Karabin SWT

Z Wikipedii

SWT-40
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Historia
Prototypy	1940
Produkcja seryjna	1940 - 1945
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 x 54 mm R
Magazynek	10 nab.
Wymiary
Długość	1266 mm
Długość lufy	610 mm
Masa
broni	3,9 kg (bez magazynka), 4,51 kg (karabin załadowany)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	840 m/s
Szybkostrzelność praktyczna	~25 strz./min
Zasięg max.	1500 m

SWT - karabin samopowtarzalny skonstruowany w ZSRR.

W 1938 roku w ZSRR przeprowadzono konkurs na karabin samopowtarzalny, następcę karabinów powtarzalnych Mosin wz.1891/30 i niezbyt udanego karabinu automatycznego AWS. Zwycięzcą konkursu został Fiodor Tokariew.

Jego karabin został przyjęty do uzbrojenia w 1938 roku. W następnym roku wyprodukowano krótką serię karabinów oznaczonych jako SWT-38. Były one testowane w warunkach bojowych w czasie wojny zimowej. Efektem testów było wprowadzenie do produkcji w 1940 roku zmodernizowanej wersji karabinu Tokariewa oznaczonej jako SWT-40. Jednocześnie rozpoczęto wytwarzanie snajperskiej wersji SWT-40 wyposażonej w celownik optyczny PU.

Produkcja nowego karabinu okazała się znacznie trudniejsza niż starego Mosina, okazało się także że żołnierze Armii Czerwonej wykazują zbyt małą dbałość o broń w rezultacie czego karabiny SWT w ich rękach często się zacinały. W efekcie karabiny SWT stanowiły stosunkowo niewielką część broni długiej używanej przez wojska radzieckie i nigdy nie zastąpiły starszych wzorów.

Po ataku niemieckim na ZSRR w 1941 roku spora ilość SWT dostała się w ręce żołnierzy niemieckich. Otrzymały one oznaczenia Selbstladegewehr 258(r) (SWT-38), Selbstladegewehr 259(r) (SWT-40) i Selbstlade-Zielfernrohrgewehr 260(r) (SWT-40 z celownikiem PU).

W 1942 roku zaprzestano produkcji karabinu SWT-40 w wersji wyborowej.

Produkcję SWT zakończono w 1945, po rozpoczęciu produkcji karabinu samopowtarzalnego SKS.

[edytuj] Opis techniczny

Karabin SWT-40 był bronią samopowtarzalną. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o długim skoku, zamek ryglowany przez przekoszenie. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 10 naboi . Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika krzywiznowego (ze szczerbiną).