Valencia CF

Van Wikipedia

Valencia

Volledige naam

Valencia Club de Fútbol

Bijnaam

Los Ches, Xotos

Opgericht

1919

Stadion

Mestalla, Valencia

Capaciteit

52.469

Voorzitter

Juan Bautista Soler

Trainer

Quique Sánchez Flores

Competitie

Primera División





Thuiskleuren





Uitkleuren

geldig voor {{{geldig}}}

Valencia Club de Fútbol is een Spaanse voetbalclub uit Valencia. De club komt uit in de Primera División. Valencia CF speelt in Estadio Mestalla, waar 52.469 mensen plaats kunnen nemen. De clubkleuren zijn wit en zwart.

[bewerk] Logo

Het logo van Valencia CF bestaat uit de Senyera, de nationale vlag van de regio Valencia, en de vleermuis. De originele vlag, bestaande uit rood-gele strepen en een blauw vlak met een soort kroon, stamt uit vorige eeuwen toen Valencia nog een koninkrijk was en deel uitmaakte van het Koninkrijk Aragón. De vleermuis staat al eeuwen als symbool voor de stad Valencia, en is in het stadsembleem terug te vinden. De tweede club uit Valencia, Levante UD, heeft een bijna identiek logo met vleermuis en strepen, alleen is het geel verruilt voor blauw.

[bewerk] Clubkleuren

Valencia CF speelt sinds de oprichting in geheel witte tenues, overgenomen van Engelse handelaren die overkwamen via de vruchtenhandel. In de loop der jaren werd de witte broek vervangen door een zwarte broek. Als uittenue speelt Valencia over het algemeen in het oranje. Oranje is de nationale kleur van de regio Valencia, en staat symbool voor de sinaasappel wat een symbool is voor de stad zelf. In de geschiedenis zijn meerdere keren afgeweken van het oranje-outfit; de nationale vlag van Valencia werd ook vaak verwerkt in het uittenue. Voor seizoen 2006/2007 heeft Nike drie tenues ontworpen; traditioneel wit-zwart tenue voor thuiswedstrijden, oranje tenue voor uitwedstrijden in de competitie en een geheel zwart tenue voor Europese wedstrijden. Het zwart staat voor het symbool van de stad: de vleermuis.

[bewerk] Geschiedenis

[bewerk] Oprichting

Valencia CF werd op 10 mei 1919 opgericht in de Torino Bar in Valencia. De eerste president en mede-oprichter werd Octavio Augusto Milego Díaz. De club speelde de eerste jaren in het Algiros stadion, maar verhuisde in 1923 naar het huidige Mestalla, toen nog met een capaciteit van 17.000 toeschouwers. In 1928 promoveerde Valencia tot de hoogste divisie in het Spaanse voetbal, waar Valencia een legendarisch debuut zou maken op de 17e februari 1929, met een 4-2 overwinning op Real Oviedo. Na enkele jaren op het hoogste niveau te hebben gespeeld, werd de Liga gestopt door de Spaanse Burgeroorlog. Mestalla werd in deze oorlog bijna geheel verwoest door bombardementen.

[bewerk] Spaans succes

In de jaren '40, na het beëindigen van de Burgeroorlog, werd de Primera División weer gestart waar ook Valencia aan mocht deelnemen. Mestalla werd opnieuw ontworpen en gebouwd met een capaciteit van 22.000 toeschouwers in 1939. De eerste grote prijs liet niet lang op zich wachten, in 1941 won Valencia de Copa del Rey van Espanyol en eindigde Valencia 3e in de Liga. Het erop volgende seizoen werd een van de meest succesvolle seizoenen ooit voor Valencia. Voor de eerste keer werd Valencia kampioen van Spanje, met een record van 85 goals in 26 wedstijden. Valencia-legende Mundo werd topscorer van Spanje met 27 doelpunten. Alleen Atlético Madrid wist te winnen in Mestalla, wat Mestalla een grote reputatie gaf. Na een minder jaar werd Valencia in 43-44 wederom kampioen van Spanje, en wist alleen FC Barcelona te winnen in Mestalla (3-4). De opvolgende jaren, '44, '45 en '46, was Valencia verliezend finalist in de Spaanse beker, allen verloren in het Olympisch Montjuic Stadion te Barcelona. In 1946 wist Valencia wederom kampioen te worden van Spanje met Mundo weer als topscorer met 27 doelpunten, waarna de Valencianistas moesten wachten tot 1949 voordat Valencia weer een prijs, de Spaanse Beker, zou winnen.

[bewerk] Luis Casanova-tijdperk

De jaren '50 zouden niet zo succesvol worden als de jaren ervoor. Valencia verloor de finale van de Copa del Rey in 1951 tegen Barcelona. In 1952 lukt het Valencia Mestalla (ookwel Valencia B) om promotie af te dwingen tot de hoogste divisie, maar werd tegengehouden door de bond en club, waardoor 2 Valencia-teams in de Primera División uitbleven, tot groot ongenoegen van menig Valencianista. Op 20 juni 1954 lukt het Valencia weer om een prijs te pakken, dit maal werd de Spaanse Beker weer gewonnen ten koste van FC Barcelona (3-0), de wraak voor de verloren finale 2 jaar eerder. Dit zou de afsluiting zijn van het glorieuze tijdperk onder Luis Casanova, de president die vanaf de begin jaren '40 de club leidde en in 1959 aftreedde. Grote spelers in de jaren '50 bij Valencia waren Puchades, Socrates, Fuertes en Quique. Keeper Quique werd legendarisch door de foto na de finale van 1954, waar hij op de lat van zijn doel ging zitten, wat de superioriteit van Valencia verbeeldde. Een andere grote speler was de Nederlander Faas Wilkes, die met zijn fantastische dribbelkunsten Mestalla volop liet genieten. Mestalla werd tevens uitgebreid tot 45.000 toeschouwers en werd een van de beste stadions van Spanje. De jaren '50 werden dramatisch afgesloten, nadat in 1957 de stad overstroomde met als gevolg een grote sportieve en economische terugval voor de club.

[bewerk] Europees succes

In 1961 kwam de Braziliaan Waldo naar Valencia CF, en werd een van de topscorers in de geschiedenis van los Ches (de vrienden). Zijn onhoudbare vrijtrappen, schoten en spelplezier vervulde Mestalla met enorme vreugde voor het voetbal. Valencia CF begon haar Europese avontuur via de Jaarbeursstedenbeker, een voorloper van de UEFA Cup, spelend en winnend tegen teams als Nottingham Forest FC en SK Rapid Wenen. De Blanquinegras wonnen de Cup 2 keer, in 1962 en 1963, wat de eerste Europese titels voor de club betekende. Succes daarna bleef uit tot 1967 toen Valencia de Spaanse beker, toen nog Generalisimo Cup, won met sterspelers als Waldo en Claramunt.

[bewerk] Di Stefano en Kempes

Na enkele mindere jaren, werd Valencia weer succesvol in de jaren '70. Alfredo di Stefano werd trainer van het eerste team en dat bracht hoop voor de Valencianistas. Hij vormde een nieuw team wat voor perfect countervoetbal zou zorgen. In 1971 won Valencia meteen weer het kampioenschap, mede dankzij een 0-2 overwinning op FC Barcelona in Nou Camp. Valencia won het kampioenschap dankzij een solide verdediging, die maar 19 doelpunten tegenkreeg met Abelardo als sluitpost. Na het kampioenschap moest Valencia in de Beker aan de bak, maar verloor de finale van FC Barcelona in een zinderende wedstrijd met 3-4. Grote namen als Johnny Rep kwamen naar Valencia, maar groot succes bleef uit. Na enkele Europese avonturen, een verloren bekerfinale en slechte resultaten kwam er in 1976 een verandering. Mario "el Matador" Kempes kwam naar Valencia en werd twee keer topscorer in Spanje, met 24 en 28 goals in resp. 1977 en 1978. De legendarische quote in Mestalla (ookwel Luis Casanova stadion genoemd in die dagen): "Don't say Kempes, say Goal!" werd in deze jaren veelvuldig geschreeuwd vanaf de tribunes en zijn statistieken zijn tot op vandaag alleen door David Villa geëvenaard. In 1979 won Valencia de Spaanse beker in Madrid door twee goals van Kempes, de absolute ster van Valencia CF en Argentinië. Een jaar later speelde Valencia tegen Arsenal FC in Brussel, voor de Europacup II. Na een 0-0 stand na verlengingen moesten strafschoppen de uitslag bepalen. Uiteindelijk won Valencia en mocht de grootste prijs in haar geschiedenis toegevoegd worden aan de prijzenkast. Tot op vandaag ziet Valencia 1980 nog altijd als meest succesvolle (internationale) seizoen.

[bewerk] Degradatie

Na het succes van 1980, won Valencia het jaar daarop de Europese Supercup, wat in Valencia niet als belangrijke prijs werd gezien. Valencia verloor met 2-1 bij Nottingham Forest FC, maar won thuis met 1-0 en kreeg de prijs dus mee naar huis. Het jaar erop verloor Valencia haar grootste sterren, Morena en Kempes gingen beiden terug naar hun geboorteland, en lieten Valencia gehavend achter. Ondanks het aantrekken van Frank Arnesen en Roberto Fernandez kon Valencia niet het niveau bereiken van voorgaande jaren. Mede dankzij financiële problemen, vielen de resultaten tegen en werd Valencia bijna gedegradeerd naar de Segunda División A in 1983. Dankzij een overwinning op Real Madrid en verloren partijen van concurrenten wist Valencia zich te handhaven, maar in 1985 moest Valencia na 55 jaar op het hoogste niveau toch naar de tweede divisie. Met een schuld van 2 miljard pesetas en tegenvallende prestaties was dit hét diepte uit de geschiedenis van Los Ches. De degradatie betekende voor Valencia een harde klap, maar tevens een ommekeer in de geschiedenis. Door interne reorganisaties en hernieuwde hoop promoveerde Valencia in het jaar 1987 naar de Primera División. Mede dankzij de onvoorwaardelijke steun van de alsmaar groeiende supportersgroepen werd Valencia kampioen in de 2e divisie.

[bewerk] Terug naar de top

In de jaren die volgden zou Valencia CF steeds hoog eindigen in de Liga en meedoen aan de Europese toernooien. In 1992 werd door het toenmalige management van president Arturo Tuzon de coach Guus Hiddink gecontracteerd. Ook werd het nieuwe sportcomplex "Ciudad Deportiva de Paterna" geopend door de club. Tuzon bracht Valencia CF nieuw leven door een goed economisch en sportief beleid. Valencia CF zou in de komende jaren spelers als Predrag Mijatovic en Gaizka Mendieta hun debuut laten maken, twee van de beste spelers van de jaren negentig voor Valencia CF. Onder het bewind van president Francesco Roig kwam Luis Aragonés in 1995 als coach naar de club. Claudio el Piojo López, Romário en Ariel Ortega kwamen in de jaren daarna naar de stad om in het shirt van Valencia CF te spelen. In 1998 werd Claudio Ranieri als coach gecontracteerd, die in 1999 Valencia CF naar de eerste prijs sinds jaren bracht: de Copa del Rey. Op 26 juni versloeg Valencia CF in de finale Sevilla FC met 3-0 door twee goals van Claudio López en één beeldschoon doelpunt van Mendieta. Een superteam met spelers als Cañizares, Angloma, Mendieta, Claudio López en Ilie speelden de sterren van de hemel. Tevens werd Mestalla uitgebreid tot grootte van een kleine 53.000 toeschouwers.

De euforie in Valencia werd alleen maar groter. In de lente van 1999 werd Héctor Cúper aangesteld om Claudio Ranieri op te volgen. Zijn meest opmerkelijk aankoop was Kily González, overgekomen van Boca Juniors. Verder werd het team aangevuld met de Spaanse talenten Gerard López en Francisco Farinós. Met dit team wist Cúper eerst de Supercopa te winnen, waarna hij de UEFA Champions League-finale haalde. Op weg naar de finale had Valencia CF overtuigend Lazio Roma in de kwartfinale (5-2, 0-1) en FC Barcelona in de halve finale (4-1, 1-2) uitgeschakeld. In de finale in Parijs werd echter redelijk kansloos met 3-0verloren van Real Madrid. Een jaar later mocht Valencia CF weer aantreden in de finale met nieuwe spelers als Ayala, Carew, Baraja en Fábio Aurelio. In de eindstrijd tegen Bayern München was de stand na 120 minuten 1-1 na twee benutte strafschoppen voor beide teams, en strafschoppen moesten de uitslag bepalen. Valencia CF miste tweemaal en verloor wederom de finale.

[bewerk] 2001-2004: Vernieuwd succes

Na de finales werden enkele sterspelers verkocht aan andere clubs, maar ook nieuwe spelers werden gehaald. Met deze spelers moest verder gebouwd worden aan het machtige Valencia CF, en prijzen gepakt worden. Het aantrekken van coach Rafael Benitez luidde de meest succesvolle jaren van Valencia CF in. In 2001/2002 werd Valencia CF kampioen van Spanje met nieuwe spelers als Marchena, De los Santos, Salva Ballesta en Rufete. Na het kampioenschap, het eerste in decennia, volgde een minder jaar, maar in 2003/2004 werd Valencia CF niet alleen kampioen van Spanje, maar werd ook de UEFA Cup gewonnen. In Göteborg op 20 mei 2004 werd Olympique Marseille verslagen met 2-0 dankzij goals van Mista en Vicente. Honderdduizenden fans van Valencia CF stroomden na het kampioenschap, de UEFA Cup en Europese Supercup-winst naar Mestalla en het gemeentehuis om hun helden te eren, in het jaar wat geldt als het beste jaar ooit in de clubgeschiedenis.

[bewerk] 2005 tot nu

Na het beste jaar ooit diende coach Benítez zijn ontslag in na onenigheid met het bestuur. Hij werd opgevolgd door Ranieri, die Valencia naar een erbarmelijke zevende plek in de Liga leidde. Hij werd daardoor ontslagen en korte tijd vervangen door Antonio López, zijn oude assistent. López werd na enkele maanden vervangen door de jonge Quique Sánchez Flores. Het seizoen 2005/2006 stond in het teken van herstel na de dramatische situatie onder Ranieri en Valencia eindigde op een wonderbaarlijke derde plek, wat recht geeft om de derde voorronde van de Champions League. Mede door zeer sterke aankopen als David Villa, Miguel, Morientes en Joaquín was Valencia CF in de seizoenen 2005/2006 en 2006/2007 weer één van de sterkste teams in de Primera División. Villa was in seizoen 2005/2006 met 25 goals tweede topscorer van Spanje, achter Samuel Eto'o van FC Barcelona. Ook jongelingen en jeugd-internationals als Raúl Albiol, David Silva en Jaime Gavilán zorgen voor versterkingen bij Valencia CF. Onder het bewind van president Juan Soler zijn financiële injecties in de club gestoken en is Valencia CF klaar om weer prijzen te pakken. Als doel voor het seizoen 2006/2007 heeft de club om alle drie mogelijke prijzen te pakken: de Champions League, het kampioenschap en de Spaanse beker. Ook zijn er plannen goedgekeurd om met de bouw van "Nou Mestalla" te beginnen, een project wat op 10 mei 2009 klaar moet zijn als de club precies negentig jaar bestaat. Het nieuwe stadion zal een capaciteit van 73.000 toeschouwers hebben. Het project zal de financiële schuld van Valencia verhelpen en een nieuwe impuls geven aan de club. Op 10 november 2006 werd het definitieve ontwerp gepresenteerd en inmiddels is de nieuwe locatie bouwrijp gemaakt voor een van de modernste en architectonische stadions ter wereld. Met dit stadion is Valencia CF klaar voor succes en voor de toekomst.

[bewerk] Rivaliteit

In de stad Valencia zijn 2 professionele voetbalclubs, Valencia CF en Levante UD. Ondanks dat de twee clubs "rivalen" zijn, is er een goede band tussen beiden clubs en zijn er gezamelijke projecten. Tussen de supporters is de rivaliteit wel degelijk aanwezig. De Valencianistas worden door de Levante-aanhangers Los Xotos genoemd, wat staat voor de geiten. De Levante-aanhang wordt op zijn beurt weer Las Granotas, wat staat voor de kikkers. Door recent succes van nabijgelegen Villarreal CF in Spanje, wordt Villarreal CF als grote rivaal beschouwd in de Primera Division. De derby tussen beiden is ieder jaar weer een spannende wedstrijd doordat beiden teams goed gepresteerd hebben de afgelopen jaren.

[bewerk] Financiële situatie

Valencia CF is in de jaren '80 bijna failliet gegaan door grote schulden. In 2002 dreigde dit weer te gebeuren met de club. De club had in 2004 nog 102 miljoen euro schuld, met een omzet van rond de 90 miljoen euro in seizoen 2005/2006. Schulden zijn vooral door mismanagement en steeds hogere salarissen van spelers. Valencia betaalde in 2005 rond de 85 miljoen euro aan salarissen, in 2006 is dit teruggedrongen tot 82 miljoen euro. Mede door de hoge salarissen is afgelopen jaar een maximum salaris van 1,5 miljoen euro per jaar vastgesteld per (nieuwe) speler. In de zomer van 2006 is ongeveer 48 miljoen euro uitgegeven aan het aantrekken van nieuwe spelers, waaronder Joaquín (28 miljoen), Morientes (5 miljoen), Del Horno (6 miljoen) en Tavano (9 miljoen). President Soler heeft aangegeven, mocht Valencia de gehele sommen niet kunnen betalen, een deel van de kosten te dekken met eigen kapitaal. Valencia CF heeft door deze aankopen ruim 20 miljoen besteedt boven het budget, en hoopt dit terug te verdienen door extra inkomsten uit de Champions League. Valencia heeft voor seizoen 2006/2007 de omzet begroot op rond de 115 miljoen euro.

Ook is met de verkoop van Mestalla enkele honderden miljoenen gemoeid. Voor het nieuwe stadion is ruim 150 miljoen euro nodig om het te bouwen, en met het totale project zal Valencia CF 100 miljoen euro netto verdienen, doordat de de gemeente Valencia meebetaalt aan de kosten.

De financiële schuld zal dus door de verkoop van Mestalla en aanbouw van Nuevo Mestalla betaald worden. Verder heeft Valencia plannen om een nieuw sportcomplex oftewel de Ciudad Deportiva, momenteel in Paterna, te bouwen. Hoofdsponsoren van Valencia CF zijn Toyota, Nike, Bancaja, Sanitas, Mahou, Canal 9, Coca-Cola en Llanera. Valencia CF heeft een krediet van 150 miljoen euro bij Bancaja gekregen in 2005.

[bewerk] Presidenten

   * 1919-1922: Jorge Mainar
   * 1922: Francisco Vidal Muñoz
   * 1922-1924: Ramón Leonarte Ribera
   * 1924-1925: Pablo Verdeguer Comes
   * 1925-1929: Facundo Pascual Quilis
   * 1929-1932: Juan Giménez Cánovas
   * 1932-1933: Manuel García del Moral
   * 1933-1935: Adolfo Royo Soriano
   * 1935-1936: Francisco Almenar Quinzá
   * 1939-1940: Alfredo Giménez Buesa
   * 1940-1959: Luis Casanova Giner
   * 1959-1961: Vicente Iborra Gil
   * 1961-1973: Julio de Miguel y Martínez de Bujanda
   * 1973-1975: Francisco Ros Casares
   * 1976-1983: José Ramos Costa
   * 1983-1986: Vicente Tormo Alfonso
   * 1986-1993: Arturo Tuzón Gil
   * 1993-1994: Melchor Hoyos Pérez
   * 1994-1997: Francisco Roig Alfonso
   * 1997-2001: Pedro Cortés García
   * 2001-2004: Jaime Ortí Ruiz
   * 2004-  : Juan Bautista Soler

[bewerk] Erelijst

Spaans landskampioenschap (6x)

1941/42, 1943/44, 1946/47, 1970/71, 2001/02, 2003/04

Copa del Rey (6x)

1941, 1949, 1954, 1967, 1979, 1999

Spaanse Super Cup (2x)

1999, 2004

Europacup II (1x)

1980

UEFA Cup (3x)

1962, 1963, 2004

UEFA Super Cup (2x)

1981, 2005

UEFA Intertoto Cup (1x)

1998

Wereldbeker (1x)

1966

[bewerk] Valencia in Europa

3Q = derde voorronde
Groep = groepsfase
Groep 1 = eerste groepsfase
Groep 2 = tweede groepsfase
1R = eerste ronde
2R = tweede ronde
1/8 = 1/8ste finale
1/4 = kwartfinale
1/2 = halve finale
F = finale

Seizoen	Competitie	Ronde	Club	Score
1961/62	Jaarbeursstedenbeker	1R	Nottingham Forest	2-0, 5-1
		1/8	Lausanne Sports	4-3, n/a
		1/4	Inter Milan	2-0, 3-3
		1/2	MTK Boedapest	3-0, 7-3
		F	FC Barcelona	6-2, 1-1
1962/63	Jaarbeursstedenbeker	1R	Celtic FC	4-2, 2-2
		1/8	Dunfermline Athletic	4-0, 2-6, 1-0
		1/4	Hibernian FC	5-0, 1-2
		1/2	AS Roma	3-0, 0-1
		F	Dinamo Zagreb	2-1, 2-0
1963/64	Jaarbeursstedenbeker	1R	Shamrock Rovers	1-0, 2-2
		1/8	Rapid Wien	0-0, 3-2
		1/4	Újpest Dósza	5-2, 1-3
		1/2	1. FC Köln	4-1, 0-2
		F	Real Zaragoza	1-2
1964/65	Jaarbeursstedenbeker	1R	Club Luik	1-1, 1-3
1965/66	Jaarbeursstedenbeker	1R	Hibernian FC	0-2, 2-0, 3-0
		2R	FC Basel	3-1, 5-1
		1/8	Leeds United	1-1, 0-1
1966/67	Jaarbeursstedenbeker	1R	1. FC Nürnberg	2-1, 2-0
		2R	Rode Ster Belgrado	1-0, 2-1
		1/8	Leeds United	1-1, 0-2
1967/68	Europacup II	1R	Crusaders FC	4-0, 4-2
		1/8	Steaua Boekarest	3-0, 0-1
		1/4	Bayern München	1-1, 0-1
1968/69	Jaarbeursstedenbeker	1R	Sporting Lissabon	0-4, 4-1
1969/70	Jaarbeursstedenbeker	1R	JSK-Slavia Sofia	0-2, 1-1
1970/71	Jaarbeursstedenbeker	1R	Cork Hibernians	3-0, 3-1
		2R	KSK Beveren	0-1, 1-1
1971/72	Europacup I	Q	Union Luxemburg	3-1, 1-0
		1R	Hajduk Split	0-0, 1-1
		1/8	Újpest Dósza	0-1, 1-2
1972/73	UEFA Cup	1R	Manchester City	2-2, 2-1
		2R	Rode Ster Belgrado	1-3, 0-1
1979/80	Europacup II	1R	B 1903	2-2, 4-0
		1/8	Rangers FC	1-1, 3-1
		1/4	FC Barcelona	1-0, 4-3
		1/2	FC Nantes	1-2, 4-0
		F	Arsenal FC	0-0 (5-4 n.p.)
1980/81	Europacup II	1R	AS Monaco	2-0, 3-3
		1/8	Carl Zeiss Jena	1-3, 1-0
1999/00	Champions League	3Q	Hapoel Haifa	2-0, 2-0
		Groep 1	Rangers FC	2-0, 2-1
		Groep 1	PSV Eindhoven	1-1, 1-0
		Groep 1	Bayern München	1-1, 1-1
		Groep 2	Girondins de Bordeaux	3-0, 4-1
		Groep 2	Manchester United	0-3, 0-0
		Groep 2	AC Fiorentina	0-1, 2-0
		1/4	Lazio Roma	5-2, 0-1
		1/2	FC Barcelona	4-1, 1-2
		F	Real Madrid	0-3
2000/01	Champions League	3Q	FC Tirol Innsbruck	0-0, 4-1
		Groep 1	Olympiakos Piraeus	2-1, 0-1
		Groep 1	SC Heerenveen	1-0, 1-1
		Groep 1	Olympique Lyon	1-0, 2-1
		Groep 2	Sturm Graz	2-0, 5-0
		Groep 2	Panathinaikos	0-0, 2-1
		Groep 2	Manchester United	0-0, 1-1
		1/4	Arsenal FC	1-2, 1-0
		1/2	Leeds United	0-0, 3-0
		F	Bayern München	1-1 (4-5 n.p.)
2002/03	Champions League	Groep 1	Liverpool FC	2-0, 1-0
		Groep 1	Spartak Moskou	3-0, 3-0
		Groep 1	FC Basel	6-2, 2-2
		Groep 2	Ajax Amsterdam	1-1, 1-1
		Groep 2	Arsenal FC	1-1, 2-1
		Groep 2	AS Roma	1-0, 0-3
		1/4	Inter Milan	0-1, 2-1
2003/04	UEFA Cup	1R	AIK Stockholm	1-0, 1-0
		2R	Maccabi Haifa	0-0, 4-0
		3R	Besiktas JK	3-3, 2-0
		1/8	Gençlerbirliği	0-1, 2-0
		1/4	Girondins de Bordeaux	2-1, 2-1
		1/2	Villareal CF	0-0, 1-0
		F	Olympique Marseille	2-0
2004/05	Champions League	Groep	RSC Anderlecht	2-0, 2-1
		Groep	Werder Bremen	1-2, 0-2
		Groep	Inter Milan	1-5, 0-0
2004/05	UEFA Cup	3R	Steaua Boekarest	2-0, 0-2 (3-4 n.p.)
2006/07	Champions League	3Q	Red Bull Salzburg	0-1, 3-0
		Groep	Olympiakos Piraeus	4-2, 2-0
		Groep	AS Roma	2-1, 0-1
		Groep	Sjachtar Donetsk	2-0, 2-2
		1/8	Inter Milan	2-2, 0-0
		1/4	Chelsea FC	1-1, 1-2

[bewerk] Selectie seizoen 2006/07

#	Naam	Nationaliteit	Tweede nat.	Positie
1	Santiago Cañizares	Spanje	-	doelman
2	Miguel	Portugal	-	verdediger
3	Asier del Horno	Spanje	-	middenvelder
4	Roberto Ayala	Argentinië	-	verdediger
5	Carlos Marchena	Spanje	-	verdediger
6	David Albelda	Spanje	-	middenvelder
7	David Villa	Spanje	-	aanvaller
8	Rubén Baraja	Spanje	-	middenvelder
9	Fernando Morientes	Spanje	-	aanvaller
10	Miguel Ángel Angulo	Spanje	-	aanvaller
11	Mario Regueiro	Uruguay	ESP	verdediger
12	Francesco Tavano	Italië	-	verdediger
13	Juan Luis Mora	Spanje	-	doelman
14	Vicente Rodríguez	Spanje	-	middenvelder
15	Joaquín Sánchez	Spanje	-	middenvelder
16	Hugo Viana	Portugal	-	middenvelder
17	David Navarro	Spanje	-	verdediger
18	Jorge López	Spanje	-	middenvelder
19	Jaime Gavilán	Spanje	-	middenvelder
20	Raúl Albiol	Spanje	-	verdediger
21	David Silva	Spanje	-	aanvaller
22	Edú	Brazilië	POR	verdediger
23	Curro Torres	Spanje	-	verdediger
24	Emiliano Moretti	Italië	-	verdediger
25	Ludovic Butelle	Frankrijk	-	doelman
26	David Cerrajería	Spanje	-	verdediger
28	Nacho Insa	Spanje	-	middenvelder
29	David Córcoles	Spanje	-	verdediger
30	Aarón Ñíguez	Spanje	-	aanvaller
31	Miguel Pallardó	Spanje	-	middenvelder

[bewerk] Bekende spelers

zie: Lijst van voetballers van Valencia CF

[bewerk] Bekende trainers

[bewerk] Nederlanders

Guus Hiddink

[bewerk] Spanjaarden

[bewerk] Overig

Héctor Cúper
Víctor Espárrago
Claudio Ranieri

[bewerk] Externe links

{{{afb_links}}}	Spaans voetbal	{{{afb_rechts}}}	{{{afb_groot}}}
Betaald voetbal · Amateurvoetbal · RFEF · Nationaal voetbalelftal			{{{afb_groot}}}

{{{afb_links}}}	Spaans betaald voetbal	{{{afb_rechts}}}	{{{afb_groot}}}
Primera División · Segunda División A · Segunda División B Tercera División · Copa del Rey · Copa de la Liga · Supercopa · Liga Femenina División de Honor de Futsal			{{{afb_groot}}}

{{{afb_links}}}	Primera División seizoen 2006/07	{{{afb_rechts}}}	{{{afb_groot}}}
Athletic Bilbao · Atlético Madrid · Barcelona · Betis Sevilla · Celta de Vigo · Deportivo de La Coruña · Espanyol · Getafe · Gimnastic · Levante · Osasuna · Racing Santander · Real Madrid · Real Mallorca · Real Sociedad · Real Zaragoza · Recreativo Huelva · Sevilla · Valencia · Villarreal			{{{afb_groot}}}

Leden G-14
AC Milan \| Ajax \| Arsenal \| FC Barcelona \| Bayer Leverkusen \| Bayern München \| Borussia Dortmund \| Inter Milan \| Juventus \| Liverpool \| Manchester United \| Lyon \| Marseille \| Paris Saint-Germain \| FC Porto \| PSV \| Real Madrid \| Valencia

Groepen UEFA Champions League 2006/07

Categorieën: Valencia CF | Spaanse voetbalclub