Martin Heidegger
Z Wikipedii
Martin Heidegger (ur. 26 września 1889 w Meßkirch, zm. 26 maja 1976 we Fryburgu Bryzgowijskim) – filozof niemiecki, często uznawany za jednego z najważniejszych filozofów XX wieku.
Studiował na uniwersytetach we Fryburgu oraz Marburgu pod kierunkiem Edmunda Husserla oraz Henryka Rickerta. Profesorem filozofii we Freiburgu został w roku 1928. Od 1 maja 1933 roku był członkiem NSDAP. Jeszcze przed wstąpieniem do NSDAP, 23 kwietnia 1933 roku, został rektorem Uniwersytetu we Fryburgu. Dokładnie rok później podał sie do dymisji.
Za najważniejsze dzieło Heideggera uznaje się Bycie i czas (niem. Sein und Zeit (1927). Heidegger zajmuje się w nim określanym przez siebie jako fundamentalne pytaniem o sens bycia i analizą ontologiczną ludzkiego bycia (jestestwa, Dasein). Istotą ludzkiego bycia jest to, że poprzedza esencję (w tym naturę ludzką) oraz implikuje pewien stosunek do samego siebie. Człowiek może własne bycie afirmować, albo potępić. Istotą ludzkiego bycia jest również zespolenie ze światem innych ludzi (bycie razem, Mitdasein) oraz jego nakierowanie ku śmierci (Sein zum Tode), będącej nieodwołalnym końcem. Wszystko, co trwałe jest wymysłem człowieka: jest on otoczony przez nicość.
Martin Heidegger unikał już wypracowanego języka filozofii. Stworzył własny język pełen trudnych do precyzyjnego przetłumaczenia neologizmów.
W latach 1925 – 1930 miał romans z Hannah Arendt: po wstąpieniu Heideggera do NSDAP i wyjeździe Arendt z Niemiec ich stosunki uległy pogorszeniu; po roku 1950, z inicjatywy Arendt, doszło do ich wznowienia – przetrwały one aż do jej śmierci w roku 1975. Ocenia się, iż związek ten miał pewien wpływ nie tylko na życie osobiste i emocjonalne Arendt, ale także na jej filozofię.
[edytuj] Krytyka kartezjańskiej koncepcji podmiotowości
Jednym z najważniejszych motywów przewodnich filozofii Heideggera była krytyka podmiotowości – kartezjańskiej i transcedentalnej. Podmiot w sensie kartezjańskim jest zamkniętą monadą niezależną od ciała, sferą czysto podmiotową, określającą się przez samowiedzę.
Według Heideggera nie istnieje coś takiego jak zamknięta monada. Granice między człowiekiem a światem są płynne, człowiek istnieje tylko przez interakcje z otoczeniem. Nie jest bytem świadomym i nie refleksyjność stanowi jego kryterium, ale pojmowanie własnego bycia. Nie jest też bytem racjonalnym, o wiele ważniejsze są emocje, afekty – one stanowią o specyfice człowieczeństwa.
Nowym określeniem człowieka jest Dasein (bycie tu oto, przytomność, jestestwo, obecność). Człowiek ze swej istoty jest "wrzucony" w świat, który go otacza. Dasein jest częścią relacji bycia-w-świecie (in-der-Welt-Sein), nie można tego bytu wyizolować z relacji ze światem.
Pierwszymi atrybutami człowieka są afekty a nie wyższe zdolności umysłowe. Egzystencjalia – podstawowe, najgłębsze rysy bycia człowiekiem to lęk (Angst) i troska (Sorge). Troską i lękiem przed utratą istnienia różni się Dasein od reszty bytów.
To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z filozofią. Jeśli możesz, rozbuduj go.
