Kimi Räikkönen

Z Wikipedii

Kimi Räikkönen
Imię i nazwisko	Kimi-Matias Räikkönen
Kraj	Finlandia
Urodzony	17 października 1979 r.
Aktualna seria	Formuła 1
Tytuły mistrzowskie (lub wygrane)	2000 Brytyjska Formuła Renault

Kimi Matias "Iceman" Räikkönen (ur. 17 października 1979 w Espoo, w Finlandii) kierowca wyścigowy startujący w Formule 1 oraz dwukrotny wicemistrz tej serii. Jego żoną jest Jenni Dahlman, była Miss Skandynawii.

Räikkönen należy do grona najbardziej utalentowanych kierowców wspólczesnej Formuły 1. Od sezonu 2007 dołączył do zespołu Ferrari, w którym zastąpił Michaela Schumachera.

Spis treści 1 Kariera 1.1 Początki w kartingu 1.2 Formuła Renault 1.3 Kontrakt z Sauberem i debiut w Formule 1 1.4 Przejście do McLarena 1.5 Walka o Mistrzostwo Świata 1.6 Rozczarowujący sezon 2004 1.7 McLaren znów w czołówce 1.8 Przejście do Ferrari 2 Starty w Formule 1 2.1 Podsumowanie startów 3 Linki zewnętrzne 4 Zobacz też

[edytuj] Kariera

[edytuj] Początki w kartingu

Räikkönen rozpoczął swoją przygodę ze sportami motorowymi w 1987 r., gdy od swojego ojca dostał pierwszego gokarta. Najpierw zwyciężał w zawodach lokalnych, a w 1990 r. zadebiutował na szczeblu centralnym. Po kilku sezonach, które tam spędził został wicemistrzem w klasie Raket. W 1995 r. zadebiutował w najwyższej klasie gokartowej - Formule A, niespodziewanie ją wygrywając. Pod koniec tego sezonu został zaproszony na Monaco Cup, prestiżowe zawody Formuły 3. W 1996 r. zajął czwarte miejsce w Mistrzostwach Finlandii Formuły 1, a w 1997 r. sięgnął po tytuł mistrzowski zarówno Finlandii jak i Skandynawii. W tym samym roku karierą Fina zajął się Peter de Bruin, a Kimi wygrał cykl europejskich Grand Prix i zajął drugie miejsce w Monaco Cup. Zadebiutował w Mistrzostwach Świata Grand Prix zajmując trzecią pozycję w klasie Super A. W 1999 r. zdobył tytuł wicemistrza Finlandii w klasie A, a w Mistrzostwach Świata w klasie Super A był dziesiąty.

[edytuj] Formuła Renault

Za sprawą swojego menadżera przeniósł się z Holandii do Wielkiej Brytanii. W barwach Haywood Racing wystartował w Formule Renault. W czterech wyścigach, w których startował raz stanął na podium, zajmując trzecią pozycję. Później wystąpił w Zimowym Pucharze Formuły Renault w barwach Manor Motorsport gdzie wygrał wszystkie cztery wyścigi, zdobywając do wszystkich pole position. Także w 1999 r. startował w Pucharze Europy Formuły Ford zajmując piąte miejsce oraz w Festiwalu Formuły Ford.

W 2000 r. Kimi w Brytyjskiej Formule Renault reprezentował barwy Manor Motorsport. Fin zdominował całkowicie zawody wygrywając siedem z dziesięciu wyścigów i zdobywając sześć pole position.

[edytuj] Kontrakt z Sauberem i debiut w Formule 1

Będący pod wrażeniem umiejętności Fina Peter Sauber umożliwił mu udział w testach zespołu Sauber we wrześniu 2000 r. W pierwszym dniu testów dały o sobie znać różnice pomiędzy Formułą 1, a niższymi seriami. Räikkönen musiał zakończyć pierwszy dzień po tym jak mięśnie szyi nie wytrzymały przeciążeń towarzyszących pokonywaniu zakrętów. W następnych testach dał jednak popis swoich umiejętności, poprawiając znacznie swoje czasy. W środowisku zrobiło się głośno o debiucie Fina jako kierowca testowym już w sezonie 2001. Sauber nie chciał jednak czekać i jeszcze tego samego miesiąca zrobiło się głośno o zawarciu umowy pomiędzy stronami odnośnie startów jako główny kierowca.

Problem stanowił brak doświadczenia w seriach bezpośrednio poprzedzających Formułę 1. W tym czasie Räikkönen miał na swoim koncie tylko 23 starty w seriach single-seater. Eksperci wątpili w słuszność decyzji Saubera. Uważano, że nie poradzi sobie wśród najlepszych kierowców świata, a brak doświadczenia może stanowić zagrożenie dla innych na torze. Do grona sceptyków należeli m.in. prezydent FIA, Max Mosley oraz Jenson Button i Ralf Schumacher. Głosy te przyczyniły się do tego, że federacja wydała mu warunkowo tzw. superlicencję tylko na cztery pierwsze wyścigi sezonu.

Już podczas Grand Prix Australii na torze Albert Park, Kimi okazał się bardzo dojrzałym kierowcą zajmując siódmą pozycję, a po przyznaniu kary dla Oliviera Panisa został sklasyfikowany na szóstym miejscu. Kolejnych wyścigów nie ukończył, ale w żadnym nie stanowił zagrożenia dla pozostałych kierowców. Dzięki temu FIA przyznała mu na stałe superlicencję.

Kolejnym ciosem dla krytyków był wyścig o Grand Prix Austrii gdzie Räikkönen początkowo utrzymując nawet tempo liderów, zajął czwartą pozycję. Co więcej powtórzył sukces w wyścigu o Grand Prix Kanady. Gorzej dla Fina potoczyła się dalsza część sezonu. Zaliczył dwa siódme miejsca i trzy awarie, a w kończącym sezon Grand Prix Japonii zaliczył kraksę z bandą z opon. Mimo wszystko był to bardzo udany sezon debiutującego Kimiego.

[edytuj] Przejście do McLarena

Po sezonie 2001 Mika Häkkinen postanowił zrobić sobie roczną przerwę od wyścigów (później ogłosił, że wycofuje się definitywnie z Formuły 1), stajnia McLaren rozpoczęła poszukiwania jego zastępcy. Wszyscy spodziewali się, że miejsce dwukrotnego Mistrza Świata zajmie partner Kimiego z Saubera - Nick Heidfeld, który miał podpisany kontrakt z Mercedesem - dostawcą silników stajni z Woking. Jednak Ron Dennis postanowił, że partnerem Davida Coultharda w sezonie 2002 powinien zostać właśnie Räikkönen. Miał on co prawda ważny kontrakt z Sauberem, ale dzięki możliwościom finansowym jakie posiada stajnia, McLaren bez problemów zdołał go wykupić.

Już w pierwszym starcie podczas Grand Prix Australii zdobył dla swojej nowej stajni trzecie miejsce. Kolejne sześć startów zakończyło się przedwczesnym wycofaniem z wyścigu z powodu licznych awarii, a także efektownego i niebezpiecznego odpadnięcia tylnego skrzydła na torze Catalunya, przy prędkości ok. 270 km/h. W Grand Prix Kanady zajął czwarte, a w Grand Prix Europy był trzeci. Po awarii silnika na torze Silverstone, podczas Grand Prix Francji, wykorzystując kary dla Davida Coultharda i Michaela Schumachera, wysunął się na prowadzenie. Gdy na cztery okrążenia przed metą, Räikkönen najechał na plamę oleju pozostawioną przez jeden z bolidów Toyoty na nawrocie Adelaide, prowadzenie w wyścigu objął Schumacher, który w rezultacie wygrał cały wyścig. Była to najlepsza okazja na wygranie pierwszego wyścigu w karierze i jak się później okazało ostatnia w tym sezonie. Rok zakończył z bardzo dobrym wynikiem, zdobywając 23 punkty i zajmując szóstą lokatę w klasyfikacji generalnej.

[edytuj] Walka o Mistrzostwo Świata

W pierwszym wyścigu sezonu 2003 ponownie był blisko wygrania wyścigu walcząc przez pewien moment ramię w ramię z Michaelem Schumacherem. Niestety szansę na wygraną przekreśliła jednak kara "drive-through", którą otrzymał za przekroczenie ograniczenia prędkości obowiązującego w boksach. Jednak nie tylko on tego weekendu popełniał błędy i na pocieszenie pozostał mu najniższy stopień podium.

Jak się później okazało pierwsza wygrana wpadła w jego ręce już podczas kolejnej eliminacji. Grand Prix Malezji przebiegało po myśli Fina już od początku gdy Rubens Barrichello stracił czas omijając kolizję spowodowaną przez starszego z braci Schumacher, Coultharda wyeliminowała awaria elektroniki, a taktyka dwóch postoi, startującego z pole position Fernando Alonso okazała się nieskuteczna w stosunku do Kimiego i to właśnie on stanął na najwyższym stopniu podium. W tym momencie Räikkönen objął prowadzenie w klasyfikacji.

Dwa tygodnie później kierowcy wystartowali do wyścigu o Grand Prix Brazylii. W związku z padającym deszczem na torze często pojawiał się tzw. safety car i dochodziło do wielu incydentów. W efekcie jednego z nich, a konkretnie groźnego wypadku z udziałem Fernando Alonso, wyścig został przerwany. Początkowo pierwsze miejsce przyznano Räikkönenowi, który w momencie zdarzenia jechał za Giancarlo Fisichellą, ale zgodnie z regulaminem po przerwaniu wyścigu pod uwagę bierze się stan rywalizacji przed dwoma okrążeniami. Kilka dni później okazało się, że prowadzący Fisichella rozpoczął jeszcze jedno okrążenie i to właśnie on prowadził na dwa okrążenia przed przerwaniem wyścigu. Kimi oddał nagrodę za pierwsze miejsce podczas następnej eliminacji.

Podczas Grand Prix San Marino do walki o tytuł przyłączył się Michael Schumacher, który wyprzedził Kimiego na mecie o niespełna 1,8 sekundy. Niemiec wygrał także kolejne dwa wyścigi. Räikkönen zakończył wyścig, o Grand Prix Hiszpanii już na pierwszym okrążeniu, a w Austrii był ponownie drugi. Drugą lokatę zajął także podczas Grand Prix Monako gdzie przegrał z późniejszym partnerem z McLarena - Juanem Pablo Montoyą.

W dalszej części sezonu z powodu awarii silnika nie ukończył wyścigu o Grand Prix Europy, a podczas Grand Prix Niemiec miał wypadek. Przed ostatnią rundą Mistrzostw Świata miał dziewięć punktów straty do prowadzącego Schumachera, aby zdobyć tytuł musiał wygrać wyścig, a Schumacher mógł dojechać na co najwyżej dziewiątej pozycji. Niestety Räikkönen był drugi za Barrichello, a Schumacher zajął ósmą pozycję. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej stracił tylko dwa punkty do Niemca.

[edytuj] Rozczarowujący sezon 2004

Po wspaniałym sezonie 2003 oczekiwania były duże, ale w pierwszych trzech wyścigach sezonu 2004 w samochodzie MP4-19 Fina doszło do trzech awarii: dwukrotnie zawiódł silnik, a raz skrzynia biegów. Pierwszy punkt zdobył dopiero w czwartym wyścigu sezonu ze stratą jednego okrążenia do zwycięzcy - Michaela Schumachera, podobnie zakończyło się dla niego Grand Prix Hiszpanii, ale tym razem nie zdobył punktów. W kolejnych dwóch wyścigach zawiodła go hydraulika i ponownie silnik. W Grand Prix Kanady zajął pierwotnie dopiero siódme miejsce, ale po dyskwalifikacji kierowców stajni Williams i Toyota przesunął się na piątą pozycję. W Stanach Zjednoczonych i Francji zajął ponownie siódmą pozycję.

Na Grand Prix Wielkiej Brytanii McLaren przybył z nowym samochodem - MP4-19B. Efekt był widoczny gołym okiem: Kimi wywalczył pole position, a w wyścigu zajął drugą pozycję. Gdy wydawało się, że McLaren wrócił do walki, Räikkönen nie ukończył jednego wyścigu z powodu wypadku, a drugiego z powodu awarii elektroniki. Po katastrofalnej pierwszej części sezonu odniósł zwycięstwo w Grand Prix Belgii. W Grand Prix Włoch znowu dopadła go awaria silnika. Później zajął trzecie miejsce podczas inauguracyjnego wyścigu w Chinach i szóstą pozycję podczas Grand Prix Japonii. W Grand Prix Brazylii stoczył kolejny bezpośredni pojedynek z Montoyą. Jednak przez źle dobrane opony nie był w stanie zagrozić Kolumbijczykowi.

[edytuj] McLaren znów w czołówce

Coulthard odszedł z McLarena po sezonie 2004, a partnerem Fina w sezonie 2005 został Juan Pablo Montoya. McLaren MP4-20 bardzo dobrze spisywał się na testach, a jednostka Mercedesa wydawała się niezawodna. Sporym rozczarowaniem okazało się dla Räikkönena Grand Prix Australii, do którego startował z 10 miejsca: w jego samochodzie oderwał się jeden z deflektorów i zdołał awansować tylko na 8 pozycję. W Grand Prix Malezji ponownie zawiódł go samochód, w którym pękła tylna opona, zmuszając go do zjazdu do boksu. Ostatecznie uplasował się zaraz za punktowaną ósmą pozycją. Mały błąd w kwalifikacjach uniemożliwił mu walkę z Alonso i Jarno Trullim w Grand Prix Bahrajnu, ale stanął wreszcie na podium.

McLaren wraz z firmą Michelin włożył dużo pracy w celu polepszenia osiągów samochodu w kwalifikacjach, co można było zaobserwować podczas Grand Prix San Marino. Na torze Imola wywalczył jedno z trzech kolejnych pole position. Z wyścigu wyeliminowała go jednak awaria tylnego wału napędowego, zaledwie po przejechaniu dziewięciu okrążeń. Räikkönen wygrał w przekonywający sposób Grand Prix Hiszpanii i prestiżowe Grand Prix Monako. Po sześciu wyścigach Fin zajmował drugą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 49 punktów.

Jeszcze na początku 34. okrążenia Grand Prix Europy na torze Nürburgring wydawało się, że dopisze do listy zwycięstw kolejne. Popełnił jednak drugi w tym wyścigu błąd (cztery okrążenia wcześniej wypadł na chwilę z toru): dublując Villeneuve'a zblokował koła doprowadzając do spłaszczenia prawej przedniej opony w jego bolidzie. Trochę później opona ta zaczęła wibrować. Ostatecznie, nadwyrężone zawieszenie w McLarenie poddało się na ostatnim okrążeniu, zaraz pod koniec prostej startowej. Dużo szczęścia miał Jenson Button, który omało nie został wyeliminowany z wyścigu przez wypadającego z toru Kimiego. Wyścig wygrał ostatecznie Alonso, a Raikkonen został sklasyfikowany na jedenastej pozycji.

Po tym jak z Grand Prix Kanady z powodu awarii wycofał się Giancarlo Fisichella, a Fernando Alonso popełnił błąd, doprowadzając do uszkodzenia bolidu Renault, wszystko wskazywało na to, że McLaren zajmie dwa najwyższe stopnie podium. Wszystko zmieniło się na 47 okrążeniu kiedy to Jenson Button po błędzie na zakręcie nr. 13 urwał przednie koło i zatrzymał się w na tyle niebezpiecznym miejscu aby na torze pojawił się safety car. Zespół za późno poinformował Montoyę o tym fakcie i prowadzący wyścig Kolumbijczyk zjechał na ostatni pitstop dopiero po przejechaniu jednego okrążenia za samochodem bezpieczeństwa, a gdy wyjeżdżając z nich nie zauważył lub zignorował zakaz wyjazdu z boksu. Tym samym został wykluczony z wyścigu, a zwycięstwo wpadło w ręce Räikkönena.

Do Grand Prix Stanów Zjednoczonych startował z drugiej pozycji, ale podobnie jak inni kierowcy jeżdżący na oponach Michelin nie wystartował z wyścigów na wyraźną prośbę francuskiej firmy. Na treningach przed Grand Prix Francji ponownie zawiódł silnik Mercedesa i po wywalczeniu trzeciej pozycji w kwalifikacjach do wyścigu startował z pozycji 13. Mimo tego zdołał uplasować się na drugiej pozycji, tuż za Alonso. Również do Grand Prix Wielkiej Brytanii startował z trzynastej pozycji, po wymianie silnika. Tym razem oprócz Alonso szybszy okazał się partner z zespołu, który wygrał wyścig. Grand Prix Niemiec zakończyło się dla niego podobnie jak we wcześniejszych latach - nieukończeniem wyścigu. Powodem nie ukończenia wyścigu była awaria hydrauliki, gdy był na zdecydowanym prowadzeniu. Dzięki dobrze rozegranemu taktycznie wyścigowi na Węgrzech, Fin odniósł kolejne zwycięstwo, o tyle ważne, że Alonso nie zdobył ani jednego punktu w trakcie tego weekenedu.

[edytuj] Przejście do Ferrari

Kilkumiesięczne plotki o przejściu Räikkönena do Ferrari zostały potwierdzone podczas Grand Prix Włoch 2006 przy okazji ogłoszenia wycofania się ze sportu Michaela Schumachera. Kimi zadebiutował w barwach Ferrari w trakcie testów pod koniec stycznia. Początkowo w ręce Fina trafił starszy model, podczas gdy rozwojem nowego modelu F2007 zajmował się jego nowy partner, Felipe Massa. Räikkönen był generalnie wolniejszy od Brazylijczyka, który posiadał większe doświadczenie z samochodami włoskiego zespołu.

Grand Prix Australii, które inaugurowało sezon, rozpoczęło się dla Räikkönena od dobrych osiągów w kwalifikacjach i wywalczenia trzynastego pole position w karierze. W wyścigu kontrolował sytuację utrzymując stałą przewagę nad kierowcami McLarena - Fernando Alonso i Lewisem Hamiltonem - i wygrywając z przewagą siedmiu sekund. Była to jego dziesiąta wygrana w karierze oraz pierwszy wyścig, w którym wywalczył jednocześnie pole position, najszybsze okrążenie i pierwsze miejsce.

Z powodu drobnego wycieku silnik w bolidzie Räikkönena przegrzewał się w końcowej fazie wyścigu w Melbourne. Mechanikom Ferrari udało się go uratować i Fina ominęła kara za wymianę silnika przed Grand Prix Malezji. Zespół nie mógł jednak liczyć na pełne wykorzystanie potencjału jednostki napędowej. W kwalifikacjach Räikkönen był gorszy od Massy i Alonso. Podczas startu do wyścigu stracił trzecią pozycję na rzecz Lewisa Hamiltona. Brytyjczyk, podobnie jak Alonso, zdołał wyprzedzić także Massę, który próbując odzyskać straconą pozycję popełnił błąd i wypadł na pobocze. Räikkönen znalazł się na trzeciej pozycji i na niej ukończył wyścig. Wygrana Alonso i drugie miejsce Massy umocniło McLarena na pozycji lidera klasyfikacji konstruktorów. Räikkönen stracił prowadzenie w klasyfikacji kierowców, oddając je w ręce Alonso, do którego tracił dwa punkty.

[edytuj] Starty w Formule 1

Sezon	Zespół	Konstruktor	Starty	PKT	P.	P1	P2	P3	Punkt.	PP	NO	NU	DK	NZ
2007	Scuderia Ferrari Marlboro	Ferrari	2	16	2	1	-	1	1	1	1	-	-	-
2006	Team McLaren Mercedes	McLaren-Mercedes	18	65	5	-	2	4	9	3	3	6	-	-
2005	West McLaren Mercedes Team McLaren Mercedes	McLaren-Mercedes	19	112	2	7	3	2	15	6	10	3	-	-
2004	West McLaren Mercedes	McLaren-Mercedes	18	45	7	1	2	1	9	1	2	8	-	-
2003	West McLaren Mercedes	McLaren-Mercedes	16	91	2	1	7	2	13	2	3	3	-	-
2002	West McLaren Mercedes	McLaren-Mercedes	17	24	6	-	1	3	6	-	1	10	-	-
2001	Red Bull Sauber Petronas	Sauber-Petronas	17	9	10	-	-	-	4	-	-	6	-	-
Razem	4	3	104	346	2x2	9	14	12	65	12	19	36	-	-
Sezon	Zespół	Konstruktor	Starty	PKT	P.	P1	P2	P3	Punkt.	PP	NO	NU	DK	NZ
P. - pozycja końcowa; P1, P2, P3 - pozycje na podium; Punkt. - punktował; PP - pole position; NO - najszybsze okrążenie; NU - nie ukończył; DK - dyskwalifikacje; NZ - nie zakwalifikował się

[edytuj] Podsumowanie startów

Ważne wyścigi
Debiut	Grand Prix Australii 2001 (#1)
Pierwsze pole position	Grand Prix Europy 2003 (#43)
Pierwsze punkty	Grand Prix Australii 2001 (#1)
Pierwsze podium	Grand Prix Australii 2002 (#18)
Pierwsze najszybsze okrążenie	Grand Prix Australii 2002 (#18)
Pierwsze zwycięstwo	Grand Prix Malezji 2003 (#19)
Najwyższe pozycje
Kwalifikacje	1
Wyścig	1
Inne
Rekordy	*Najwięcej najszybszych okrążeń w sezonie: 10 (2005, tyle samo co Michael Schumacher)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (en)

[edytuj] Zobacz też

• Mika Häkkinen
• Keke Rosberg
• Räikkönen Robertson Racing