PLO
Van Wikipedia
De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, meer bekend onder de Engelse afkorting PLO (Palestine Liberation Organization; Arabisch: منظمة التحرير الفلسطينية; Munazzamat al-Tahrir al-Filastiniyyah), werd op 26 mei 1964 opgericht.
Inhoud |
[bewerk] Doelstelling en verwezenlijking
Volgens het oorspronkelijke handvest is het doel van de organisatie het "bevrijden" van de Palestijnse staat met de grenzen zoals die door het Britse mandaat geschapen zijn en zoals deze tot 1947 van kracht waren. Hoewel het niet expliciet in het handvest vermeld wordt, diende hiervoor de staat Israël te verdwijnen, aangezien deze sinds de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 soeverein is over gedeelten van dat grondgebied, en tussen de Zesdaagse Oorlog (1967) en de uiteindelijke uitvoering van de Camp-David-akkoorden (1978) uitmondend in de Oslo-akkoorden (1993), de gebieden die heden ten dage bestuurd worden door de Palestijnse Autoriteit (de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook) bezette.
Hoewel de PLO tegenwoordig ook parlementair en diplomatiek politiek actief is, zag men vroeger volgens het handvest gewapende strijd als het enige alternatief voor de bevrijding. Dat ging zelfs zover dat men zich tijdens de Tweede Golfoorlog solidair verklaarde met Irak, terwijl van alle Arabische staten alleen Jordanië uit pragmatische redenen enigszins pro-Irak was.
Op 9 september 1993, enkele weken na de ondertekening van de Oslo-Akkoorden, verklaarde Yasser Arafat dat de PLO het recht erkende voor een soevereine staat Israël. Daarop kreeg de organisatie een zetel in de Verenigde Naties als "wettelijke vertegenwoordiging van het Palestijnse volk" toegewezen, wat Israël en de Verenigde Staten steeds geblokkeerd hadden.
[bewerk] Vestigingsplaats
De beweging had eerst haar hoofdkwartier in Amman, de Jordaanse hoofdstad. In 1970 ontstond er een machtsstrijd tussen de Jordaanse koning Hoessein en het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina dat niet accepteerde dat Hoessein via stille diplomatie tot een vergelijk met Israël hoopte te komen over de Westelijke Jordaanoever (exclusief Oost-Jeruzalem). De PLO raakte bij dit conflict betrokken, net als Syrië dat het land binnenviel maar werd teruggedreven. Daarop werden de PLO en de Palestijnse vluchteling verdreven naar Libanon en werd Beiroet de plek van het hoofdkwartier.
Vanuit Libanon pleegde de PLO regelmatig aanslagen in Noord-Israël (naast wereldwijd vele terroristische acties). Maar toen dat gebied beter afgegrendeld werd en generaal Aoun tijdens de Libanese Burgeroorlog een christelijke republiek (de facto een Israëlisch protectoraat) in Zuid-Libanon stichtte, en Israël in 1982 Libanon binnenviel, werd de PLO één van de partijen in het Libanese conflict.
Toen Israël dat jaar Beiroet binnentrok, werd de organisatie gedwongen te verhuizen naar de Tunesische hoofdstad Tunis. Pas in 1993 kon het zijn intrek nemen in Ramallah, de facto de huidige Palestijnse hoofdstad. (In het huidige handvest staat Oost-Jeruzalem, waar het "Arab House" staat, genoemd als hoofdstad.)
[bewerk] Aanhang en tegenstand
Gedeeltelijk is de PLO voortgekomen uit oud-strijders in de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 die volgde op de resolutie 181 van de Verenigde Naties van november 1947 inzake de verdeling van het Brits mandaatgebied Palestina in een Arabische en een Joodse staat.
Yasser Arafat was sinds 1969 tot zijn overlijden op 11 november 2004, de leider van de PLO. Radicalere Palestijnen stichtten bewegingen als het marxistische Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, de panarabistische Al Fatah en Zwarte September, die alle lid werden van de voordien gematigder koepelorganisatie PLO. Deze pleegden wereldwijd vele terroristische aanslagen. Van deze bestaat alleen Fatah nog. De militaire vleugel van de Fatah heet de Al-Aqsa Martelaren Brigades, die zowel door de Europese Unie als de Verenigde Staten officieel beschouwd wordt als een terreurorganisatie.
In de jaren tachtig is de volksbeweging en later ook politieke partij Hamas, een islamistische organisatie, opgericht. Deze is erin geslaagd de PLO een meer islamitische koers te laten varen, waar de organisatie ook open stond voor Palestijnse christenen. Ook Al Qaida heeft geprobeerd de Palestijnse zaak te islamiseren.
