Eldarzy (Warhammer 40000)

Z Wikipedii

Eldarzy to, w uniwersum gry bitewnej Warhammer 40000, humanoidalna, podobna do Elfów rasa. Są jedną z najstarszych oraz najbardziej zaawansowanych technologicznie ras w Galaktyce za wyjątkiem Nekronów, ich władców – C'tan oraz Przedwiecznych (ang. Old Ones). Na polu walki wykorzystują szybkość i przewagę technologiczną, jaką zwykle mają nad swoimi adwersarzami.

Biorąc pod uwagę fakt, że rasy Warhammera 40k są pochodną wcześniejszej gry – Warhammer Fantasy Battle to Eldarzy są przyszłościową wersją Elfów Wysokiego Rodu za wyjątkiem Uchodźców (ang. Exodites), którzy są odpowiednikiem Leśnych Elfów. Ponadto są również Mroczni Eldarzy (osobna armia w grze bitewnej), którzy są odbiciem Mrocznych Elfów, jednakże podobieństwo to jest bardzo luźne.

Spis treści 1 Biologia 2 Historia 2.1 Mitologia 3 Społeczeństwo 3.1 Eldarzy ze Światostatków 3.2 Uchodźcy 3.3 Arlekini 3.4 Wyrzutki i piraci 4 Bibliografia

[edytuj] Biologia

Zewnętrznie, Eldarzy są bardzo podobni do ludzi. Ich twarze mają ostre rysy, uszy są szpiczaste. Zwykle są wyżsi, bardziej gibcy i zwinniejsi. Poruszają się znacznie szybciej niż ludzie. Także czas reakcji mają znacznie niższy. Ich zmysły są bardziej czułe, a oni sami bardziej przenikliwi. Mówi się, że największa różnica między Eldarami jest widoczna, gdy obserwuje się poruszającego się Eldara. Ich ruch jest bowiem pełen elegancji i celowości, jakiej nie posiada żaden człowiek.

W porównaniu do ludzi, Eldarzy są niezwykle długowieczni i większość zwykle żyje więcej niż tysiąc lat, jeśli wcześniej nie zginą. Rasa ta wykazuje wysoko rozwinięte umiejętności psychiczne, które są podstawą jej technologii. Eldarzy dbający o swój potencjał psychiczny wykazują się jeszcze większą długością życia. W ten sposób przywódcy oraz Widzący (Seers) mogą żyć nawet kilka tysięcy lat.

[edytuj] Historia

W 41 tysiącleciu Eldarzy zasadniczo są społeczeństwem uchodźców, rozproszonymi pozostałościami ich dawnej siły i potęgi. Mimo tych okoliczności nadal trzeba się z nimi liczyć. Dawno temu, Eldarzy byli jedną z najpotężniejszych ras w Galaktyce i panowali nad znaczącym jej obszarem. Mimo że były inne rasy zaawansowane technologicznie oraz dysponujące sporymi armiami, to jednak żadna z nich nie mogła poważnie zagrozić eldarskiemu państwu. Kres tej dominacji, gdy w końcu nadszedł, był spowodowany czynnikami wewnętrznymi. Eldarzy, przeżarci przez swą arogancję, nie znający żadnej pracy fizycznej, zaczęli poszukiwać nowych sposobów spełnienia. Jak grzyby po deszczu pojawiały się liczne kulty poświęcone egzotycznym dziedzinom wiedzy, fizycznej przyjemności czy też innym, bardziej skandalicznym rozrywkom. Nie trwało to długo, by Eldarzy obrali bardziej ponurą drogę studiowania mrocznych sztuk, natychmiastowego spełnienia i nieskrępowanej przemocy.

Wielu Eldarów było zaniepokojonych czynami swych pobratymców a najmądrzejsi z Widzących ostrzegali, że ta ścieżka prowadzi tylko do zła. Część populacji, zniesmaczona, opuściła centralne planety imperium i osiedliła się na pograniczu. Ci, którzy zostali, próbowali zmienić kurs, jaki obrała sobie ich rasa.

Taki obrót spraw miałby destrukcyjny wpływ na każde społeczeństwo a co dopiero mówiąc o Eldarach. Psychiczna emanacja tych działań zaczęła się zbierać i łączyć w równoległym wymiarze – Osnowie. Proces ten był wzmacniany i przyspieszany przez dusze zmarłych w ich wyniku Eldarów. W miarę jak Eldarzy stawali się coraz bardziej zdeprawowani tak samo w Osnowie twór powstały z dusz się rozrastał aż w końcu narodził się czwarty bóg Chaosu, Slaanesh, Pożeracz Dusz i zagłada Eldarów. Psychiczny krzyk, jaki towarzyszył jego narodzinom wydarł dusze wszystkim Eldarom w promieniu tysiąca lat świetlnych. Jego przebudzenie było tak potężne, iż wyrwało dziurę w materialnym wszechświecie wciągając wszystko co się tam znajdowało do Osnowy. Region ten, będący domem sił Chaosu, znany jest teraz jako Oko Grozy.

Od tamtej pory, od Upadku, lud eldarski poszedł w rozsypkę i utracił cel istnienia. Wiele z odległych planet zdziczało podczas gdy mieszkańcy centralnych światów, którzy przeżyli wyruszyli na wędrówkę wśród gwiazd na pokładach gigantycznych flot (każda w pełni niezależna). Upadek oraz narodziny Slaanesha odcisnęły (i nadal odciskają) swoje piętno na Eldarach.

[edytuj] Mitologia

Wiadomo, że Eldarzy są ludem bardzo uduchowionym a w ich kulturze duże znaczenie odgrywają mity i podania. Najbardziej znanym eldarskim mitem jest „Wojna w Niebie”. Tak nazywany jest epicki konflikt pomiędzy dwoma frakcjami eldarskich bóstw. Jedną z nich prowadził bóg kowali – Vaul a drugą bóg wojny – Khaine.

Eldarski panteon z Asuryanem, boskim Królem-Feniksem na czele, stworzył rasę Eldarów. W tamtym okresie nie było jeszcze bariery, która odgradzałaby bogów i śmiertelników. Boskie istoty żyły wśród Eldarów ucząc ich i prowadząc w erę pokoju i dobrobytu. Jednakże pewnego dnia, bogini Lileath wyśniła, iż Eldarzy zniszczą boga wojny, Khaine’a. Ponieważ prorocze zdolności Lileath były dobrze znane, dlatego Khaine bardzo poważnie to potraktował i postanowił zgładzić Eldarów zanim ci zniszczą jego samego. Rozpoczęła się rzeź w takiej skali, że bogini ziemi, Isha, zwróciła się do Asuryana by ten przerwał walkę. Asuryan posłuchał prośby i tworząc barierę między Eldarami i bóstwami na zawsze ich rozdzielił. Zarządził również, że już żaden bóg nie ma dłużej prawa wpływać na i porozumiewać się z Eldarami. Tak więc, przynajmniej na jakiś czas, wojna Khaine’a z Eldarami się zakończyła.

Tego jednak było za wiele dla Ishy i jej małżonka, Kurnousa, boga łowów. Isha wraz z Kurnousem bardzo kochali Eldarów – swoje dzieci i nie mogli wytrzymać rozłąki z nimi. Zwierzyli się ze swoich nieszczęść Vaulowi, boskiemu kowalowi, który zgodził się im pomóc. Przy jego wsparciu wykuli runiczne kamienie, za pomocą których śmiertelni mogli się porozumiewać z bogami. Isha i Kurnous używając tych kamieni w tajemnicy kontynuowali naukę swych dzieci. Spokój nie trwał jednak długo, gdyż w końcu Khaine natknął się na tę parę gdy porozumiewali się z Eldarami. Bóg wojny natychmiast powiadomił o tym Asuryana. Król-Feniks współczuł Ishy i Kurnousowi jednak złamali oni jego prawo i niechętnie zmuszony był oddać ich Khaine'owi, by ten mógł zrobić z nimi wszystko co mu się żywnie spodoba.

Khaine wykorzystując swe okrutne zdolności do maksimum torturował Ishę i Kurnousa. Wielu bogów uważało, że Khaine posunął się za daleko i w tajemnicy wspierało Ishę oraz jej małżonka, lecz tylko jeden wstawił się za nimi publicznie. Vaul zażądał ich wypuszczenia. Ostatecznie on i Khaine doszli do porozumienia. W myśl niego Khanie wypuści za rok Ishę i Kurnousa w zamian za sto mieczy. Mówiło się wtedy, że jeden wojownik, uzbrojony w miecz wykuty przez Vaula, mógł stawić czoła tysiącu wyposażonych w zwykłą broń. Uradowany Vaul natychmiast wziął się do pracy. Rok jednak upłynął a Vaul skończył tylko 99 mieczy, a to powodowało, że umowa miała nie dojść do skutku. Mając jednak nadzieję, że Khaine tego nie zauważy, boski kowal schował jedno zwykłe ostrze wśród tych magicznych. Gdy dostarczono je Khaine’owi, ten był tak zachwycony rzemiosłem, że bez zastanowienia zwolnił swych więźniów. Odkrył prawdę dopiero, gdy Isha i Kurnous byli już daleko.

Khaine wył z wściekłości i wyzywał Vaula od oszustów, kłamców oraz złodziei. Natychmiast wyruszył w pogoń za Vaulem by zmusić go odpokutowania. Wybuchła nowa wojna, która podzieliła wszystkich bogów na dwa obozy i trwała przez całą wieczność. Bogowie zdradzali, dokonywali aktów największego bohaterstwa i największych podłości. Wojna ta znalazła swoje odbicie u samych Eldarów, którzy pogrążyli się w krwawych zmaganiach. Asuryan, jedyny bóg, który nie stanął po żadnej ze stron, beznamiętnie przyglądał się walce i powoli zaczynał żałować swej popędliwości, w której skazał Ishę oraz jej małżonka, Kurnousa.

Vaul wykuł ostatni z mieczy, które miał dostarczyć Khaine’owi i uczynił go swym największym dziełem. Z mieczem tym, noszącym imię Anaris, ruszył przeciwko bogu wojny. Bitwa była długa i straszna. Vaul, nawet z Anarisem, nie mógł się równać z Khainem, który w końcu pokonał boskiego kowala. Zaciągnąwszy Vaula do kuźni, przykuł go do jego własnego kowadła. Nie był to jednak koniec walki. Przy boku kowala walczył orzeł Faolchú, który po przegranej Vaula zaniósł jego miecz największemu z bohaterów śmiertelnego ludu Eldarów. Eldanesh z Czerwonego Księżyca stanął z Anarisem w dłoni do walki z Khainem. Eldanesh bił się dzielnie ale ostatecznie on też został pokonany przez boga wojny, który zmiażdżył ciało bohatera. Od tej pory zaczęto nazywać Khaine'a - Kaela Mensha co oznaczało „pokrwawione ręce”. Asuryan miał już dość rzezi i ogłosił zakończenie wojny. Khaine dostał swoją zemstę i odszedł usatysfakcjonowany. Historia ta nie jest jedyną, która opowiada o stu ostrzach. W innym micie Eldarzy wraz z swym bogiem wojny wyruszyli przeciwko Nekronom i ponieśli porażkę z powodu jednego zwykłego miecza.

Jest to najbardziej znany eldarski mit, ale ich mitologia zna znacznie więcej opowieści, a każdy Eldar musi znać przynajmniej te najważniejsze. Mity te mają ogromny wpływ na złożoność eldarskiego języka, który jest prawie zupełnie niezrozumiały dla ludzkiego ucha. Złożoność ta wypływa z niesamowicie zawiłych odniesień mitologicznych, np. słowo „Faolchú”, które zwykle odnosi się do eldarskiej machiny bojowej znanej jako Sokół odnosi się również do legendarnego ptaka i jego czynów. Powoduje to, że wyraz ten ma znacznie głębszy sens niż się początkowo wydaje. Trzeba również zauważyć, iż termin „Wojna w Niebie” używany jest też do opisania konfliktu Nekrontyrów z Przedwiecznymi, który miał miejsce w czasach, gdy galaktyka była jeszcze młoda. Wojna ta nie jest tą samą, którą opisują eldarskie mity, chociaż legendy są w jakiejś części na niej oparte. Należy pamiętać o tym, że „Wojna w Niebie” może być tylko mitem a nie relacją rzeczywistych wydarzeń. Trzeba również zwrócić uwagę na fakt, iż w uniwersum wh40k „bogowie” istnieją jako psychiczna manifestacja zbiorowej świadomości grupy psioników, odkładająca się w czasie. W ten sposób stworzony został Slaanesh i tak samo powstaje teraz nowe eldarskie bóstwo: Ynnead. Większość eldarskiego panteonu wydaje się być oparta na bóstwach z greckiej mitologii. Na przykład, Khaine oraz Ares, będąc zapalczywymi, agresywnymi wojownikami mają wiele ze sobą wspólnego. Podobne powiązania istnieją między Ishą i Demeter, Vaulem oraz Hefajstosem, a także między Asuryanem i Zeusem.

[edytuj] Społeczeństwo

Po Upadku, społeczeństwo eldarskie podzieliło się kulturowo na kilka grup. Chociaż istnieją podziały wewnątrz poszczególnych frakcji to jednak poniższy wykaz zawiera tylko te najbardziej wyraziście zdefiniowane (bez Mrocznych Eldarów).

[edytuj] Eldarzy ze Światostatków

W czasach tuż przed Upadkiem nie wszyscy Eldarzy, którzy nie opuścili macierzystych planet, wpadli w sidła Slaanesha. Wielu zostało próbując zawrócić swą rasę ze ścieżki prowadzącej do zagłady. Nie było to łatwe. Wielu spośród największych Widzących miało przebłyski nadchodzącego mroku i podjęło się tytanicznego zadania – ocalenia swego ludu. Każda z planet zbudowała z upirytu (ang. wraithbone) gigantyczny statek, dorównujący wielkością planetoidom. Na statki te zaokrętowano ostatnich nieskażonych Eldarów wraz dziełami sztuki, roślinami i zwierzętami, wszystkim tym, co można było uratować. W ostatniej chwili, na pokładach tych Światostatków (jak zaczęto je nazywać) Eldarzy rozpoczęli swój Eksodus. Psychiczna fala uderzeniowa, powstała w chwili narodzin Slaanesha, pochłonęła część z uciekających Światostatków, podczas gdy inne zostały wciągnięte na orbitę wokół Oka Grozy. Nikt nie wie ile dryfowało przez Galaktykę, gdyż trudno było nawiązać i utrzymać z nimi kontakt.

Przez Galaktykę dryfuje wiele światostatków, między innymi:

• Alaitoc – Na odległym krańcu zbadanej przestrzeni krąży Światostatek Alaitoc. Eldarzy zamieszkujący tam są bardzo fanatyczni w obronie przed zgubnym wpływem Slaanesha, bardziej nawet niż mieszkańcy innych statków. Z tego powodu wielu obywateli od czasu do czasu postanawia opuścić ciasne wnętrza arki by móc żyć na własny rachunek czy też w małej grupie. Gdy jednak zajdzie taka potrzeba to wracają do domu i dlatego armie Alaitoku zwykle mają duży kontyngent zwiadowców oraz tropicieli.
• Altansar – Był to mały światostatek, który znajdował się na samej granicy obszaru objętego falą uderzeniową Upadku. Przez bardzo długi czas uważano, że statek ten przepadł bez wieści w Oku Grozy podobnie jak macierzyste planety Eldarów. Krążą jednak pogłoski o zauważeniu tego statku w pobliżu Oka Grozy a nawet o jego wyprawach wojennych skierowanych przeciwko mieszkańcom Oka. Opowieści te nie są jednak w pełni potwierdzone i los Altansara jest niepewny.
• Biel-Tan – to najbardziej wojowniczy spośród wszystkich Światostatków, gdyż jego mieszkańcy postawili sobie za cel odbudowę eldarskiego imperium. W przeciwieństwie do innych, armie, które Biel-Tan wystawia, mają największy procentowy udział elitarnych oddziałów. Doskonale wyszkolone siły Biel-Tanu znane są jako Wichrowe Ostrze (ang. Swordwind). Czasem są one wspierane przez wojska Uchodźców.
• Iybraesil – to Światostatek, którego obecność Imperium odnotowało dwukrotnie na południowo-wschodniej rubieży Segmentu Obscurus w roku 437.M38 oraz 107.M40.
• Iyanden – ten Światostatek kiedyś był największym i najbogatszym z ocalałych statków. Jednakże znalazł się on na drodze Krakena - tyranidzkiej floty inwazyjnej. Iyanden cudem uniknął zniszczenia. Całe pokłady statku do dnia dzisiejszego nie zostały odbudowane a gęstość zaludnienia nadal pozostaje niewielka. W boju armie Iyanden nadal muszą polegać na swych dawno poległych towarzyszach i dlatego na polu walki można zobaczyć więcej konstruktów typu Wraithlord i Wraithguard niż w jakimkolwiek innym.
• Lugganath – Światostatek, który został prawie w całości opanowany przez demoniczne hordy. Został ocalony przez klan tytanów Fir Iolarion. Imperialne archiwa dwukrotnie zarejestrowały jego obecność: w 801.M41 oraz w 805.M41.
• Morrian – to mały Światostatek, który podbił a następnie zniszczył planetę Assyri. Powodem ataku było zbezczeszczenie eldarskich świątyń oraz zamordowanie ambasadorów przez ludzi dowodzonych przez Guyena Sethe.
• Saim-Hann – Ulubionym sposobem walki wojowników Saim-Hann, uważanych przez mieszkańców innych Światostatków za barbarzyńskich dzikusów, są szybkie ataki a także wojna manewrowa. Ich siły (tzw. Dzicy Jeźdźcy), sławne ze swej prędkości i okrucieństwa, zwykle zorganizowane w szwadrony ślizgaczy (ang. skimmers) i odrzutowych motorów. Czasami się zdarza, że inni Eldarzy porzucają ich na pastwę losu. Mieszkańcy Saim-Hann żyją w społeczności plemiennej podobnej do Hunów i Wandalów. Na czele każdego ze szczepów stoi Wódz Dzikich Jeźdźców. Spory pomiędzy przywódcami często są rozwiązywane na drodze rytualnej walki czempionów wybranych spośród poszczególnych klanów.
• Ulthwé – to jeden z największych Światostatków. Został złapany w oddziaływanie Oka Grozy i tamtej pory je okrąża. Od tysięcy lat Ulthwé jest bastionem, o który rozbijają się niezliczone ataki Chaosu. Ciągłe zagrożenie, ryzyko zahartowało jego mieszkańców, którzy tworzą podstawę sił stałej milicji znanej jako Czarni Strażnicy (ang. Black Guardians). Bliskość Oka Grozy powoduje też, iż w społeczności tego statku jest nadzwyczajnie wielu Widzących.
• Yme-Loc – mały, skazany na zagładę Światostatek, którego obecność Imperium zarejestrowało w latach: 989.M40, 216.M41 oraz w 341.M41.
• Zandros – oddalony Światostatek będący domem wojowników ze szkoły Tnących Pierścieni (ang. Slicing Orbs). Pomógł żołnierzom z Morrian w zniszczeniu zasiedlonej przez ludzi planety Assyri.

Mieszkańcy Światostatków stanowią zdecydowaną większość z pozostałych przy życiu przedstawicieli rasy Eldarów. Nie można jednak powiedzieć ile tych statków jest. Na pewno są one ostatnimi ośrodkami eldarskiego przemysłu, nauki i kultury. Jest to jednak tylko zaledwie blade odbicie tego, co potrafiły ich macierzyste światy. Większość ze statków ma kopuły hydroponiczne, w których hodowane są rośliny i zwierzęta z tychże planet. Zasadniczo każdy ze Światostatków jest niezależny ale nie jest czymś niezwykłym przyjęcie pomocy od innych. Nierzadko dochodzi do różnicy zdań co czasem prowadzi do wybuchu otwartego konfliktu zbrojnego lecz wojna to środek ostateczny.

[edytuj] Uchodźcy

Degeneracja Eldarów podczas Upadku nie postępowała całkowicie bez oporu. Wielu bardziej przewidujących zaczęło otwarcie krytykować rozwiązłość współobywateli. Ostrzegali przed wpływem kultów Chaosu. W większości wypadków osobnicy ci byli ignorowani a czasem nawet traktowani jak małostkowi głupcy czy fanatycy. Wkrótce jednak ogólny upadek społeczeństwa przekonał nawet tych najbardziej niezdecydowanych, że panowaniu śmierci i zezwierzęcenia nie będzie końca. Niektórzy z nich postanowili opuścić eldarskie planety i zasiedlić nowe, wolne od zepsucia. Była to garstka Eldarów wciąż nienaznaczona piętnem Chaosu. Nazywani są Uchodźcami.

Ogólnie, w porównaniu do mieszkańców dryfujących Światostatków, Eldarzy pochodzący z światów Uchodźców uważa się za zacofanych prostaków. Mimo to dysponują oni całkiem zaawansowaną technologią np. Obwodem Nieskończoności (ang. Infinity Circuit). Na planetach Uchodźców nazywane są one Klejnotami Świata (ang. World Stones) i stanowią one siatkę menhirów, obelisków oraz kręgów. Wszystkie wykonane z psychoaktywnego kryształu. Mimo zaawansowania technologicznego większość Uchodźców to nomadzi żyjący z wędrownych stad i okresowych zbiorów. Taki wizerunek jest najbardziej rozpowszechniony. Wielu Wyrzutków znajduje wśród nich schronienie gdyż są oni bardziej tolerancyjni niż inni Eldarzy.

Wielu uważa Uchodźców za bandę zacofanych wieśniaków, w najlepszym wypadku za osobliwość. Dla innych są fundamentem nowego eldarskiego imperium, które powstanie na krawędzi Galaktyki a tworzyć je będą potomkowie dalekowzrocznych i obdarzonych wystarczająco silną wolą by oprzeć się Slaaneshowi Eldarów. Jednym z głównych orędowników takiego podejścia jest Biel-Tan, który często mobilizuje swoje armie do obrony porozrzucanych planet.

[edytuj] Arlekini

Arlekini są wyznawcami jednego z dwóch eldarskich bogów, którzy przetrwali Upadek a mianowicie Cegoracha, Wielkiego Arlekina (znanego też imieniem Śmiejący się Bóg).

Arlekini to trubadurzy – wojownicy, którzy opowiadają wiele dziwnych opowieści z eldarskiej mitologii za pomocą delikatnych masek, imponującej pantomimy oraz akrobacji. Noszą niezwykłe wzorzyste i wielokolorowe kostiumy, dzięki którym mogą odgrywać konkretne, legendarne postaci. Poszczególne trupy wędrują przez Sieciodrogę (ang. Webway) i odwiedzają Światostatki oraz inne eldarskie warownie by w tańcu i pieśniach odtwarzać starożytne opowieści. Te niezwykłe przedstawienia są dla Eldarów bardzo ważne. Gdy zajdzie taka potrzeba to Arlekini mogą towarzyszyć Eldarom na polu walki wspierając jedynie sobie znany cel. W czasie bitwy preferują prawie wyłącznie starcia wręcz.

Podobnie jak Ordo Malleus, Arlekini są zaprzysięgłymi wrogami Chaosu. Są strażnikami Czarnej Biblioteki, to znaczy miejsca, w którym przechowywana jest cała wiedza Eldarów o Chaosie. Wejść tam mogą tylko nieliczni wybrani z pośród Inkwizycji i Illuminati, a i nawet wtedy mogą się poruszać tylko pod strażą. Gdy Arlekin umiera to jego dusza, w przeciwieństwie do innych Eldarów, łączy się ze Śmiejącym się Bogiem. Z tego powodu Arlekini nie noszą Klejnotów Duszy. Arlekini, nawet jak na standardy eldarskie, są niezwykle enigmatyczną grupą, gdyż bardzo rzadko się zdarza by komunikowali się z kimkolwiek z poza swoich trup.

[edytuj] Wyrzutki i piraci

W porównaniu z innymi grupami Piraci oraz Wyrzutki nie są wyraźnie zdefiniowani. W rzeczywistości część eldarskich piratów jest w istocie zespołami światostatkowych flot na dalekich patrolach, inne z kolei są grupami Arlekinów lub Mrocznych Eldarów. Niektóre mogą być nawet flotami, które przetrwały Upadek ale utraciwszy swój światostatek zbudowały sobie bazę na jednej z asteroid czy nawet na jakiejś niezamieszkałej planecie. Wielu Eldarów porzuca swe uporządkowane życie i staje się wyrzutkami, piratami by zakosztować wolności i bogactwa doświadczenia zanim znów nie poczują potrzeby porządku oraz surowości.

Niektórzy podejmują się piractwa lub udają się na wygnanie będąc do tego zmuszonym. Część Eldarów nie potrafi się podporządkować surowym regułom, które obowiązują mieszkańców światostatków. Część popełnia zbrodnie i woli uciec niż stanąć przed sądem. Jednym z najbardziej znanych piratów był Yriel z Iyanden – były dowódca floty, który został wygnany, gdyż naraził światostatek opuszczając swój posterunek by zaatakować Oko Grozy. Wraz ze swą załogą zorganizowali bandę, która działała w imperialnej przestrzeni i dość często sprzedawała swoje usługi imperialnym oficjelom. Udało mu się stworzyć pokaźną flotę, dzięki której wyrwał Iyanden ze szponów tyranidzkiej inwazji.

Większość piratów jest znacznie mniej szlachetna. Część z nich, walcząc by poczuć dreszcz walki, podążaja tą samą ścieżką, która doprowadziła ich rasę do upadku. Ogólnie rzecz biorąc, piraci są całkowicie nieprzewidywalni i bardzo szybko tracą cierpliwość. Cechy te ujawniają się niedługo po tym, gdy opuszczają swe uporządkowane społeczeństwa.

Wyrzutki (także piraci) nie są mile widziani na pokładach światostatków, gdyż ich umysły są niebezpiecznie wyzwolone i przyciągają psychiczne drapieżniki z Osnowy. W takich umysłach mogą się łatwo zagnieździć różne demony i inne istoty, które potem mogą bez problemu zainfekować system światostatkowego rdzenia upirytowego co będzie miało katastrofalne konsekwencje. Wyrzutki sieją zamęt także w inny sposób, gdyż ich obecność może zniechęcić młodych i niedoświadczonych opowieściami o podróżach i wolności do trwania na wybranej ścieżce. Mimo tego, że nie są mile widziani to jednak pełnią niezwykle istotną rolę zwiadowców w armiach swoich światostatków.

Istnieje wiele rodzajów Wyrzutków, fanatyków, którzy podobnie jak eldarscy Egzarchowie (ang. ’’Exarch’’), zboczyli ze ścieżki zbyt daleko i nie są w stanie już powrócić do społeczeństwa. Na przykład Odkrywcy doprowadzani do szaleństwa przez głód przygód i znalezisk czy też naukowcy badający starożytne zakazane technologie. Uczniowie Kurnousa, którzy są wędrującymi przez Galaktykę myśliwymi polującymi wśród nieskończonej liczby zamieszkujących w niej gatunków. Mają ograniczone możliwości kontaktu ze społecznościami Uchodźców, lecz zdarza się, iż te śmiertelnie niebezpiecznie drapieżniki, polują na inteligentną zwierzynę, także na przedstawicieli własnej rasy. Mściciele są wyrzutkami samotnie ścigającymi kryminalistów i dewiantów. Legenda oraz aura mistycyzmu, która otacza Wyrzutków wiele zawdzięcza osobnikom działającym w imperialnej przestrzeni a także wśród społeczności innych ras.

[edytuj] Bibliografia

• Rick Priestley, Warhammer 40000 Codex: Eldar (2nd edition), Nottingham, Games Workshop, 1994, ISBN 1-872372-74-0
• Gavin Thorpe, Warhammer 40000 Codex: Eldar (3rd edition), Nottingham, Games Workshop, 1999, ISBN 1-869893-39-5
• Gavin Thorpe, Warhammer 40000 Codex: Craftworld Eldar. Nottingham, Games Workshop, 2000, ISBN 1-841540-29-3
• Andy Chambers, Andy Hoare, Phil Kelly; Warhammer 40000 Codex: Eye of Terror, Nottingham, Games Workshop, 2003, ISBN 1-841543-98-5