Aleksander Litwinienko
Z Wikipedii
Aleksander Walterowicz Litwinienko ros. ÐлекÑандр Вальтерович Литвиненко |
|
Urodzony | 4 grudnia 1962 Woroneż, Rosja |
Zmarł | 23 listopada 2006 Londyn, Wielka Brytania |
Aleksander Walterowicz Litwinienko, ros. ÐлекÑандр Вальтерович Литвиненко (ur. 4 grudnia 1962 w Woroneżu, zm. 23 listopada 2006 w Londynie) – byÅ‚y podpuÅ‚kownik KGB/FSB, emigrant rosyjski, wystÄ™powaÅ‚ przeciw polityce prowadzonej przez prezydenta Rosji WÅ‚adimira Putina, szczególnie w odniesieniu do Czeczenii.
W 1988 rozpoczął pracę w kontrwywiadzie KGB, od 1991 służył w centrali FSB. Za skuteczną działalność w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej został uhonorowany tytułem weterana MUR-u (Wydziału Kryminalnego milicji moskiewskiej). W 1997 został przeniesiony do najtajniejszego w FSB Zarządu ds. rozpracowania organizacji przestępczych na stanowisko starszego współpracownika operacyjnego i zastępcy naczelnika 7. wydziału.
W listopadzie 1998 na konferencji prasowej ujawnił fakt wydawania mu do wykonania rozkazów sprzecznych z prawem (nakaz zamordowania Borysa Bieriezowskiego). W marcu 1999 został aresztowany i umieszczony w areszcie śledczym moskiewskiego więzienia Lefortowo. Sprawa sądowa zakończyła się uniewinnieniem, ale natychmiast po tym, w budynku sądu został aresztowany przez FSB z innego oskarżenia, które ostatecznie zostało zamknięte bez rozpoczęcia postępowania sądowego. Po zwolnieniu go w związku z tym z aresztu i pobraniem pisemnego zobowiązania do nieopuszczania kraju rozpoczęto przeciwko niemu kolejne śledztwo. Wkrótce, wbrew zobowiązaniu, przy pomocy prezesa Fundacji Swobód Obywatelskich Aleksandra Goldfarba[1] wyjechał z Rosji i w maju 2001 uzyskał azyl polityczny w Wielkiej Brytanii.
W napisanej z Jurijem FielsztiÅ„skim książce FSB wysadza RosjÄ™ (ang. FSB blows up Russia, ros. ФСБ взрывает РоÑÑию, w 2002 powstaÅ‚ film dokumentalny o tym samym tytule) podaÅ‚ wersjÄ™ o tym, że zamachy terrorystyczne w 1999 r. na budynki mieszkalne w Moskwie i WoÅ‚godoÅ„sku byÅ‚y przygotowane i przeprowadzone przez agentów FSB w celu zrzucenia odpowiedzialnoÅ›ci na Czeczenów i uzyskania tym samym casus belli wznowienia wojny czeczeÅ„skiej.
Spis treści[ukryj] |
[edytuj] Otrucie
1 listopada 2006 r. w czasie kiedy prowadziÅ‚ dochodzenie w sprawie Å›mierci Anny Politkowskiej u Litwinienki nagle wystÄ…piÅ‚y objawy chorobowe, które można byÅ‚o przypisywać zatruciu. WczeÅ›niej Litwinienko jadÅ‚ lunch w londyÅ„skiej restauracji serwujÄ…cej sushi Itsu z swoim wÅ‚oskim znajomym Mario ScaramellÄ…[2], czÅ‚onkiem Komisji Mitrochina, która staraÅ‚a siÄ™ wyÅ›wietlić infiltracjÄ™ wÅ‚oskiego życia politycznego przez KGB[3]. Scaramella twierdziÅ‚, że posiada ważne informacje dotyczÄ…ce kulisów zabójstwa Politkowskiej i przekazaÅ‚ Litwinience informacje na ten temat. PojawiÅ‚y siÄ™ też informacje, że przed tym zdarzeniem spotkaÅ‚ siÄ™ ze znajomym z czasów pracy w FSB Andriejem Åugowojem i nieznanym mu osobnikiem przedstawionym jako WÅ‚adimir, który byÅ‚ wprawdzie maÅ‚omówny, ale nalegaÅ‚ na wypicie po filiżance herbaty[4].
Oleg Gordijewski, inny pułkownik KGB, który zbiegł do Wielkiej Brytanii i który zna dobrze Litwnienkę, powiedział w wywiadzie dla BBC, że uważa, że Litwinience została podana szklanka zatrutej herbaty, na spotkaniu w mieszkaniu jego rosyjskiego przyjaciela, zaraz przed spotkaniem w restauracji serwującej sushi.
Po tym zajściu Litwinienko w stanie ciężkim trafił do szpitala, z którego wyszedł po kilku dniach[5]. Powrócił jednak do szpitala z objawami ciężkiego zatrucia nieznaną substancją.[6][7]
Scotland Yard prowadzi dochodzenie w sprawie otrucia Litwinienki. Początkowo przypuszczano, że użytą trucizną były związki talu, które bywały dawniej stosowane w trutkach na szczury. Do objawów zatrucia talem należą wyłysienie i uszkodzenie nerwów obwodowych[8]. Litwinienko przebywał na leczeniu pod strażą w University College Hospital w Londynie.[9][10] [11]. Mimo starań lekarzy zmarł w nocy z 23 na 24 listopada 2006.[11].
24 listopada brytyjskie służby medyczne podały, że w organizmie Litwinienki nie znaleziono talu, tylko słabo radioaktywny, ale silnie toksyczny izotop polonu 210. Polon został mu podany w herbacie.
W pożegnalnym liście skierowanym do przyjaciela, Aleksandra Goldfarba, Aleksander Litwinienko odpowiedzialnością za swoje otrucie obarczył prezydenta Rosji, Władimira Putina.
[edytuj] Przypisy
- ↑ W Londynie otruto A. Litwinienko, dostępne w Internecie, dostęp 2006-11-13, 15:44
- ↑ http://www.kommersant.com/p721065/Litvienko_poisoning_Politkovskaya/
- ↑ http://www.ukip.org/ukip_news/gen12.php?t=1&id=2055
- ↑ [1] Daniel McGrory, Michael Evans and Marcus Leroux, Poison case turns to hunt for third man, The Times, 2006-11-23, Dostępne w Internecie, dostęp 2006-11-24, 07:42
- ↑ Wyzdrowiały Litwinienko opowie Nowej gazecie o zabójcach Politkowskiej, dostępne w Internecie, dostęp 2006-11-13, 15:38
- ↑ Wiadomości onet.pl z 19 listopada 2006
- ↑ Sunday Times z 19 listopada 2006
- ↑ http://www.guardian.co.uk/uklatest/story/0,,-6225933,00.html
- ↑ http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/6162562.stm
- ↑ http://www.guardian.co.uk/russia/article/0,,1952004,00.html
- ↑ 11,0 11,1 http://www.kommersant.com/p721065/Litvienko_poisoning_Politkovskaya
[edytuj] Źródła
- Życiorys A. Litwinienki, dostępny w Internecie, dostęp: 2006-11-13, 15:32
- Książka Grupa przestÄ™pcza z Åubianki (ros.)
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Borys Korczak-Sielicki: Czy Aleksandr Walterowicz Litwinienko musiał umrzeć?