Stefan Edberg

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stefan Edberg (ur. 19 stycznia 1966 w Västervik), tenisista szwedzki.

Jeden z wybitnych woleistów, szukający rozwiązania niemal każdej akcji - zarówno w odbiorze, jak i przy własnym podaniu - przy siatce. Wysoko oceniano obok umiejętności wolejowych jego klasyczny, jednoręczny backhand.

Wygrał w karierze 41 turniejów w grze pojedynczej oraz 18 turniejów deblowych. 6 razy wygrywał w singlu turnieje wielkoszlemowe - Australian Open 1985 i 1987 (po raz ostatni rozgrywane na nawierzchni trawiastej); Wimbledon 1988 i 1990; US Open 1991 i 1992. Ma na koncie także 3 tytuły wielkoszlemowe w deblu; 1987 wygrywał Australian Open i US Open w parze z Andersem Jarrydem, a w 1996 Australian Open z Czechem Petrem Kordą.

13 sierpnia 1990 po raz pierwszy awansował na pozycję nr 1 rankingu światowego, zastępując Ivana Lendla; jako lider listy ATP kończył sezony 1990 i 1991, a miejsce w pierwszej dziesiątce zajmował w latach 1985-1994 (do 1993 w czołowej piątce). W 1987 wraz z Jarrydem został deblowym mistrzem świata (tytuł nadawany przez ATP).

W latach 1984-1996 Edberg reprezentował Szwecję w Pucharze Davisa; czterokrotnie miał udział w końcowym sukcesie (1984, 1985, 1987 i 1994). W 1984 wygrał rywalizację pokazową na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w grze pojedynczej; 1988 zdobył brąz zarówno w singlu, jak i w deblu.

Cieszył się uznaniem jednego z największych dżentelmenów kortów; pięciokrotnie otrzymywał wyróżnienie ATP za postawę godną sportowca; w 1996 został patronem tej nagrody.

Od 1994 osiągał gorsze rezultaty, w 1995 wypadł z czołowej dwudziestki i podjął decyzję o zakończeniu kariery wraz z końcem 1996; w swoim ostatnim roku zawodowej kariery ponownie był w dobrej formie, wygrał m.in. deblowe Australian Open oraz dotarł do finału singla na turnieju w Queens Clubie, a na US Open wyeliminował mistrza Wimbledonu Richarda Krajicka. W listopadzie 1996 porażką w pierwszej rundzie turnieju w Sztokholmie z rodakiem Nicklasem Kultim zakończył karierę (miał jeszcze zagrać w finale Pucharu Davisa, ale nie był w pełni sił).

W 2004 znalazł się w gronie członków Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.