Valencia CF

Z Wikipedii

Valencia
Pełna nazwa	Valencia Club de Fútbol
Przydomek	Los Ches; "Blanquinegros"
Data założenia	18 marca 1919
Stadion	Estadio Mestalla
Liczba miejsc	55,000
Prezes	Juan Bautista Soler
Trener	Quique Flores
Liga	Primera Division
2005-06	miejsce trzecie
Stroje podstawowe 　 Stroje dodatkowe

Valencia (Valencia Club de Fútbol, Valencia C.F.) – hiszpański klub piłkarski z miasta Walencja założony w 1919 r.

Spis treści 1 Historia 2 Sukcesy 3 Skład w sezonie 2006/2007 4 Transfery przed sezonem 2006/07 5 Trenerzy 6 Prezydenci 7 Znani piłkarze 8 Hymn 9 Sponsorzy 10 Linki

[edytuj] Historia

Początki
Valencia ma piękną historię, która zaczyna się od wspaniałej inicjatywy mieszkańców, jaką był Algiros. W roku 1919 w osławionym już Barze Torino w centrum miasta zebrała się grupa mieszkańców Valencii z chęcią utworzenia klubu piłkarskiego. Głównymi inicjatorami tej akcji byli Gonzalo Medina Pernas i Octavio Augusto Milego. 18 marca tego samego roku obaj panowie spotkali się ponownie aby już finalnie zarejestrować klub któremu nadano nazwę Valencia Club Football. Data ta jest oficjalną datą założenia klubu z Valencii. Pierwszym prezesem VCF mianowany został Octavio Augusto Milego, a jego zastępcą Gonzalo Medina Pernas. Jako barwy klubowe obrano czarny i biały, choć w latach od 1924 do 1996 za barwy hiszpańskiego klubu uznawano tylko kolor biały. Pierwszy mecz los ches bo tak nazywa się klub z Valencii rozegrano z lokalnym rywalem Gimnastico de Castellon, który to mecz Valencia przegrała 1:0. W 1923 r. kiedy to do użytku został oddany Stadio Mestalla który był w stanie pomieścić 19 000 tys. kibiców, Valencia staje się naprawdę poważnym klubem.

Pierwsze sukcesy
Prawdziwy złoty wiek w historii klubu zaczyna się w raz z przyjściem do klubu Luisa Casanovy w 1940 r. który zostaje prezesem Valencii. Jego wizja klubu okazała się zbawienna dla VCF. Casanova prowadził bardzo dobrą politykę, ściągając wybitnych graczy i inwestując w cały klub. W tym czasie drużyna zdobyła trzy mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Było to możliwe wyłącznie dzięki wspaniałej osobowości prezesa, oraz tak wspaniałym nazwiskom jak Epi, Amadeo, Asensi i Gorostiza. Niestety koniec lat 40. nie był już tak wspaniały jak się tego spodziewano i drużyna potrzebowała jakiegoś przełomu.

Lata 50. i Antonio Puchades
Lata 50. w historii klubu łączą się nierozerwalnie z jednym z najwybitniejszych zawodników grających dla Los Ches. Był to Antonio Puchades który był w tym czasie ikoną drużyny. W tym czasie zarząd podjął decyzję o rozbudowie i modernizacji Stadio Mestalla. 10 lipca 1950 r. rozpoczęto prace pod kierownictwem architekta D. Savior Pasquala oraz odpowiadającego za wykonanie D. Chose Tormo. Mestalla stał się wtedy wielkim obiektem który mógł już pomieścić 45 000 widzów. Mimo że Valencia w owym czasie posiadała drużynę składającą się z wybitnych graczy, z Puchadesem na czele to wyniki w sezonie 50/51 nie były zadowalające. Valencianistas grali bardzo nieregularnie, zaskakując swoich kibiców porażkami ze słabymi drużynami. W tym czasie Louis Casanova oświadczył że chce odejść z klubu, jednak pod presja współpracowników, zawodników i mieszkańców miasta postanowił zostać i jak się okazało aż do 1959 r.

Europejskie podboje
2 lipca 1961 r. w Valencii wciąż wstrząśniętej po tragicznej śmierci Brazylijczyka Waltera który zginął w wypadku samochodowym, na prezydenta klubu zostaje wybrany Julio Miguel. Z jego osoba wiążą się lata świetności VCF które dopiero miały nadejść. W tym czasie w Hiszpanii uwidoczniło się wielkie zapotrzebowanie na sukcesy w rozgrywkach międzynarodowych, i pokazanie światu potęgi Hiszpańskiej piłki. Jednym z pierwszych osiągnięć nowego prezesa był udział Valencianistas w Pucharze Miast Targowych. Niespodziewanie Valencia zdobyła puchar pokonując w pamiętnym finale rywala zza miedzy Barcelonę 6:2. Prezes Miguel stawiał sobie wielkie cele i zaczął sprowadzić wielkich graczy. Pierwszym bardzo dobrym posunięciem było zatrudnienie brazylijskiego supersnajpera Waldo Machado. Była to największa gwiazda klubu z Mestalla, i z nim kibice wiązali nadzieje na przyszłe sukcesy drużyny. Wspaniałą parę wraz z Waldo stworzył Vicente Guillot którego kariera przebiegała podobnie do kolegi z ataku. Razem strzelili mnóstwo bramek, a Waldo jest do tej pory najlepszym strzelcem Los Ches.

Era Di Stefano
Alfredo Di Stefano przybył do klubu w kwietniu 1970 r. w jego złym momencie, zastępując parę trenerską Enrique Boque i Savior Artigas. Pierwszy okres pobytu legendy Realu w Valencii, był bardzo intensywny. Di Stefano stworzył solidną drużynę z dobrze poukładaną obroną z takim nazwiskami jak Sol, Anibal, Jesus Martinez czy Anton, i wszechstronnym Abelardo. Drużynę cechowała również bardzo rozumna gra w środku pola gdzie operowali Pepe i Claramunt, do tego szybki i zwinny atak Forment, Valdez, Sergioi Pellicer czyniły Valencię bardzo groźną. Sezon 1970/71 okazał się szczęśliwym dla Los Ches i Valencia pod wodzą Di Stefano zdobyła upragniony tytuł mistrza ligi. Wszyscy obserwatorzy byli zgodni że głównym autorem tego sukcesu był wspaniały Abelardo który czarował swoja grą cała Hiszpanię.

Czas finałów
Rok 1992 to nowa era dla klubu z Valencii. Po latach posuchy nareszcie kierownictwu na czele z prezesem Arturo Tuzonem Gilem udaje się wyjść z kryzysu finansowego i doprowadzają klub do dawnej świetności. Pierwszym krokiem ku temu było zatrudnienie holenderskiego szkoleniowca Guuss Hiddinka. Holender nie doprowadził jednak VCF do upragnionego tytułu i musiał się pożegnać ze stanowiskiem zajmując dwa razy pod rząd 4 miejsce w lidze. W sezonie 1993/94 do drużyny przybywa gwiazda światowego formatu Predrag Mijatovic. Valencia jednak rozczarowywała a z posadą musieli się kolejno pożegnać Paco Real, Hector Nunez i Jose Manuel Rielo.

Kolejny sezon 1994/95 mimo że z Mijatovicem w składzie i jeszcze młodym Gaizką Mendietą był rozczarowaniem bo Valencia zajęła dopiero 10 miejsce w lidze. Do drużyny dołączali tacy piłkarze jak Ilie, Vlaovic, Claudio Lopez a także sam Romario, nie wiązało to się jednak z sukcesami. Wreszcie w sezonie 98/99 Valencia tryumfuje w Pucharze Hiszpanii pokonując w pamiętnym dwumeczu wielką Barcelone. Rok 1999 wiąże się z datą przyjścia do klubu argentyńskiego trenera Hectora Raula Cupera, który już w pierwszym swym sezonie zdobywa z Valencianistas Super Puchar Hiszpanii, i doprowadza drużynę do historycznego finału Ligi Mistrzów. Niestety Valencia przegrała w finale z odwiecznym rywalem Realem Madryt 0:3 i musiała zapomnieć o pucharze. Nikt nie przypuszczał jednak że dokładnie rok później ten sam klub stanie do ponownej walki o Puchar Ligi Mistrzów. I tym razem Los Ches nie wykorzystali szansy na wymarzony tytuł ulegając Bayernowi Monachium w karnych. Niestety po tym wydarzeniu z klubem pożegnał się i Raul Cuper i jego as atutowy Gazika Mendieta.

Liga Campeon 2002
Po odejściu Mendiety i Cupera nikt nie spodziewał się że Valencia może dalej liczyć się w kraju i na świecie. Jednak na przeciw wszystkiemu nowy trener Rafa Benitez, stworzył silną, solidną drużynę i Valencianistas po wielu latach oczekiwań zdobyli upragniony tytuł Mistrza Hiszpanii. 5 maja 2002 r. na stadionie La Rosaleda przy pełnej publiczności i około 3000 valencianistas, Valencia pokonała Malagę 2:0 i została mistrzem ligi. W ostatnim już meczu ligowym Valencia mimo że była już mistrzem zwyciężyła Betis również 2:0 i cała Valencia oszalała ze szczęścia. Świętowanie nie miało końca a piłkarze z całą ekipą triumfalnie krążyli po ulicach miasta na wielkim autobusie gdzie szampan lał się strumieniami. W pamiętnej drużynie występowali: Angloma, Ayala, Carboni, Curro Torres, Djukic, Fabio Aurelio, Garrido, Marchena, Navarro, Pellegrino, Aimar, Albelda, Angulo, Baraja, De los Santos, Jandro, KilyGonzalez, Rufete, Serban, Vicente, Carew, Ilie, Juan Sanchez, Mista i Salva

Historyczny Dublet 2004
Rok 2004 przyniósł Valencii pod wodzą Rafaela Beniteza historyczne sukcesy w postaci zdobycia Mistrzostwa Ligi i Pucharu UEFA. Ten rok będzie zapamiętany na długo w Valencii i całej Hiszpanii. Piłkarze Beniteza zaprezentowali wyśmienitą dyspozycję podczas trwania niemal całego sezonu. W tyle zostawiła tak uznane firmy jak Real czy Barcelona. To Valencia z idealną wręcz parą środkowych pomocników Davidem Albeldą i Rubenem Barają, fenomenalnym skrzydłowym Vicente, niezwykle skutecznym Miście i wreszcie niezawodnymi strażnikami tylnych szyków drużyny Robertem Ayalą i Santiago Canizaresem, udowodniła, że należy się z nią liczyć nie tylko na arenie krajowej ale także w całej Europie. Ta ekipa w niezwykłym stylu przeszła przez rozgrywki ligowe. Dobrą dyspozycję piłkarze Beniteza prezentowali także w Pucharze UEFA aby ostatecznie wygrać te rozgrywki pokonując w meczu finałowym, na stadionie w Goeteborgu Olympique Marsyllia. W roku 2004 kibice Valencii na całym świecie mieli dużo powodów do świętowania, a to za sprawą Rafy Beniteza i jego podopiecznych. O sile tej drużyny stanowili zarówno młodzi zawodnicy, tacy jak Vicente, Aimar czy J. Lopez, ale także piłkarze już ograni jak Canizares, Baraja, Ayala czy weteran Amedeo Carboni. Po tak świetnym sezonie wydawało się, że trener Benitez zapewni sobie spokojną przyszłość w klubie z którym tak wiele osiągnął. Niestety w wyniku różnego rodzaju nieporozumień na linii trener-zarząd, Rafa Benitez ostatecznie odszedł z klubu przed wygaśnięciem kontraktu. Tak też kończy się jego historia z klubem, który zawdzięcza mu tak wiele.

Źródło: http:///www.vcf.pl/

[edytuj] Sukcesy

• Mistrzostwo Hiszpanii (6)
  • 1941/1942, 1943/1944, 1946/1947, 1970/1971, 2001/2002, 2003/2004
• Puchar Króla (6)
  • 1941, 1949, 1954, 1967, 1979, 1999
• Superpuchar Hiszpanii (1)
  • 1999
• Puchar UEFA (3)
  • 1961/1962, 1962/1963, 2003/2004
• Puchar Zdobywców Pucharów (1)
  • 1979/1980
• Superpuchar Europy (2)
  • 1980/1981, 2003/2004

[edytuj] Skład w sezonie 2006/2007

Numer	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Kraj	Poprzedni klub
Bramkarze
1	Santiago Cañizares	18.12.1969		Real Madryt
13	Juan Luis Mora	12.07.1973		Levante UD
25	Ludovic Butelle	03.04.1983		FC Metz
Obrońcy
2	Miguel Monteiro	04.01.1980		Benfica Lizbona
3	Asier del Horno	19.01.1981		Chelsea FC
4	Roberto Ayala	14.04.1973		A.C. Milan
5	Carlos Marchena	31.07.1979		Benfica Lizbona
17	David Navarro	25.05.1980		wychowanek
23	Curro Torres	27.12.1976		CD Tenerife
24	Emiliano Moretti	11.06.1981		AC Parma
26	David Cerrajería	04.08.1983		wychowanek
29	David Córcoles Álcaraz	08.05.1985		wychowanek
Pomocnicy
6	David Albelda	01.09.1977		wychowanek
8	Rubén Baraja	11.07.1975		Atlético Madryt
11	Mario Regueiro	14.09.1978		Racing Santander
14	Vicente	16.07.1981		Levante UD
15	Joaquín Sánchez	21.07.1981		Betis Sevilla
16	Hugo Viana	15.01.1983		Newcastle United
18	Jorge López	19.09.1978		Villarreal CF
19	Jaime Gavilán	12.05.1985		wychowanek
20	Raúl Albiol	04.09.1985		wychowanek
21	David Silva	08.01.1986		wychowanek
22	Edu	15.05.1978		Arsenal Londyn
28	Nacho Insa	09.06.1986		wychowanek
31	Miguel Pallardó	05.09.1986		wychowanek
Napastnicy
7	David Villa	03.12.1981		Real Saragossa
9	Fernando Morientes	05.04.1976		Liverpool FC
10	Miguel Angel Angulo	23.06.1977		Gijón
12	Francesco Tavano	02.03.1979		Empoli FC
27	Pablo Hernández	11.04.1985		CD Onda
30	Aarón Ñíguez	26.04.1989		wychowanek
32	Cristián Castells	19.12.1984		wychowanek

[edytuj] Transfery przed sezonem 2006/07

Przybyli
	Fernando Morientes	Liverpool F.C.
	David Silva	Celta Vigo	powrót z wypożyczenia
	Jaime Gavilán	Getafe CF	powrót z wypożyczenia
	Asier del Horno	Chelsea
	Francesco Tavano	Empoli FC
	Joaquín	Betis Sevilla
Odeszli
	Marco Di Vaio	A.S. Monaco
	Amedeo Carboni	koniec kariery
	Fabio Aurelio	Liverpool F.C.
	Jose Enrique	Villarreal CF
	Fabian Estoyanoff	Deportivo La Coruña	wypożyczenie
	Marco Caneira	Sporting Lizbona	wypożyczenie
	Bernardo Corradi	Manchester City
	Francisco Rufete	Espanyol Barcelona
	Mista	Atlético Madryt
	Pablo Aimar	Real Zaragoza
	Javier Garrido	koniec kariery
	Stefano Fiore	Torino FC	wypożyczenie
	Patrick Kluivert	PSV Eindhoven

[edytuj] Trenerzy

Juan Armet Kinké – 1921-1922 Agustín Sancho – 1922-1923 Anton Fivber – 1923-1927 James Herriot – 1927-1929 Anton Fivber – 1929-1931 Rodolfo Galloway – 1931-1933 Jack Greenwell – 1933-1934 Anton Fivber – 1934-1935 Andrés Balsa – 1935-1936 Ramon Encinas – 1939-1942 Leopoldo Costa Rino – 1942-1943 Eduardo Cubells – 1943-1946 Luis Casas Pasarín – 1946-1948 Jacinto Quincoces – 1948-1954 Carlos Iturraspe – 1954-1956 Luis Miró – 1956-1958 Jacinto Quincoces – 1958-1959 Pedro Otto Bumbel – 1959-1960 Domingo Balmanya – 1960-1962 Alejandro Scopelli – 1962-1963 Bernardino Pérez Pasieguito – 1963-1964 Edmundo Suárez Mundo – 1964-1965 Sabino Barinaga – 1965-1966 Edmundo Suárez Mundo – 1966-1968 José Iglesias Joseíto – 1968-1969 Enrique Buqué – 1969-1970 Salvador Artigas – 1969-1970 Alfredo di Stéfano – 1970-1974 Milovan Čirić – 1974-1975 Dragoljub Milosević – 1975 Manuel Mestre – 1975-1976

Heriberto Herrera – 1976-1977 Manuel Mestre – 1977 Marcel Domingo – 1977-1979 Bernardino Pérez Pasieguito – 1979 Alfredo di Stéfano – 1979-1980 Bernardino Pérez Pasieguito – 1980-1982 Manuel Mestre – 1982 Miljan Miljanic – 1982-1983 Koldo Aguirre – 1983 Francisco García Paquito – 1983-1984 Roberto Gil – 1984-1985 Óscar Rubén Valdez – 1985-1986 Alfredo di Stéfano – 1986-1988 Roberto Gil – 1988 Víctor Espárrago – 1988-1991 Guus Hiddink – 1991-1993 Francisco Real – 1993 Héctor Núñez – 1993-1994 José Manuel Rielo – 1994 Guus Hiddink – 1994 Carlos Alberto Parreira – 1994-1995 José Manuel Rielo – 1995 Luis Aragonés – 1995-1997 Jorge Valdano – 1996-1997 José Manuel Rielo – 1997 Claudio Ranieri – 1997-1999 Héctor Raúl Cúper – 1999-2001 Rafael Benítez – 2001 – 2004 Claudio Ranieri – 2004 – 2005 Antonio López – 2005 Quique Flores – 2005 – ?

[edytuj] Prezydenci

Octavio Augusto Milego Díaz – 1919-1922 Alfredo Aigües Ponce – 1922 Francisco Vidal Muñoz – 1922 Ramón Leonarte Ribera – 1922-1924 Francisco Romeu Zarandieta – 1924 Pablo Verdeguer Comes – 1924-1925 Facundo Pascual Quilis – 1925-1929 Juan Giménez Cánovas – 1929-1932 Manuel García del Moral – 1932-1933 Adolfo Royo Soriano – 1933-1935 Francisco Almenar Quinzá – 1935-1936 Luis Casanova Giner – 1936 Alfredo Giménez Buesa – 1939-1940 Luis Casanova Giner – 1940-1959 Vicente Iborra Gil – 1959-1961

Julio de Miguel i Martínez de Bujanda – 1961-1973 Francisco Ros Casares – 1973-1975 Alfredo Corral Cervera – 1976 José Ramos Costa – 1976-1983 José Barrachina – 1983 Vicente Tormo Alfonso – 1983-1986 Pedro Cortés García – 1986 Arturo Tuzón Gil – 1986-1993 José Domingo – 1990 Melchor Hoyos Pérez – 1993-1994 Francisco Roig Alfonso – 1994-1997 Pedro Cortés García – 1997-2001 Jaime Ortí Ruiz – 2001 – 2004 Juan Bautista Soler – 2004 – ?

[edytuj] Znani piłkarze

Ariel Ortega Mauricio Pellegrino Claudio López Mario Kempes Kily González Pablo Aimar Romário Mazinho Ljubosław Penew

Jocelyn Angloma Didier Deschamps Gaizka Mendieta Andoni Zubizarreta Faas Wilkes Miroslav Djukić Predrag Mijatović Víctor Aristizábal Mohamed Sissoko

John Carew Valeri Karpin Oleg Salenko Adrian Ilie Zlatko Zahovič Joachim Björklund Stefan Schwarz Amedeo Carboni Marco di Vaio Patrick Kluivert

[edytuj] Hymn

"Amunt Valencia"

tekst: Ramón Gimeno Gil
muzyka: Pablo Sanchez Torrella

És un equip de primera
nostre Valencia Club de Futbol
que lluita per a defendre
en totes bandes nostres colors
En el Camp de l'Algirós
ja començarem a demostrar
que era una bona manera
per a Valencia representarAmunt Valencia, Visca el Valencia,
és el millor
Amunt Valencia, Visca el Valencia
del nostre cor
Units com sempre
els valencianistes et seguirem
en cada estadi per a que triomfes
t'animarem
En la capital del Túria
és el Valencia qui vist de blanc
i defén la camiseta
ple de coratge per a guanyar
En Mestalla continuarem
sempre esforçant-se
per a triomfar
i les glories arribaren
i en competencia continuaran Amunt Valencia, Visca el Valencia,
és el millor
Amunt Valencia, Visca el Valencia,
del nostre cor.
Units com sempre
els valencianistes et seguirem,
en cada estadi perque triomfes

t'animarem

[edytuj] Sponsorzy

• Toyota
• Nike
• Coca-Cola
• Mahou

[edytuj] Linki

• Oficjalna strona klubu (es) (en) (ca) (ja)
• Polska strona poświęcona klubowi Valencia CF