 1882 r. wstrzymano dalsze prace.

W 1897 r. kopalnię sztolnię Heinitz (posiada dwa dwa szyby wentylacyjne) w kopalni Wilhelm przedłużono do 600 m. W związku z tym powiększeniem powstał szyb Louis (600 m n.p.m. wylot na wysokości 440 m n.p.m.). W 1899 r. sztolnia Heinitz kończy swój żywot. W roku 1890 r. wstrzymuje swą działalność miejscowa huta oraz zostaje zaprzestana produkcja szkła arszenikowego. Od tego czasu uda jest przerabiana od tego czasu w Złotym Stoku

[edytuj] XX w.

W 1904 r. zostaje pogłębiony szyb Luis (do 85 m.). W 1907 r. chodniki obu kopalni zostają połączone. Kopalnia została zamknięta w 1925 r. z powodu braku popytu na rudę. W latach 1816-1925 z samej rudy miedzi wyprodukowano około 2000 ton miedzi metalicznej.

W rekordowym 1908 r. zostaje wydrążone 729 m. chodników, 304 m. przebitek oraz 137 m. szybików. Co daje 226 m³ wyrobiska w obszarze szybu Louis (wtedy liczy 142 m. głębokości) i 1765 m³ w rejonie szybu Arnold wtedy liczy 104 m. głębokości). Dziennie w 1908 r. wydobywano 30 ton rudy w tym czasie załoga kopalni liczyła 219 osób.

Od 1912 r. w kopani działa lokomotywa (100 KM), napędzająca kompresor (12 m₃ sprężonego powietrza/godzinę). Prąd zasilał pompy, które osuszały szyby.

W 1909 r. nastąpił spadek wydobycia spowodowany obniżką ceny miedzi. Nastąpiła 30% redukcja załogi

Po 1945 r. sztolnie były przeszukiwane przez Armię Czerwoną w nadziei znalezienia zrabowanych przez hitlerowców skarbów. W tym czasie Rosjanie poszukiwali tutaj także rudy uranu.

Obecnie sztolnie są trudno dostępne, a część chodników jest zalana. Kompleks można penetrować jedynie przy użyciu technik liniowych.