Thomas Enqvist

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Karl Johan Thomas Enqvist (ur. 13 marca 1974 w Sztokholmie), tenisista szwedzki, finalista wielkoszlemowego Australian Open w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

W 1991 sklasyfikowano go na czele rankingu juniorów. W 1990 był w finale juniorskiego French Open (przegrał z Włochem Andreą Gaudenzim). Wynik ten powtórzył rok później (przegrał z reprezentantem Ukrainy Andriejem Miedwiediewem), dokładając także w 1991 zwycięstwa w juniorskim Wimbledonie (w finale z Michaelem Joyce'm) i US Open (w finale ze Stephenem Gleesonem). W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową w gronie seniorów; pierwszy tytuł zdobył jesienią 1992 w Bolzano, pokonując w finale Francuza Arnauda Boetscha. Dobrą dyspozycję zaprezentował latem 1993, wygrywając turniej w Schenectedy (w finale z Nowozelandczykiem Brettem Stevenem, pokonał również m.in. weterana Ivana Lendla), a na wielkoszlemowym US Open dochodząc do IV rundy (1/8 finału); w US Open wyeliminował w I rundzie Andre Agassiego, a uległ dopiero późniejszmu triumfatorowi, Pete Samprasowi.

Przełomowy w karierze Enqvista okazał się rok 1995. Szwed dotarł do sześciu finałów turniejowych, z czego wygrał pięć; odniósł pierwsze zwycięstwa nad rywalami z czołowej dziesiątki rankingu - Agassim (w czasie ich meczu w 1993 Amerykanin był klasyfikowany nieco niżej) i Changiem (w drodze po tytuł w Filadelfii), a wkrótce sam awansował do dziesiątki, dzięki czemu debiutował w turnieju Masters (w meczach grupowych pokonał Mustera, Changa i Couriera, przegrał w półfinale z Beckerem). Niewiele gorszy w wykonaniu Enqvista był kolejny sezon, kiedy wygrał trzy turnieje (m.in. prestiżowy turniej w paryskiej hali Bercy), a w turnieju Masters wziął udział dzięki wycofaniu się jednego z rywali (początkowo był rezerwowym). W latach 1997-1998 jego starty ograniczały kontuzje, mimo to wygrywał kolejne turnieje.

Sezon 1999 był najlepszy w karierze szwedzkiego zawodnika. Rozpoczął rok od zwycięstwa w turnieju w Adelajdzie (w finale z Lleytonem Hewittem), a w Australian Open, występując jako zawodnik nierozstawiony, dotarł do finału. W drodze do swojego jedynego wielkoszlemowego finału pokonał kolejno Amerykanina Gambilla, Byrona Blacka z Zimbabwe (znanego głównie z gry podwójnej, ale wówczas znajdującego się także w wysokiej dyspozycji singlowej), dwie czołowe rakiety Australii - Raftera i Philippoussisa, w ćwierćfinale Szwajcara Rosseta, a w półfinale rewelację turnieju, Ekwadorczyka Nicolasa Lapenttiego. Dopiero w decydującym meczu uległ w czterech setach Rosjaninowi Kafelnikowowi. W dalszej części sezonu Enqvist grał nieco mniej skutecznie (najlepszym rezultatem był półfinał dużego turnieju w Key Biscaine); dobrą dyspozycję odzyskał jesienią, kiedy wygrał halowe turnieje w Stuttgarcie (w finale z Holendrem Krajickiem, pokonał m.in. ówczesnego lidera rankingu Agassiego) i w Sztokholmie (w finale z rodakiem Gustafssonem). Wyniki te dały mu awans na najwyższą pozycję w rankingu w karierze (nr 4), a także kolejny raz prawo udziału w Masters; tym razem odpadł po meczach grupowych, po porażkach z Toddem Martinem i Jewgienijem Kafelnikowem oraz zwycięstwie nad Nicolasem Kieferem.

W 2000 był m.in. w finale dużego turnieju w Indian Wells, gdzie przegrał w Hiszpanem Corretją. Wygrał również zaliczany do ATP Masters Series turniej w Cincinnati (w finale z Timem Henmanem) oraz halowy turniej w Bazylei, pokonując przyszłego lidera światowego tenisa Szwajcara Federera. W turnieju Masters w Lizbonie uczestniczył jako rezerwowy. Kolejne sezony miał nieco słabsze; wypadł z czołowej dziesiątki, a ostatni turniej wygrał w 2002 w Marsylii (w finale z Francuzem Escude). W kwietniu 2006 ogłosił zakończenie kariery sportowej.

Poza turniejem Australian Open 1999 osiągnął dwukrotnie ćwierćfinały imprez wielkoszlemowych - na Wimbledonie w 2001 i Australian Open w 1996. Wygrał łącznie 19 turniejów zawodowych, w dalszych 7 osiągając finały. Rzadko występował w deblu; wygrał jeden turniej - w Marsylii w 1997, partnerując rodakowi Magnusowi Larssonowi. Zarobki Enqvista na korcie przekroczyły 10 milionów dolarów.

Od 1995 reprezentował Szwecję w Pucharze Davisa. Był bohaterem Szwedów w finale tych rozgrywek w 1996, kiedy pokonał zarówno Arnauda Boetscha, jak i Cedrica Pioline'a (po dramatycznym meczu 3:6, 6:7, 6:4, 6:4, 9:7), co ostatecznie nie wystarczyło jednak do końcowego sukcesu. W 1997 przyczynił się do kolejnego awansu Szwedów do finału Pucharu Davisa; wprawdzie w samym finale nie wystąpił, ale Szwedzi odnieśli wysokie zwycięstwo, dzięki czemu Enqvistowi przysługuje tytuł zdobywcy Pucharu. Łącznie Enqvist odniósł w występach reprezentacyjnych 15 zwycięstw, poniósł 11 porażek. Występował niemal wyłącznie w grze pojedynczej. Reprezentował również Szwecję w Pucharze Świata, a także na olimpiadzie w Atlancie w 1996 (przegrał w III rundzie z Hindusem Paesem) i Atenach w 2004 (przegrał w I rundzie z Hiszpanem Moyą).

Thomas Enqvist, zawodnik praworęczny, z bekhendem oburęcznym, swoją grę opierał przede wszystkim na mocnych uderzeniach z głębi kortu, rzadko grając wolejem. Był również jednym z najmocniej serwujących graczy, wielokrotnie kończył sezon w czołówce pod względem liczby asów serwisowych.

Wygrane turnieje:

gra pojedyncza:
- 1992 Bolzano
- 1993 Schenectady
- 1995 Aucland, Indianapolis, Filadelfia, Pinehurst, Sztokholm
- 1996 Delhi, Paryż (hala), Sztokholm
- 1997 Marsylia
- 1998 Marsylia, Monachium
- 1999 Adelajda, Sztokholm, Stuttgart (hala)
- 2000 Bazylea, Cincinnati
- 2002 Marsylia
gra podwójna:
- 1997 Marsylia (z Magnusem Larssonem)