Bolesław Szarecki
Z Wikipedii
Bolesław Szarecki (ur. 17 marca 1874 w Mińsku na Białorusi, zm. 23 lutego 1960 w Warszawie) – generał dywizji, profesor nauk medycznych, wybitny wojskowy lekarz-chirurg.
Pochodził z rodziny polskiego kolejarza. Ukończył w 1904 r. Wydział Lekarski Uniwersytetu w Charkowie. W tym samym roku został powołany do armii carskiej i skierowany na front rosyjsko-japoński, pełniąc obowiązki chirurga w pociągu sanitarnym. Następnie podjął pracę w klinice chirurgicznej charkowskiego uniwersytetu, gdzie się doktoryzował i habilitował. W czasie I wojny światowej został ponownie zmobilizowany i pełnił obowiązki chirurga-konsultanta Czerwonego Krzyża. W 1919 r. powrócił do Polski i został powołany do Wojska Polskiego. Objął stanowisko ordynatora oddziału chirurgicznego w 1 Szpitalu Okręgowym, a następnie w Głównym Szpitalu Wojskowym. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. współorganizował zabezpieczenie medyczne działań bojowych. W 1933 r. przeszedł w stan spoczynku w stopniu pułkownika. W sierpniu 1939 na własną prośbę został zmobilizowany i w czasie kampanii wrześniowej pełnił obowiązki chirurga w 104 Szpitalu Wojennym. Został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i do 1941 przebywał w sowieckich obozach. W 1941 r. wstąpił do organizowanej na terenach ZSRR przez generała Władysława Andersa Armii Polskiej w ZSRR i został mianowany generałem brygady oraz szefem Służby Zdrowia Armii. Wraz z armią przetransportowany został na Bliski Wschód a następnie do Włoch, gdzie po przeformowaniu jej na II Korpus Polski, został jego Naczelnym Chirurgiem i Inspektorem Szpitalnictwa.
Jako chirurg (miał wtedy 70 lat) przez dwie doby operował i kierował pracą Głównego Punktu Opatrunkowego, podczas najbardziej krwawych walk bitwy pod Monte Cassino w 1944 r., a jego postać została uwieczniona w wielu wspomnieniach z tamtego okresu, m.in. przez Melchiora Wańkowicza.
W końcu 1945 r. jako pierwszy generał Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie powrócił do Polski. W latach 1945-1949 pełni funkcję zastępcy, a następnie szefa Departamentu Służby Zdrowia MON. W latach 1949-1957 piastował stanowisko Naczelnego Chirurga WP.
Gen. dyw. prof. dr med. Bolesław Szarecki był organizatorem wojskowej służby zdrowia w powojennym Wojsku Polskim, autorem kilku podręczników z zakresu chirurgii wojennej, oraz szeregu prac z tej dziedziny. W uznaniu jego zasług w 1975 r. nadano jego imię Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi.
