Fjodor Tuttsjev
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Tuttsjev Fjodor Ivanovitsj (5. desember 1803 - 27. júlí 1873) var rússneskt ljóðskáld og erindreki. Tuttsjev bjó m.a. í München, Tórínó, þekkti Heine og Schelling. Hann tók engan þátt í bókmenntalífi og taldi sig ekki vera mann bókmenntalistar. Eftir hann eru hér um bil 400 ljóð, sem oft er vitnað í í Rússlandi. Öndverð ljóð Tuttsjevs fylgja skáldskaparhefð 18. aldar. Á 1830-árunum varð evrópskur (sérlega þýskur) rómantismi áberandi í kvæðum hans. Þetta er heimspekilegur (hugleiðslu-) skáldskapur, þar sem meðal helstu efna eru hugleiðingar um alheiminn, mannaörlög og náttúru. Á 1840-árunum skrifaði Tuttsjev nokkrar pólitískar greinar tileinkaðar samskiptum Rússlands og Vesturheimsins. Á 1850-árunum orti skáldið fjölda nístandi ástarljóða þar sem var litið á ást sem harmleik. Þessi ljóð voru síðar sameinuð í svo kallaðan „denisjevu-flokk“, sem var helgaður E.A. Denisjevu ástarkonu Tuttsjevs. Árin 1860-1870 eru pólitísk efni efst á baugi í skáldskap Tuttsjevs. Merkasta kvæðið úr því tímabili er „Silentium!“, bitur þagnaráskorun, þar sem harmað er því að annar maður mun aldrei skilja hinn. „Hugur borinn fram er lygi“ er eitt af oftast tilvitnuðum spakmælum Tuttsjevs auk „Ekki er hægt að skilja Rússland með viti“ og „Okkur er ekki auðið að sjá fyrir hvernig orð okkar endurrómast“.
