Reinhard Heydrich
Z Wikipedii
Reinhard Tristian Eugen Heydrich (7 marca 1904 Halle — 4 czerwca 1942 Praga) — wysoki niemiecki dygnitarz nazistowski i jeden z kierowników hitlerowskiego aparatu terroru oraz SS-Obergruppenführer i generał policji. Ze wzglądu na swe zbrodnie, często nazywany "Archaniołem Zła".
W 1922 roku wstąpił do marynarki Reichsmarine jako podchorąży, skąd został zwolniony w 1931 roku w stopniu porucznika po aferze obyczajowej. Od czerwca 1931 roku był członkiem partii nazistowskiej NSDAP, jako członek SS miał nr 10120. W lipcu 1932 roku otrzymał od Heinricha Himmlera polecenie stworzenia partyjnej służby bezpieczeństwa SD. Oprócz tego od marca 1933 roku był kierownikiem bawarskiej policji politycznej. W kwietniu 1934 roku został również szefem Tajnej Policji Państwowej (Gestapo) w Berlinie. Od stycznia 1935 roku był szefem Głównego Urzędu SD. Stał się zastępcą Himmlera i według niektórych, osobą numer trzy w nazistowskim aparacie władzy. W 1936 roku został kierownikiem policji bezpieczeństwa (Sipo) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Rzeszy. Od 27 września 1939 do śmierci był szefem Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) i w ten sposób podlegały mu prawie wszystkie służby bezpieczeństwa i policyjne III Rzeszy. W 1939 kierował akcją o kryptonimie Tannenberg, której celem była eksterminacja polskiej warstwy przywódczej i inteligencji. W jej wyniku zamordowano ponad 20 000 Polaków. Od września 1941 roku był także zastępcą, a w rzeczywistości pełniącym obowiązki protektora Rzeszy dla Czech i Moraw oraz inicjatorem polityki terroru na tym terenie.
Dnia 29 czerwca 1941 wydał rozkaz, którym polecał wszystkim tzw. Einsatzgruppen policji i służb bezpieczeństwa (tzn. SS i SD) wykorzystanie polskich kół antykomunistycznych i ich nastrojów antyżydowskich do oczyszczenia z Żydów terenów polskich nowo zdobytych na Sowietach. Miało to być zrobione tak, aby nie pozostał żaden ślad wskazujący na SS.
20 stycznia 1942 roku był organizatorem konferencji w Wannsee, której celem było omówienie realizacji decyzji Hitlera dotyczącego wymordowania Żydów, nazywanego przez nazistów "ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej w Europie".
27 maja 1942 roku Heydrich został ciężko ranny w zamachu dokonanym na przedmieściach Pragi przez czeskich cichociemnych - Josefa Gabcika, Jana Kubiša i Josefa Valczika (operacja Anthropoid). Osiem dni później Heydrich zmarł w wyniku zakażenia krwi. W ramach odwetu za jego śmierć czeskie wsie Lidice i Leżaki zostały zrównane z ziemią, a ich ludność wymordowana bądź wywieziona do obozów koncentracyjnych.
[edytuj] Zainteresowania lotnicze
Oprócz pierwszoplanowej kariery w aparacie bezpieczeństwa, Heydrich prawdopodobnie z przyczyn ambicjonalnych zainteresował się lotnictwem i pomimo zaawansowanego wieku jak na pilota, ukończył w 1940 kurs pilota myśliwskiego. W kwietniu 1940 latał w stopniu majora w jednostce myśliwskiej II/JG 77 w Norwegii na myśliwcu Bf 109E, zajmując się równolegle sprawami urzędowymi. 13 maja 1940 rozbił samolot podczas startu i został ranny. Służył na froncie w Norwegii i Holandii do maja, lecz bez efektów bojowych. Ponownie wrócił samowolnie do latania bojowego w połowie lipca 1941, po ataku Niemiec na ZSRR, ignorując zakaz Himmlera. Latał na swoim osobistym samolocie Bf 109E-7 w składzie II/JG 77 z lotniska Balti na południowym odcinku frontu wschodniego (powodując wielkie obawy dowództwa dywizjonu z uwagi na swoje niedoświadczenie bojowe i konieczność jego ochrony). 22 lipca 1941 jego samolot został uszkodzony nad terenem radzieckim i wylądował przymusowo na pasie "ziemi niczyjej", po czym zdołał uciec ku niemieckim liniom. Mimo ponownego zakazu latania Himmlera, wrócił jednak jeszcze na front i latał przez krótki czas w składzie II/JG 52 pod koniec 1941. Pomimo braku sukcesów bojowych, został uhonorowany Żelaznym Krzyżem II klasy (1940) i I klasy (1941) i srebrną frontową odznaką lotniczą.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
