Wilhelm Orlik-Rückemann
Z Wikipedii
gen. bryg. Wilhelm Orlik-Rückemann (ur. 1 sierpnia 1894 we Lwowie, zm. 18 października 1986 w Ottawie) - generał brygady Wojska Polskiego, pionier polskiej broni pancernej.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Młodość
Wilhelm Orlik-Rückemann urodził się 1 sierpnia 1894 we Lwowie. Na tamtejszej politechnice rozpoczął w 1912 roku studia na wydziale budowy dróg i mostów. Studia te przerwała jednak I wojna światowabut.
[edytuj] I wojna światowa
Rückemann wstąpił do Legionów Polskich i służył na stanowiskach oficerskich w 6 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w niej m.in. w 19 pułku strzelców. Ukończył też w 1918 szkołę oficerów rezerwy.
4 listopada 1918 przeszedł do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w 1919 dostał się do niewoli, jednak został z niej zwolniony po podpisaniu sojuszu między Piłsudskim a Petlurą.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej wyróżnił się jako zdolny dowódca polowy i 16 sierpnia 1920 otrzymał dowództwo nad 1 pułkiem czołgów i awans do stopnia pułkownika.
[edytuj] Interbellum
Po wojnie dowodził swym pułkiem do 1 maja 1927, ukonczywszy kurs dla dowódców czołgów francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. Po zlikwidowaniu jednostki, Rückemann został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie (w styczniu 1928) do 23 Dywizji Piechoty, gdzie pełnił ważne funkcje dowódcze.
27 lutego 1932 Rückemann objął dowództwo 9 Dywizji Piechoty. W 1933 otrzymał z rąk Józefa Piłsudskiego awans do stopnia generała brygady. W grudniu 1938 został przeniesiony na stanowisko zastępcy, a od 8 sierpnia 1939 - dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza.
[edytuj] II wojna światowa
Po rozpoczęciu wojny obronnej dowodził nielicznymi powierzonymi mu siłami w dozorowaniu granicy wschodniej. Po przystąpieniu Związku Radzieckiego do wojny siły KOP stawiły zaciekły opór, jednak był on czysto symboliczny wobec miażdżącej przewagi Armii Czerwonej.
Rückemann postanowił przebijać się wraz z podległymi mu wojskami w stronę Warszawy i jednostek Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie gen. Franciszka Kleeberga. W dniach 20-22 września ześrodkował większość niezwiązanych walką oddziałów z dwustukilometrowego odcinka granicy ZSRR i rozpoczął marsz w kierunku stolicy. Jego zgrupowanie liczyło około 9000 ludzi, nie posiadało jednak żadnego wsparcia, ciężkiego sprzętu, rezerw ani taborów. Ciągłe potyczki z Armią Czerwoną i dywersantami sprawiły, że Rückemann postanowił wydać wojskom sowieckim walną bitwę by podbudować morale żołnierzy.
Nocą z 27 na 28 września jego oddziały zbliżyły się do miasteczka Szack. Po brawurowo poprowadzonym ataku miejscowość została zdobyta, a broniąca jej radziecka 52 Dywizja Strzelców przestała istnieć.
30 września mocno już okrojona jednostka Rückemanna przekroczyła Bug i podeszła pod wieś Wytyczno. 1 października 1939 jednostki KOP zostały zaatakowane przez sowiecką 45 Dywizję Strzelców. Po całodziennej zaciekłej obronie, gen. Rückemann wydał rozkaz o rozformowaniu jednostki i przedzieraniu się mniejszymi grupami.
Większość oddziałów zdolnych do walki przedarło się pod osłoną nocy lasami na tereny operacyjne SGO Polesie, praktycznie bez strat własnych.
Wilhelm Orlik-Rückemann przedarł się na Litwę i do Szwecji. Stamtąd, dzięki pomocy polskiego konsulatu, dotarł w końcu października do Wielkiej Brytanii.
[edytuj] Lata powojenne
Do końca wojny Orlik-Rückemann pełnił różne funkcje sztabowe. W latach 1945-1947 pracował w Generalnym Inspektoracie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii.
Po wojnie gen. Wilhelm Orlik-Rückemann pozostał na emigracji. Początkowo mieszkał w Londynie, a w 1972 przeniósł się do rodziny do Kanady. Zmarł w Ottawie 18 października 1986. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
[edytuj] Odznaczenia
- Virtuti Militari V klasy
- Order Polonia Restituta III klasy
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Krzyż Niepodległości
[edytuj] Literatura
- Andrzej Kralisz, Na straży wschodnich rubieży (biografia)
