Tyrkisk språk

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket

Tyrkisk tilhører den tyrkiske språkfamilien, og blir snakka av ca. 70 mill. menneske i Tyrkia, og av tyrkiske mindretal på Kypros, i Hellas, på Balkan (bl.a. i Bosniea og Albania) og i Nordeuropa (der det t.d. er det største minoritetsspråket i Danmark og Tyskland).

[endre] Grammatikk

Tyrkisk er eit agglutinerande språk. Den dominerande morfologiske prosessen er suffiksering, suffiks eller endingar blir lagt etter kvarandre etter stammar, og verb og substantiv blir bøygd i tid, person og tal. Det inneber at det er mogleg å lage svært lange ord, t.d. 'Çekoslovakyalılastıramadıklarımızdan mısınız' ('Er du ein av dei, vi ikkie kunne tsjekkoslovakisere?').

Særlege kjenneteikn er m.a.:

• tyrkisk har ikkje grammatisk genus, det er ikkje skilnad mellom han og ho, begge er o)
• det er vokalharmoni i alle ord (bortsett frå låneord og nokre få tyrkiske ord)
• i syntaksen blir det brukt setningsforkortingar i staden for leddsetningar, t.d. 'Anadolu'da bulunan Ankara çok güzel bir şehir' ('Ankara, som ligg i Anatolia, er ein svært vakker by').

[endre] Skriftspråk

Tyrkisk er påverka av arabisk og vart fram til Kemal Atatürk sin reform i 1928 skrive med arabiske bokstavar. Det tyrkiske alfabetet har ein del bokstavar som ikkje finst i t.d. det norske alfabetet:

• ı (schwa, blir uttalt som siste vokal i det norske ordet 'danse')
• ğ (stumt 'g', blir ikkje uttalt)
• ş (sj)
• ç (tsj)