Klaudiusz (cesarz)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Klaudiusz

Imiona	Tiberius Claudius Drusus Nero Germanicus
Panował jako	Tiberius Claudius Caesar Augustus Germanicus
Zaliczony w poczet bogów jako Divus Claudius
Czas panowania	25 stycznia 41 r. - 13 października 54 r.
Dynastia	julijsko-klaudyjska
Data urodzin	1 sierpnia 10 r. p.n.e. - Lugdunum
Data śmierci	13 października 54 r. - Rzym
Moneta

Lista cesarzy rzymskich

Klaudiusz (ur. 1 sierpnia 10 p.n.e. w Lugdunum w Galii, zm. 13 października 54 n.e.) (Tiberius Claudius Drusus Nero Germanicus) – cesarz rzymski syn Druzusa Starszego i Antonii Młodszej.

Był bratankiem cesarza Tyberiusza i stryjem cesarza Kaliguli. Klaudiusz był cesarzem rzymskim od 21 stycznia 41 roku. Oficjalna tytulatura cesarska: Tiberius Claudius Caesar Augustus Germanicus.

[edytuj] Wywód przodków

4. Tyberiusz Klaudiusz Neron
	2. Druzus Starszy
5. Liwia Druzylla
		1. Klaudiusz
6. Marek Antoniusz
	3. Antonia Młodsza
7. Oktawia Młodsza

[edytuj] Młodość

Pomimo tak bliskich powiązań z panującą dynastią nie brał udziału w życiu publicznym. Przyczyną tego były liczne ułomności fizyczne. Klaudiusz utykał, ślinił się, jąkał i często chorował. Członkowie rodziny uważali to za skutek umysłowego upośledzenia i dlatego trzymali go z dala od świata publicznego. W szczególności matka Antonia i babka Liwia traktowały go jak idiotę. Nie powierzono mu żadnych urzędów oficjalnych. Będąc izolowany przez całe dzieciństwo i młodość poświęcał czas na czytanie zdobywając szeroką wiedzę, szczególnie z zakresu historii. To że traktowano go jako głupka uchroniło go od niebezpieczeństw związanych z wewnętrzną walką o władzę w rodzinie cesarskiej. Nikt nie przewidywał, że może odegrać jakąkolwiek rolę polityczną.

Jego bratanek, Kaligula, gdy został cesarzem, dla żartu mianował Klaudiusza konsulem dokooptowanym od 1 lipca 37 roku. Był to pierwszy publiczny urząd sprawowany przez Klaudiusza, który miał wtedy 46 lat.

[edytuj] Panowanie

Po zamordowaniu Kaliguli w powstałym zamieszaniu część żołnierzy gwardii pretoriańskiej zdecydowała się na obwołanie cesarzem Klaudiusza, jedynego dorosłego przedstawiciela dynastii julijsko-klaudyjskiej. Tradycja mówi, że został znaleziony, gdy ukrywał się za kotarą, wbrew swej woli zaniesiony do obozu pretorianów i tam obwołany imperatorem. Pomimo początkowego sprzeciwu senat, świadom swojej bezsilności wobec żołnierzy, zatwierdził jego status. Po raz pierwszy tak jawnie unaocznił się prawdziwy charakter pryncypatu – władza cesarzy opierała się na militarnej sile, a czasy, gdy wola senatu miała znaczenie, bezpowrotnie minęły.

Klaudiusz, chcąc zyskać militarną wiarygodność, podjął wyprawę do Brytanii w 43 r. Po powrocie do Rzymu świętował tryumf w 44 r.

Charakterystyczna dla panowania Klaudiusza jest wzrastająca rola wyzwoleńców w sprawowaniu władzy. Cesarz, nie mając zaufania do kręgów senatorskich, główną rolę w administracji i w radzie przybocznej powierzał wyzwoleńcom. Kilku z nich; Tyberiusz Klaudiusz Narcyz, Tyberiusz Klaudiusz Polibiusz i Pallas zdobyło bardzo wpływową pozycję.

Klaudiusz ulegał też wpływom swoich żon. Najpierw poślubionej w 38 r. Messalinie, która urodziła mu Brytanika i Oktawię. Antyczne źródła przedstwaiają Messalinę jako nimfomankę organizującą orgiastyczne zabawy i doprowadzającą do skazywania na śmierć byłych kochanków lub tych którzy ośmielali się odrzucać jej awanse. Zgubiła ją ceremonia małżeństwa z Gajuszem Siliuszem odbyta pod nieobecność Klaudiusza. Narcyz ujawnił to Klaudiuszowi i dopilnował egzekucji Messaliny. W 48 r. Klaudiusz poślubił Agrypinę – swoją bratanicę. Jej silna osobowość zdominowała ostatnie lata panowania cesarza. Wyrazem jej wzrastającej roli politycznej był przyznanie jej przez senat tytułu Augusty. Doprowadziła też do zajęcia przez jej syna z pierwszego małżeństwa – Nerona, pierwszeństwa w sukcesji, przed rodzonym synem Klaudiusza, Brytanikem. Neron został najpierw adoptowany w 50 roku, a trzy lata później poślubił córkę cesarza – Oktawię. Chcąc wykorzystać sytuację Agrypina, jak podają źródła, kazała sporządzić truciznę trucicielce – Locuście i otruła Klaudiusza potrawą z grzybów. Klaudiusz został pochowany w Mauzoleum Augusta.