Geschiedenis van Real Madrid

Van Wikipedia

Hieronder volgt een beschrijving van de geschiedenis van Real Madrid Club de Fútbol.

Inhoud 1 Oprichting 2 Eerste successen 3 De grote glorietijd 4 Jaren zeventig en tachtig 5 Jaren negentig 6 De Galácticos 7 Hoop op nieuw successen 8 Real in Europa

[bewerk] Oprichting

Real Madrid werd op 6 maart 1902 opgericht als Madrid Club de Fútbol. Juan Padrós Rubió werd de eerste clubpresident. Het predicaat Real (Koninklijk) ontving de club op 29 juli 1920 van koning Alfonso XIII.

[bewerk] Eerste successen

Enkele maanden na de oprichting van de club, speelde Madrid CF ter gelegenheid van de kroning van Alfonso XIII tegen FC Barcelona. De Catalaanse club won met 3-1 en het was de eerste van de vele wedstrijden die beide club tegen elkaar zouden spelen. In de loop der jaren zou de relatie tussen de twee clubs uitgroeien tot één van enorme rivaliteit en onderlinge duels zouden aangeduid worden als de Derby van het Heelal. In 1905 won Madrid CF de eerste grote prijs, de Copa del Rey. In 1906, 1907 en 1908 veroverde de club deze beker opnieuw. Real Madrid behoorde in 1928 tot de oprichters van de Primera División, de hoogste Spaanse voetbaldivisie. De eerste competitiewedstrijd won de club met 5-0 van CE Europa. De eerste landstitel volgde in 1932. Het seizoen daarop verdedigde Real Madrid de landstitel met succes, mede dankzij Manuel Olivares, die met zestien doelpunten topscorer van de Primera División werd.

[bewerk] De grote glorietijd

In 1943 werd voormalig speler en trainer Santiago Bernabéu Yeste gekozen tot nieuwe clubvoorzitter. Hij zorgde voor de heropbouw van de club na de Spaanse Burgeroorlog. In oktober 1944 werd gestart met de bouw van een nieuw stadion. Op 14 december 1947 werd het Estadio Chamartín in gebruik genomen. Het stadion zou later, vanaf januari 1955, de naam dragen van Santiago Bernabéu als eerbetoon aan de succesvolle voorzitter. Onder leiding van Santiago Bernabéu brak in de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw de glorietijd van Real Madrid aan met diverse landstitels en vijf maal de Europa Cup I op rij van 1956 tot 1960. Memorabel was de 7-3 overwinning op Eintracht Frankfurt in de finale van 1960. Sterspelers in die tijd bij de club waren Alfredo Di Stéfano, Francisco Gento en Ferenc Puskás. In 1961 was aartsrivaal FC Barcelona de eerste club die de Madrilenen wist te verslaan in de Europa Cup. In 1966 volgde desondanks een zesde Europa Cup I voor Real Madrid ten koste van Partizan Belgrado.

[bewerk] Jaren zeventig en tachtig

In de jaren zeventig bleef Real Madrid in Spanje domineren en slechts een paar keer wist een club de hegemonie in de Primera División van de club te doorbreken. In 1978 overleed Santiago Bernabéu na de club 35 jaar lang te hebben geleid. Begin jaren tachtig werd Real Madrid voorbij gestreefd door FC Barcelona en de Baskische clubs Real Sociedad en Athletic Bilbao. In 1986 werden Los Merengues echter opnieuw kampioen en de club wist de titel vier seizoenen lang met succes te verdedigen. De sterren in die tijd bij Real Madrid waren de Mexicaanse topschutter Hugo Sánchez (pichichi in 1985/86, 1986/87, 1987/88 en 1989/90) en de beroemde Quinta del Buitre (De Vijf van de Gier), een naar Emilio Butragueño genoemd vijftal dat naast El Buitre zelf Manuel Sanchís, Martín Vazquéz, Míchel en Miguel Pardeza omvatte.

[bewerk] Jaren negentig

In de vroege jaren negentig moesten Los Merengues echter een stap terug doen voor het Equipo de Sueño van het FC Barcelona van Johan Cruijff dat van 1991 tot 1994 landskampioen werd. Met Emilio Butragueño leverde Real Madrid in het seizoen 1990/91 wel de topscorer van de Primera División. In 1995 wist Real Madrid de hegemonie van de Catalaanse rivaal te doorbreken door landskampioen te worden. Een nieuwe titel volgde in 1997. Een jaar later konden de Madrilenen een zevende Europa Cup I (inmiddels UEFA Champions League geheten) bijschrijven op hun palmares. In de Amsterdam ArenA werd met 1-0 gewonnen van Juventus door een doelpunt van Predrag Mijatović. Bovendien werd onder leiding van Guus Hiddink de Wereldbeker voor clubs veroverd door in Tokyo met 2-1 te winnen van CR Vasco da Gama. Nationaal werd Real weer overklast door FC Barcelona, maar Europees presteerde de club echter beter dan de eeuwige rivaal door in 2000 opnieuw de Champions League te winnen. In Parijs werd Valencia CF met 3-0 verslagen. Sterspelers in het elftal dat in 1998 en 2000 de hoogste Europese beker won waren Roberto Carlos, Fernando Redondo, Raúl González, Fernando Morientes, Clarence Seedorf (1998), Predrag Mijatović (1998) en Nicolas Anelka (2000).

[bewerk] De Galácticos

Het jaar 2000 betekende naast de Champions League-winst ook de komst van de nieuwe clubpresident Florentino Péréz. Hij wilde van Real Madrid de grootste en beste club ter wereld maken door het aantrekken van louter stervoetballers. Hierdoor kreeg Real de naam Los Galácticos, De Buitenaardsen. Bij zijn verkiezing werd hij door het merendeel van de leden (socios) enigsinds argwanend bekeken, want voor zo'n sterrenteam was veel geld nodig en bij zijn aantreden had Real Madrid voor 300 miljoen euro schulden. Pérez loste dit op door een vijftig jaar oud trainingscomplex in het centrum van de stad aan de stad Madrid te verkopen voor maar liefst 500 miljoen euro. Deze verkapte gemeente-subsidie wordt vandaag de dag nog steeds door de Madrilenen afbetaald via hun belastingen. Péréz had zou wel in één klap de schulden weggewerkt en een werkbudget bij elkaar gehaald om zijn Galácticos te verzamelen.

De eerste ster die kwam was in juli 2000 Luís Figo, hij verruilde FC Barcelona voor Real Madrid. Later volgden ook Zinédine Zidane (2001) en Ronaldo (2002). De politiek van Pérez van een elftal met stervoetballers en spelers uit de eigen jeugd, aangeduid als Zidanes y Pavónes naar Zidane en Francisco Pavón, was aanvankelijk succesvol op zowel sportief gebied met twee landstitels (2001, 2003) en nog een Champions League (2002) als op financieel gebied met een toegenomen marktwaarde in vooral Oost-Azië. Een sportief dieptepunt was er echter ook voor de club. Op 6 maart 2002 bestond Real Madrid precies honderd jaar en ter gelegenheid van dat feit werd de finale van de Copa del Rey op die dag gespeeld in het Estadio Santiago Bernabéu. Real haalde de finale, waarin Deportivo La Coruña de tegenstander was, en een groot aantal vooraanstaande mensen uit de voetbalwereld waren in het stadion aanwezig. Wat een mooi verjaardagscadeau moest worden, werd een drama: Real Madrid verloor van een uitstekend voetballend Deportivo met 2-1. In 2003 ging het sportief mis bij Real Madrid. Veteraan en aanvoerder Fernando Hierro moest vertrekken, evenals succestrainer Vicente del Bosque. Del Bosque, om zijn grote snor en corpulente uiterlijk ook wel De Walrus genoemd, werd vervangen door de beter uitziende Portugees Carlos Queiroz. Bovendien kwam David Beckham als nieuwe galático, maar misschien nog wel meer om de merchandising op te stuwen. Queiroz mocht er dan knapper uit zien, zijn trainerskwaliteiten waren beduidend minder dan die van Del Bosque. Real Madrid eindige in het seizoen 2003/04 voor het eerst in jaren zonder prijs en Queiroz kon vertrekken. Ook José Antonio Camacho en Mariano García Remon kregen hun kans als trainer, maar mochten spoedig weer vertrekken. Onder de Braziliaan Vanderlei Luxemburgo leek het beter te gaan, maar ook hij kreeg Real niet op de rails. Jeugdtrainer Juan Ramón López Caro mocht hem in december 2005 aflossen als interim-coach. Florentino Pérez zag uiteindelijk ook in dat zijn beleid uiteindelijk had gefaald en begin 2006 trad hij terug als clubpresident.

[bewerk] Hoop op nieuw successen

De vervanger van Pérez was Fernando Martín, die gelijk een grote schoonmaak in de spelersgroep aankondigde voor de zomer van 2006 met de hoop om zo Real Madrid weer terug aan de top te krijgen. Martín moest in april 2006 aftreden omdat het clubbestuur onvoldoende vertrouwen in hem had en nieuwe presidentsverkiezingen wilde. Deze verkiezingen werden gewonnen door de advocaat Ramón Calderón. Hij stelde Fabio Capello aan als trainer en Predrag Mijatović als technisch directeur, een tweetal dat Real in 1998 nog naar de Champions League-winst had geleid. De verkiezingsbelofte om de Braziliaanse middenvelder Kaká van AC Milan te contracteren kon Calderón niet waarmaken, maar hij wist wel enkele andere topspelers naar Real Madrid te halen. Ruud van Nistelrooy werd voor ongeveer 15 miljoen euro overgenomen van Manchester United en om het team defensief sterker te maken werden de Braziliaan Emerson, de Italiaan Fabio Cannavaro (beiden van Juventus) en de Malinees Mahamadou Diarra (van Olympique Lyonnais voor 25 miljoen euro) gecontracteerd. Met José Antonio Reyes van Arsenal FC kwam er bovendien ook nog een Spaanse aankoop.

[bewerk] Real in Europa

• Groep = Groepsfase
• Groep 1 = 1ste groepsfase
• Groep 2 = 2de groepsfase
• VR = voorronde
• 1R = eerste ronde
• 2R = tweede ronde
• 1/8 = 1/8ste finale
• 1/4 = kwartfinale
• 1/2 = halve finale
• F = finale

Seizoen	Competitie	Ronde	Land	Club	Score
1955/56	Europacup I	1/8		Servette FC	2-0, 5-0
		1/4		Partizan Belgrado	4-0, 0-3
		1/2		AC Milan	4-2, 1-2
		F		Stade de Reims	4-3
1956/57	Europacup I	1/8		Rapid Wien	4-2, 1-3, 2-0
		1/4		OGC Nice	3-0, 3-2
		1/2		Manchester United	3-1, 2-2
		F		AC Fiorentina	2-0
1957/58	Europacup I	1/8		R. Antwerp FC	2-1, 3-1
		1/4		FC Sevilla	8-0, 2-2
		1/2		Vasas SC	4-0, 0-2
		F		AC Milan	3-2
1958/59	Europacup I	1/8		Besiktas JK	2-0, 1-1
		1/4		Wiener Sport-Club	0-0, 7-1
		1/2		Atlético Madrid	2-1, 0-1, 2-1
		F		Stade de Reims	2-0
1959/60	Europacup I	1/8		Jeunesse Esch	7-0, 5-2
		1/4		OGC Nice	2-3, 4-0
		1/2		FC Barcelona	3-1, 3-1
		F		Eintracht Frankfurt	7-3
1960/61	Europacup I	1/8		FC Barcelona	2-2, 1-2
1961/62	Europacup I	VR		Vasas SC	2-0, 3-1
		1/8		B 1913 Odense	3-0, 9-0
		1/4		Juventus FC	1-0, 0-1, 3-1
		1/2		Standard Luik	4-0, 2-0
		F		SL Benfica	3-5
1962/63	Europacup I	VR		RSC Anderlecht	3-3, 0-1
1963/64	Europacup I	VR		Rangers FC	1-0, 6-0
		1/8		Dinamo Boekarest	3-1, 5-3
		1/4		AC Milan	4-1, 0-2
		1/2		FC Zürich	2-1, 6-0
		F		Inter Milan	1-3
1964/65	Europacup I	VR		B 1909 Odense	5-2, 4-0
		1/8		Dukla Praag	4-0, 2-2
		1/4		SL Benfica	1-5, 2-1
1965/66	Europacup I	VR		Feyenoord Rotterdam	1-2, 5-0
		1/8		Kilmarnock FC	2-2, 5-1
		1/4		RSC Anderlecht	0-1, 4-2
		1/2		Inter Milan	1-0, 1-1
		F		Partizan Belgrado	2-1
1966/67	Europacup I	1/8		TSV 1860 München	0-1, 3-1
		1/4		Inter Milan	0-1, 0-2
1967/68	Europacup I	VR		Ajax Amsterdam	1-1, 2-1
		1/8		Hvidovre IF	2-2, 4-1
		1/4		AC Sparta Praag	3-0, 1-1
		1/2		Manchester United	0-1, 3-3
1968/69	Europacup I	VR		AEL Limassol	6-0, 6-0
		1/8		Rapid Wien	0-1, 2-1
1969/70	Europacup I	VR		Olympiakos Nicosia	8-0, 6-1
		1/8		Standard Luik	0-1, 2-3
1970/71	Europacup II	1R		Hibernians FC	0-0, 5-0
		1/8		FC Wacker Innsbruck	0-1, 2-0
		1/4		Cardiff City	0-1, 2-0
		1/2		PSV Eindhoven	0-0, 2-1
		F		Chelsea	1-1, 1-2
1971/72	UEFA Cup	1R		FC Basel	2-1, 2-1
		2R		PSV Eindhoven	3-1, 0-2
1972/73	Europacup I	1R		ÍB Keflavík	3-0, 1-0
		1/8		FC Argeş Piteşti	1-2, 3-1
		1/4		Dynamo Kiev	0-0, 3-0
		1/2		Ajax Amsterdam	1-2, 0-1
1973/74	UEFA Cup	1R		Ipswich Town	0-1, 0-0
1974/75	Europacup II	1R		Fram Reykjavík	2-0, 6-0
		1/8		FK Austria Wien	3-0, 2-2
		1/4		Rode Ster Belgrado	1-2, 2-2
1975/76	Europacup I	1R		Dinamo Boekarest	4-1, 0-1
		1/8		Derby County	1-4, 5-1
		1/4		Borussia Mönchengladbach	2-2, 1-1
		1/2		Bayern München	1-1, 0-2
1976/77	Europacup I	1R		Stal Mielec	2-1, 1-0
		1/8		Club Brugge	0-0, 0-2
1978/79	Europacup I	1R		Progrès Niedercorn	5-0, 7-0
		1/8		Grasshopper Zürich	3-1, 0-2
1979/80	Europacup I	1R		Levski-Spartak	1-0, 2-0
		1/8		FC Porto	1-2, 1-0
		1/4		Celtic FC	0-2, 3-0
		1/2		Hamburger SV	0-0, 1-5
1980/81	Europacup I	1R		Limerick United	2-1, 5-1
		1/8		Boedapest Honvéd SE	1-0, 2-0
		1/4		Spartak Moskou	0-0, 2-0
		1/2		Inter Milan	2-0, 0-1
		F		Liverpool FC	0-1
1981/82	UEFA Cup	1R		Tatabányai Bányász	1-2, 1-0
		2R		Carl Zeiss Jena	3-2, 0-0
		1/8		Rapid Wien	1-0, 0-0
		1/4		1. FC Kaiserslautern	3-1, 0-5
1982/83	Europacup II	1R		FC Baia Mare	0-0, 5-2
		1/8		Újpest Dósza	3-1, 1-0
		1/4		Inter Milan	1-1, 2-1
		1/2		FK Austria Wien	2-2, 3-1
		F		Aberdeen FC	2-1
1983/84	UEFA Cup	1R		AC Sparta Praag	2-3, 1-1
1984/85	UEFA Cup	1R		FC Wacker Innsbrück	5-0, 0-2
		2R		NK Rijeka	1-3, 3-0
		1/8		RSC Anderlecht	0-3, 6-1
		1/4		Tottenham Hotspur	1-0, 0-0
		1/2		Inter Milan	0-2, 3-0
		F		Videoton SC Székesfehérvár	3-0, 0-1
1985/86	UEFA Cup	1R		AEK Athene	0-1, 5-0
		2R		Tsjernomorets Odessa	2-1, 0-0
		1/8		Borussia Mönchengladbach	1-5, 4-0
		1/4		Neuchâtel Xamax	3-0, 0-2
		1/2		Inter Milan	1-3, 5-1
		F		1. FC Köln	5-1, 0-2
1986/87	Europacup I	1R		Young Boys Bern	0-1, 5-0
		1/8		Juventus FC	1-0, 0-1 (n.p.)
		1/4		Rode Ster Belgrado	2-4, 2-0
		1/2		Bayern München	1-4, 1-0
1987/88	Europacup I	1R		SSC Napoli	2-0, 1-1
		1/8		FC Porto	2-1, 2-1
		1/4		Bayern München	2-3, 2-0
		1/2		PSV Eindhoven	1-1, 0-0
1988/89	Europacup I	1R		Moss FK	3-0, 1-0
		1/8		Górnik Zabrze	1-0, 3-2
		1/4		PSV Eindhoven	1-1, 2-1
		1/2		AC Milan	1-1, 0-5
1989/90	Europacup I	1R		Spora Luxemburg	3-0, 6-0
		1/8		AC Milan	0-2, 1-0
1990/91	Europacup I	1R		Odense BK	4-1, 6-0
		1/8		FC Swarovski Tirol	9-1, 2-2
		1/4		Spartak Moskou	0-0, 1-3
1991/92	UEFA Cup	1R		Slovan Bratislava	2-1, 1-1
		2R		FC Utrecht	3-1, 1-0
		1/8		Neuchâtel Xamax	0-1, 4-0
		1/4		Sigma Olomouc	1-1, 1-0
		1/2		Torino Calcio	2-1, 0-2
1992/93	UEFA Cup	1R		Politehnica Timişoara	1-1, 4-0
		2R		Torpedo Moskou	5-2, 2-3
		1/8		Vitesse Arnhem	1-0, 1-0
		1/4		Paris Saint-Germain	3-1, 1-4
1993/94	UEFA Cup	1R		AC Lugano	3-0, 3-1
		1/8		FC Wacker Innsbrück	1-1, 3-0
		1/4		Paris Saint-Germain	0-1, 1-1
1994/95	UEFA Cup	1R		Sporting Lissabon	1-0, 1-2
		2R		Dynamo Moskou	2-2, 4-0
		1/8		Odense BK	3-2, 0-2
1995/96	Champions League	Groep		Ajax Amsterdam	0-1, 0-2
		Groep		Grasshopper Zürich	2-0, 2-0
		Groep		Ferencvaros	6-1, 1-1
		1/4		Juventus FC	1-0, 0-2
1997/98	Champions League	Groep		Rosenborg Trondheim	4-1, 0-2
		Groep		FC Porto	2-0, 4-0
		Groep		Olympiakos Piraeus	5-1, 0-0
		1/4		Bayer Leverkusen	1-1, 3-0
		1/2		Borussia Dortmund	2-0, 0-0
		F		Juventus FC	1-0
1998/99	Champions League	Groep		Inter Milan	2-0, 1-3
		Groep		Spartak Moskou	1-2, 2-1
		Groep		Sturm Graz	6-1, 1-5
		1/4		Dynamo Kiev	1-1, 0-2
1999/00	Champions League	Groep 1		Olympiakos Piraeus	3-3, 3-0
		Groep 1		Molde FK	4-1, 1-0
		Groep 1		FC Porto	3-1, 1-2
		Groep 2		Dynamo Kiev	2-1, 2-2
		Groep 2		Rosenborg Trondheim	3-1, 1-0
		Groep 2		Bayern München	2-4, 1-4
		1/4		Manchester United	0-0, 3-2
		1/2		Bayern München	2-0, 1-2
		F		Valencia CF	3-0
2000/01	Champions League	Groep 1		Sporting Lissabon	2-2, 4-0
		Groep 1		Spartak Moskou	1-0, 0-1
		Groep 1		Bayer Leverkusen	3-2, 5-3
		Groep 2		Leeds United	2-0, 3-2
		Groep 2		RSC Anderlecht	4-1, 0-2
		Groep 2		Lazio Roma	3-2, 2-2
		1/4		Galatasaray	2-3, 3-0
		1/2		Bayern München	0-1, 1-2
2001/02	Champions League	Groep 1		AS Roma	2-1, 1-1
		Groep 1		Lokomotiv Moskou	4-0, 1-2
		Groep 1		RSC Anderlecht	4-1, 2-0
		Groep 2		Sparta Praag	3-2, 3-0
		Groep 2		Panathinaikos Athene	3-0, 2-2
		Groep 2		FC Porto	1-0, 2-1
		1/4		Bayern München	1-2, 2-0
		1/2		FC Barcelona	2-0, 1-1
		F		Bayer Leverkusen	2-1
2002/03	Champions League	Groep 1		AS Roma	3-0, 0-1
		Groep 1		Racing Genk	6-0, 1-1
		Groep 1		AEK Athene	3-3, 2-2
		Groep 2		AC Milan	0-1, 3-1
		Groep 2		Lokomotiv Moskou	2-2, 1-0
		Groep 2		Borussia Dortmund	2-1, 1-1
		1/4		Manchester United	3-1, 3-4
		1/2		Juventus FC	2-1, 1-3
2003/04	Champions League	Groep		Olympique Marseille	4-2, 2-1
		Groep		FC Porto	3-1, 1-1
		Groep		Partizan Belgrado	1-0, 0-0
		1/8		Bayern München	1-1, 1-0
		1/4		AS Monaco	4-2, 1-3
2004/05	Champions League	3VR		Wisla Krakow	2-0, 3-1
		Groep		Bayer Leverkusen	0-3, 1-1
		Groep		AS Roma	4-2, 3-0
		Groep		Dynamo Kiev	1-0, 2-2
		1/8		Juventus FC	1-0, 0-2
2005/06	Champions League	Groep		Olympique Lyon	0-3, 1-1
		Groep		Olympiakos Piraeus	2-1, 1-2
		Groep		Rosenborg Trondheim	4-1, 2-0
		1/8		Arsenal FC	0-1, 0-0