Sejm Ustawodawczy (1947-1952)
Z Wikipedii
Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej - polski Sejm wybrany dnia 19 stycznia 1947 r. w sfałszowanych przez komunistów wyborach, powołany w celu przyjęcia nowej konstytucji, działający formalnie według zasad określonych w Konstytucji marcowej, do której wprowadził zmiany 19 lutego 1947 r. (patrz: tzw. Mała Konstytucja).
5 lutego 1947 r. sejm ten wybrał na stanowisko Prezydenta RP Bolesława Bieruta. Przy braku Senatu, stwierdzono dogodną komunistom niemożność przeprowadzenia wyboru prezydenta w trybie przewidzianym w art. 39 Konstytucji z 17 marca 1921, na tym samym posiedzeniu Sejm przyjął ustawę konstytucyjną o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej, na mocy której Prezydenta wybierał Sejm, nie zaś Zgromadzenie Narodowe.
22 lipca 1952 Sejm przyjął Konstytucję Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
[edytuj] Wyniki wyborów
Oficjalne (sfałszowane) wyniki wyborów:
- Blok Demokratyczny (PPR, PPS, SD, SL) 80,1%
- Polskie Stronnictwo Ludowe 10,3%
- Stronnictwo Pracy 4,7%
- Polskie Stronnictwo Ludowe "Nowe Wyzwolenie" 3,5%
- pozostali – 1,4%
W rzeczywistości większość głosów zdobyło PSL.
Głosy zgodnie z Ordynacją Wyborczą do Sejmu Ustawodawczego (z dnia 22 września 1946) miały być przeliczane na mandaty metodą d'Hondta.
[edytuj] Skład Sejmu
Marszałek: Władysław Kowalski (SL)
- Blok Demokratyczny: 394 mandaty;
- PSL: 28;
- Stronnictwo Pracy: 12;
- PSL "Nowe Wyzwolenie": 7;
- pozostali: 3.
