The Who

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

The Who
The Who
Rok założenia	1964
Pochodzenie	Anglia
Gatunek	Rock
Strona internetowa

Koncert The Who

The Who – angielski zespół hard rockowy powstały w 1964, związany z subkulturą modsów, uważany za jedną z najbardziej wpływowych grup rockowych wszechczasów.

[edytuj] Historia

Grupa wywodzi się z zespołu The Detours, założonego przez Rogera Daltreya w 1961, grającego covery rhythm and bluesowe. W 1964 grupa, w uformowanym już składzie, zmieniła nazwę na High Numbers, wydając jeden singiel. Ostatecznie muzycy zmienili nazwę na The Who, zaczynając grać własny repertuar i wyrabiając własny, specyficzny styl sceniczny. Grupa stała się jednym z najwybitniejszych i najpopularniejszych zespołów lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, od razu stając się ulubionym zespołem brytyjskiej subkultury młodzieżowej lat 60. XX wieku – modsów.

Grupa miała w swoim repertuarze utwory psychodeliczne i hardrockowe. Występowała i nagrywała jako kwartet. Za lidera grupy uważany był zazwyczaj gitarzysta Pete Townshend – instrumentalista przeciętny, choć jego unikalna technika "wiatraka" (uderzania akordów ręką obracającą się na podobieństwo wiatraka) wzbudzała uznanie publiczności. Był natomiast jednym z najwybitniejszych kompozytorów i wizjonerów rockowych, autorem pomysłów, tekstów i kompozycji dwóch najsłynniejszych oper rockowych Tommy i Quadrophenia. Wokalista grupy Roger Daltrey obdarzony był czystym i mocnym głosem, zdolnościami aktorskimi i sceniczną charyzmą. W oryginalnym składzie grali ponadto Keith Moon (perkusja) i John Entwistle (gitara basowa). Moon szybko też zaczął być znany z pełnej pasji, wręcz szaleńczej gry na perkusji, oraz ekstrawaganckiego zachowania poza sceną.

Pierwszy singel I Can't Explain zespół wydał w styczniu 1965. Grupę uczyniła sławną już pierwsza płyta wydana w 1965 The Who Sings My Generation. Znalazł się na niej jeden z najbardziej znanych utworów w historii rocka My Generation, który ze słynną frazą I hope I die before I get old – "mam nadzieje, że umrę, zanim się zestarzeję", stał się hymnem młodego pokolenia. Hymnem jak się okazało ponadczasowym, bo o kilkanascie lat późniejsza subkultura punków, również utożsamiała się z tym teksem, parafrazując go hasłem "No Future". W czasie wykonywania utworu na scenie grupa zwykła urządzać spektakl destrukcji. Townshend rozbijał na drobne kawałki ciągle grającą w sprzężeniu zwrotnym gitarę, a Moon rozkopywał i deptał swój zestaw perkusyjny, który w ostatnich akordach piosenki wybuchał eksplozją sztucznych ogni. Destrukcja stała się główną cechą grupy w czasie jej młodzieńczego okresu. Muzycy w niej grający stali się postrachem menadżerów hotelowych. Apartamenty przez nich zajmowane często nadawały się już tylko do remontu. Talent do destrukcji Keitha Moon'a, szybko przerodził się w proces autodestrukcji, która doprowadziła go do przedwczesnej śmierci z powodu zażycia zbyt dużej dawki leków mających pomóc mu w uwolnieniu się od alkoholizmu w 1978 roku.

Zespół stał się popularny również w USA, po występie na festiwalu rockowym Monterey Pop Festival w 1967. W 1969 wystąpił także na festiwalu w Woodstock, wykonując tam Tommy. Po pierwszych kilku albumach, w których grupa grała muzykę mieszczącą się w standardzie rock and rolla i psychodelicznego rocka, z czasem muzyka grupy się wzbogaciła, gdy na jej czoło coraz bardziej wysuwał się Pete Townshend, jako kompozytor i autor tekstów. Rewelacyjny album Who's Next daje przykład jego możliwości. Takie utwory jak Baba O'Riley, Behind Blue Eyes i Won't Get Fooled Again należą do najlepszych utworów rockowych wszech czasów. Z czasem jednak muzyczna dyktatura Townshenda pchająca grupę w stronę progresywnego rocka , zaczęła powodować tarcia w grupie. Entwistle i Moon byli zainteresowani graniem ostrego hard rocka, z którego w tamtym okresie zaczynał się wyłaniać się heavy metal. Daltrey zaś coraz bardziej zainteresowany był swą karierą aktorską. Spowodowało to zwolnienie tempa wydawania płyt w drugiej połowie lat siedemdziesiątych i próby rozwinięcia karier solowych przez jej członków.

Po śmierci perkusisty Keitha Moona w 1978, pozostali członkowie długo debatowali czy grupę rozwiązać (tak jak będąca w podobnej sytuacji Led Zeppelin), czy kontynuować działalność. Wybrali tą drugą opcję, nagrywając dwie płyty, nigdy jednak potem nie zdołali odzyskać poprzedniego brzmienia ani popularności. W 1979 na koncercie w Cincinnati doszło do tragedii – zadeptania 11 fanów. W tym okresie też Townshend przeszedł poważne problemy z narkotykami. W 1983, po pożegnalnej trasie koncertowej, zespół oficjalnie zakończył działalność. Jednakże, mimo tego, członkowie grupy w dalszym ciągu co kilka lat schodzili się razem, organizując trudne już do policzenia pożegnalne trasy koncertowe. W 1985 zespół wystąpił na koncercie charytatywnym Live Aid. Właśnie w przeddzień jednej z tras, w 2002 w hotelu w Las Vegas, zmarł John Entwistle, jednakże grupa pośpiesznie zatrudniła jego zastępcę i kontynuowała trasę koncertową.

Piosenki The Who wykorzystano w serialach z cyklu "CSI: Crime Scene Investigation" ("Kryminalne zagadki") produkowanych przez Jerry'ego Bruckheimera jako utwory czołówkowe ( main title themes). Są to: "Who Are You" w serialu "Kryminalne zagadki Las Vegas", "Won't Get Fooled Again" w "Kryminalnych zagadkach Miami" i "Baba O'Riley (Teenage Wasteland)" w "Kryminalnych zagadkach Nowego Jorku"

W 1990 roku grupa The Who została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.