Wielka Schizma Wschodnia

Z Wikipedii

Wielka Schizma Wschodnia^[1] – rozłam między chrześcijaństwem wschodnim i zachodnim.

Liczne próby pojednania nie dały efektów. Pierwszym ważnym krokiem w tym względzie okazało się dopiero wzajemne zniesienie klątw, będące dziełem papieża Pawła VI i patriarchy Atenagorasa (1965).

Wielką schizmę wschodnią poprzedziły dwie inne: schizma Akacjusza (484) i schizma Focjusza (861).

[edytuj] Przyczyny

Bezpośrednią przyczyną tej schizmy było ekskomunikowanie przez papieskiego posła kardynała Humberta patriarchy Konstantynopola Michała I Cerulariusza (1054), który w rewanżu ekskomunikował cały Kościół rzymski i jego głowę, papieża. Powstała na tle sporu o Filioque.

Rozłam miał podstawy w pogłębiających się różnicach kulturowych, politycznych i językowych, między Bizancjum, a Kościołem rzymskim, takich jak:

• rywalizacja pomiędzy Kościołem Bizantyjskim a Rzymskim o strefy wpływów w Europie, szczególnie na słowiańszczyźnie.
• różnice religijne, Kościół Wschodni odrzucał część dogmatów rzymskich
• różnice organizacyjne
• Rzym od drugiej połowy IX wieku dążył do podporządkowania sobie Wschodu

[edytuj] Przypisy

1. ↑ "Schizma wschodnia" jest błędną nazwą, ponieważ nie nastąpiło oderwanie się Kościoła na Wschodzie od Kościoła, był to rozłam całości Kościoła na dwie części.

[edytuj] Zobacz też

• Filioque
• Kościół rzymskokatolicki
• Cerkiew prawosławna
• Spór o inwestyturę
• Antypapież
• Wielka Schizma Zachodnia

 To jest tylko zalążek artykułu związanego z chrześcijaństwem  i średniowieczem. Jeśli możesz, rozbuduj go.