Schronisko PTTK na Klimczoku

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Schronisko PTTK na Klimczoku
Schronisko PTTK na Klimczoku
Państwo	Polska
Pasmo	Beskid Śląski, Karpaty
Wysokość	1034 m n.p.m.
Właściciel	PTTK
http://schroniskoklimczok.pl/

Schronisko PTTK na Klimczoku (1034 m n.p.m.) – górskie schronisko turystyczne należące do PTTK. Jest to nazwa powszechnie używana, chociaż w rzeczywistości schronisko położone jest trochę poniżej szczytu Magury i od rzeczywistego szczytu Klimczoka oddzielone jest przełęczą Siodło. Jest bardzo popularne w Beskidzie Śląskim ze względu na niewielką odległość kolejki gondolowej na pobliski szczyt Szyndzielni. Koło schroniska znajduje się gęsta sieć szlaków turystycznych - między innymi do Schroniska PTTK na Błatniej i do Chaty Wuja Toma na Przełęczy Karkoszczonka.

Według niektórych źródeł już w 1841 na Klimczoku znajdowała się niewielka chatka turystyczna. W 1872 na grzbiecie Magury zbudowano pierwsze drewniane schronisko - od nazwiska właścicielki dóbr (Klementyny von Primavesi) nazwano je Klementinenhütte (Klementynówka). Obiekt służył głównie myśliwym podczas polowań.

Z inicjatywy Beskidenverein obiekt rozbudowano w latach 1894 - 1895, ale podczas otwarcia w 1895 budynek spłonął. Schronisko odbudowano i uroczyście otwarto po raz kolejny w maju 1897. Klementinenhütte miało jednak pecha - płonęło jeszcze dwukrotnie w 1910 i 1913, dlatego w 1914 wybudowano obiekt całkowicie nowy, kamienny, z 40 miejscami noclegowymi, który po niewielkich zmianach istnieje do dnia dzisiejszego.

W okresie międzywojennym schroniskiem zainteresował się PTT, ale w ostatniej chwili właściciel, baron Klobus, odstąpił od wydzierżawienia pod naciskiem Beskidenverein, które przejęło obiekt około roku 1930. Z powodu wojny pomiędzy tą niemiecką organizacją i organizacjami polskimi zaglądali tutaj głównie turyści niemieccy.

W początkowym okresie II wojny światowej turyści nadal chętnie odwiedzali Klimczok - zarówno Polacy i Niemcy, później już tylko Niemcy. Zimą szkolili się tutaj żołnierze Wehrmachtu w jeździe na nartach, a w 1942 zainstalował się posterunek obserwacyjny Luftwaffe. Jednocześnie dzierżawca obiektu wybudował po drugiej stronie Magury kolejne schronisko, prywatne.

W 1945 artyleria radziecka kilkukrotnie trafiło w schronisko, które spłonęło; w późniejszym okresie rozkradziono część wyposażenia. Po zakończeniu wojny schronisko przejęło PTT, a w 1950 PTTK, które obiekt gruntownie wyremontowały.