Spółgłoska półotwarta
Z Wikipedii
| Sposób artykulacji |
|---|
| ze względu rodzaj przegrody: |
| Spółgłoski zwarte |
| Spółgłoski zwarto-szczelinowe |
| Spółgłoski szczelinowe |
| Spółgłoski zwarto-otwarte: |
| Spółgłoski półotwarte |
| ze względu na jamy kanału głosowego: |
| Spółgłoski ustne |
| Spółgłoski nosowe |
| Ze względu na typ artykulacji ustnej: |
| Spółgłoski środkowe |
| Spółgłoski boczne |
| Ze względu na mechanizm przepływu powietrza |
| Spółgłoski wydechowe, płucne |
| Mlaski |
| spółgłoski glottalizowane |
| Zobacz też: klasyfikacja spółgłosek, miejsce artykulacji, narząd artykulacji |
Spółgłoski półotwarte (spółgłoski półotwarte, półsamogłoski) powstają, gdy w czasie ich wymawiania w jednym miejscu powstaje zwarcie, ale w innym otwarcie, lub gdy dochodzi do zbliżenia narządów mowy, ale nie do powstania szczeliny. Spółgłoski pierwszej grupy nazywa się półspółgłoskami (spółgłoskami zwarto-otwartymi, spółgłoskami sonornymi), a drugiej - półsamogłoskami (glajdami).
Ze względu na sposób artykulacji, spółgłoski półotwarte leżą na granicy spółgłosek i samogłosek. Półspółgłoski, np. /l/, /r/, /m/, /n/, mogą w niektórych językach tworzyć sylaby. Półsamogłoski są natomiast niezgłoskotwórczymi odpowiednikami samogłosek, np. /j/ jest artykulacyjnie spółgłoskowym odpowiednikiem samogłoski /i/.
Spółgłoski półotwarte należą do kontynuantów, czyli do głosek, których wymowę można przedłużać.
[edytuj] Uwaga terminologiczna
Określenia spółgłoski zwarto-otwarte, spółgłoski sonorne, a także sonanty są też używane jako synonimy terminu spółgłoski półotwarte.
