Alfabet
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
'n Alfabet is 'n volledige gestandardiseerde stel karakters wat bestaan uit letters en gebruik word om iets in ‘n gekose taal neer te skryf. Geskrewe taal bestaan uit sinne, sinne bestaan uit woorde en woorde bestaan uit een of meer letters van die alfabet. Elke letter verteenwoordig rofweg 'n klank in die gesproke taal. 'n Alfabet is verskillend van ander vorme van skryfstyle soos ideogramme, waarin elke simbool 'n volledige konsep verteenwoordig. Die woord alfabet is afgelei van 'n kombinasie van die woorde alfa en beta, die eerste twee simbole in die Griekse alfabet. Daar word ook soms verwys na die gewone alfabet as die ABC (uitgespreek aa-bee-see). Die woord alfabet word ook soms gebruik om te verwys na die basiese elemente of dele van 'n stelsel, bv. die DNA-alfabet.
[wysig] Geskiedenis
Tekens wat voorwerpe voorgestel het, eerder as klanke, dateer terug na van voor 10 000 v.C., uit die Madaleniese periode.
Die Egiptiese hiërogliewe was die voorloper tot die Fenisiese skrif. Die Egiptiese hiërogliewe het simboliese en verborge betekenisse gehad en het ook klanke voorgestel. Bykomende karakters is later bygevoeg om te onderskei of die simbool verwys na die simbool self, of na die klank wat die simbool voorstel. Die Egiptenare het die stelsel uiteindelik gestandardiseer na 'n stelsel met 24 konsonante. Die Egiptiese stelsel was egter te lomp en omslagtig en moes plek maak vir 'n vokaalgedrewe stelsel.
Die Fenisiese alfabet het bestaan uit 22 karakters en was die eerste alfabet wat primêr klanke van 'n taal voorgestel het. Die Fenisiese skrif is van links na regs gelees en is gestandardiseer deur Koning Ahiram. Volgens oorlewering is Cadmos, die stigter van die stad Thebes, die persoon wat die Fenisiese alfabet ontwikkel het. Die term "foneties" verwys steeds na die herkoms van klank in die alfabet vanaf die Fenisiese alfabet. Die Fenisiese alfabet het die basis gelê het vir die ontwikkeling van die antieke Griekse alfabet (800 v.C.).
