Wincenty Wnuk
Z Wikipedii
| Wincenty Wnuk | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  pułkownik |
| Urodził się | 6 października 1897 Lublin |
| Zmarł | 2 czerwca 1987 Warszawa |
| Kariera | |
| W służbie od | 1915 |
| Pełniona funkcja | d-ca 31. Pułku Strzelców Kaniowskich |
| Główne wojny i bitwy | II wś, wojna obronna 1939 r., wojna polsko-bolszewicka, I wś |
| Odznaczenia | |
      |
|
Wincenty Wnuk (ur. 6 października 1897 r. w Lublinie, zm. 2 czerwca 1987 r. w Warszawie) - oficer służby stałej Wojska Polskiego (pułkownik), dowódca 31. pułku Strzelców Kaniowskich podczas wojny obronnej 1939 r.
Był synem Jana i Antoniny z Szybalskich. W Lublinie ukończył 6 klas w Gimnazjum Filologicznym im. St. Śliwińskiego. 4 września 1915 r. w Kozienicach wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył kurs szkoły podoficerskiej, a następnie służył w 6. kompanii 2. pułku piechoty Legionów. Przeszedł cała kampanię wołyńską w 1916 r. 18 września 1916 r. został kontuzjowany i przebywał w szpitalu w Lublinie. Dalszą służbę odbywał w 4. kompanii szkolnej w Dęblinie, a następnie w szkole podoficerskiej w Zambrowie i szkole podchorążych. 11 listopada 1918 r. w stopniu podporucznika został skierowany do 8 pp. Legionów. Z tym pułkiem walczył w wojnie z bolszewikami jako dowódca kompanii, a następnie batalionu. Wyróżnił się w bitwie nad Niemnem, kiedy jego oddział wziął do niewoli licznych jeńców i zdobył karabiny maszynowe. Do 1930 r. służył w 8 pp. Legionów, a przez pewien czas był wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1933 r. został przeniesiony do Łowicza na stanowisko dowódcy batalionu w 10 pp. Od 1934 r. był zastępcą dowódcy 72 pp. im. Dionizego Czachowskiego w Radomiu. 15 lipca 1938 r. został dowódcą 8 pp. Legionów w Lublinie, a krótko przed wybuchem wojny przeniesiono go na stanowisko dowódcy Batalionu Fortecznego "Mikołów" na Śląsku. W przeddzień wojny obronnej 1939 r. wymienił na stanowisku dowódcy 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu płk Stanisława Jerzego Biegańskiego. Wraz z pułkiem, w składzie 10 Dywizji Piechoty Armii "Łódź", bronił linii Warty na przedpolach Sieradza, a podczas odwrotu zniszczył z zaskoczenia 11 września w Mszczonowie zmotoryzowaną kolumnę zaopatrzeniową niemieckiego XVI Korpusu Pancernego oraz kompanię propagandową Luftwaffe. Swój szlak wrześniowy skończył pod Kozienicami, gdzie 31 p SK został rozbity. Część żołnierzy przedarła się jednak pod Tomaszów Lubelski i tam została wzięta do niewoli przez Sowietów (27 oficerów 31 p SK jest na Liście Katyńskiej). Sztandar 31 p SK za wojnę obronną 1939 r. został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari (obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie). Natomiast ppłk W. Wnuk przedostał się na Węgry, a następnie do Francji, gdzie, już w stopniu pułkownika, dowodził w 1940 r. Pułkiem Grenadierów. Następnie ewakuował się do Anglii. Po wojnie wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Ożenił się z Karoliną z Koziełł-Poklewskich. Zmarł w Warszawie 2 czerwca 1987 r. Jest pochowany na Cmentarzu Północnym kwatera W XIII-7-11-19.
Pułkownik Wincenty Wnuk był odznaczony: Krzyżem Virtuti Militari V klasy, 4-krotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości i Medalem za wojnę 1918-1920 r. Za męstwo w wojnie z najeźdźcą niemieckim otrzymał Krzyż Virtuti Militari IV klasy.
