Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca

Z Wikipedii

Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca (ang. International Red Cross and Red Crescent Movement) - międzynarodowy ruch humanitarny stworzony by chronić ludzkie zdrowie i życie oraz respektować ludzkie życie.

W skład ruchu zaliczają się:

1. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (ICRC) – jest strażnikiem prawa humanitarnego konfliktów zbrojnych i może składać skargi do Komitetu Praw Człowieka ONZ (ECOSOC) oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
2. Międzynarodową Federację Stowarzyszeń Krajowych Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
3. Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca (w większosći państw muzułmańskich), i Czerwonej Tarczy Dawida (w Izraelu)

Spis treści 1 Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża 1.1 Mandat 1.2 Struktura wewnętrzna MKCK 1.3 Personel 1.4 Budżet MKCK 1.5 Działalność MKCK: 1.6 Centralna agencja poszukiwawcza (od 1871) 1.7 Dyplomacja humanitarna 1.8 Dyskretna dyplomacja (quiet diplomacy) 2 Misja 3 Podstawowe Zasady 4 Cele organizacji 5 Historia Ruchu 5.1 Henry Dunant pod Solferino 5.2 Komitet Pięciu 5.3 Konwencja Genewska 5.4 Czerwony Półksiężyc 5.5 Udział w wielkich konfliktach zbrojnych 5.6 Okres powojenny 5.7 Pokojowa Nagroda Nobla 5.8 Prezesi Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca 6 Czerwony Kryształ 7 Czerwona Gwiazda Dawida 8 Czerwony Lew i Słońce 9 Zobacz też 10 Linki zewnętrzne

[edytuj] Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża

MKCK jest niezależną, neutralną organizacją zapewniający ochronę i pomoc humanitarną ofiarom wojny i przemocy.Nie jest organizacją rządową, mimo iż współpracują z nią rządy państw. Nie jest również organizacją pozarządową, ponieważ oprócz działalności społecznej i indywidualnej obejmuje także zakres działalności państwowej. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża otrzymał obecną nazwę w 1880 po przyjęciu jako znaku rozpoznawczego dla sanitariuszy i szpitali polowych odwrotnych barw sztandaru Szwajcarii (biały krzyż na czerwonym tle).

Jest to centrum informacji o jeńcach, osobach internowanych i zaginionych. Interweniuje również w tych sprawach u właściwych władz, zajmuje się poszukiwaniem zaginionych oraz wymianą jeńców podczas wojny. Komitet spieszył z pomocą humanitarną ofiarom konfliktów w Wietnamie, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Afryce. Uczestniczy w przygotowaniu projektów konwencji dotyczących humanitarnego prawa konfliktów zbrojnych. Może z upoważnienia stron walczących występować w roli mediatora i pośredniczyć w wymianie jeńców wojennych, rannych i chorych osób cywilnych.

Stanowi część składową Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Półksiężyca (z działalności MKCK wywodzi się Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Półksiężyca, a także normy międzynarodowego prawa humanitarnego, w szczególności Konwencje Genewskie) i jako jego najstarsza część jest naczelnym organem obradującym i kontrolującym pozostałe.

Może składać się maksymalnie z 25 członków, którzy spotykają się na zgromadzeniu 10 razy do roku.Ma trwały mandat prawa międzynarodowego, by pomagać jeńcom, rannym i chorym, a także cywilom dotkniętym przez konflikt. Ze swoją kwaterą w Genewie, w Szwajcarii, MKCK jest reprezentowany w około 80 państwach i skupia mniej więcej 12,000 osób. Podczas konfliktów MKCK podejmuje działalność przez narodowe stowarzyszenia Czerwonego Krzyża i Czerwonego półksiężyca i ich Międzynarodową Federację.

Od roku 1919 wydawany jest "Revue internationale de la Croix Rouge".

[edytuj] Mandat

Mimo, że członkostwo w Komitecie nie jest międzynarodowe, to jego działalność ma taki charakter, ze względu na mandat utworzony na podstawie:

• statut MKCK, który nakłada obowiązek przedsięwzięcia działań w sytuacjach wewnętrznej przemocy, do której nie stosuje się Konwencji Genewskich
• cztery konwencje genewskie z 12 sierpnia 1949 roku o ochronie ofiar wojny:
• I Konwencja genewska, o polepszeniu losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie
• II Konwencja genewska, o polepszeniu losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu
• III Konwencja genewska, o traktowaniu jeńców
• IV Konwencja genewska, o ochronie osób cywilnych podczas wojny

oraz ich protokołach dodatkowych z 8 czerwca 1977 roku

• protokół I o międzynarodowych konfliktach zbrojnych
• protokół II o konfliktach zbrojnych o charakterze niemiędzynarodowym

plus przyjęty w grudniu 2005 roku trzeci protokół o czerwonym krysztale

[edytuj] Struktura wewnętrzna MKCK

• Zgromadzenie MKCK jest organem naczelnym MKCK o charakterze kolegialnym. Nadzoruje wszystkie czynności MKCK, formułuje politykę, określa ogólne cele i strategię, zatwierdza budżet i rachunki.

Skład: Mr Jakob Kellenberger, przewodniczący od 1 stycznia 2000 Mr Olivier Vodoz, wiceprzewodnicząca Mr Jacques Forster, stały wiceprzewodniczący

• Rada wykonawcza jest organem kolegialny o charakterze pomocniczym, odpowiedzialny za ogólne prowadzenie spraw. Wykonuje także bezpośredni nadzór nad administracją MKCK. Służy jako łącznik pomiędzy Dyrektoriatem a Zgromadzeniem, które powiadamia regularnie. Składa się z 5 członków wybranych przez Zgromadzenie. Działa pod przewodnictwem przewodniczącego MKCK.

Mr Jakob Kellenberger, Przewodniczący Mr Jacques Forster, stały przewodniczący Mr Jean Abt, członek MKCK Mr Jean de Courten, członek MKCK Mr Jacques Moreillon, członek MKCK

• Dyrektoriat jest ciałem wykonawczym MKCK, odpowiedzialny za prowadzenie spraw zgiodnie z decyzjami Zgromadzenia, Rady Wykonawczej i Przewodniczącego, a jego funkcje i skład ustala regulamin.

M. Angelo Gnaedinger, dyrektor generalny M. Pierre Kraehenbuehl, dyrektor operacyjny M. Jacques Stroun, dyrektor zasobów ludzkich Mme Doris Pfister, Director of Resources and Operational Support M. Yves Daccord, Director of Communication M. Philip Spoerri, dyrektor ds. Prawa międzynarodowego i współpracy z ruchem

Oprócz wymienionych trzech istnieją także inne departamenty, zarówno administracyjne, jak i te odpowiedzaialne za poszczególne dziedziny działalności MKCK (ds.Azji i Pacyfiku, Afryki, Obu Ameryk, Bliskiego Wschodu i Północnej Afryki, Wschodniej Afryki i Azji Centralnej, Zacodniej i Centralnej Europy oraz Bałkanów).

[edytuj] Personel

Członkami Komitetu są tylko i wyłącznie obywatele Szwajcarii (dobierani w drodze kooptacji), co ma zapewniać, że jego działalność na polu międzynarodowym jest wyłącznie humanitarna, bezstronna i niezależna od interesów narodowych. Taka struktura MKCK jest również bardzo istotna podczas trwania konfliktów wojennych, kiedy to żadna ze stron nie może powołać się na więzi narodowe w celu wywarcia wpływu na komitet. Fakt, że członkowie komitetu są wyłącznie Szwajcarami, nie wyklucza możliwości, aby jego pracownicy byli innej narodowości. Więcej niż 1,400 ludzi, zarówno wyspecjalizowany personel jak i delegaci, są obecnie na polowych misjach MKCK na całym świecie. Ta praca jest wspierana przez około 11,000 miejscowych pracowników i poparta oraz koordynowana przez około 800 osób personelu w głównej kwaterze w Genewie Priorytety mogą zmieniać szybko, tak więc cały personel MKCK musi być giętki i gotowy do podróży w momencie zawiadomienia oraz pracować w niesprzyjających warunkach toczącego się konfliktu. Personel MKCK nie może odmówić skierowaniu w dowolny region świata podczas pierwszych 24 miesięcy zatrudnienia. MKCK poszukuje dojrzałych, ambitnych ludzi z umiejętnością pracy w zespole, zdolnością do współdziałania ze społecznościami o szerokiej rozmaitości cech i kultur.

[edytuj] Budżet MKCK

Żródła finansowania:

• państwa strony Konwencji genewskich ( rządy)
• organizacje międzynarodowego
• zasoby publiczne
• Stowarzyszenia narodowe czerwonego krzyża i czerwonego półksięzyca
• zasoby prywatne
• inne

Całe finansowanie jest dobrowolne. Ciągle trwają zabiegi o nowych ofiarodawców.

Budzety:

• stały - służy do pokrywania bieżących kosztów działalności w Genewie i w terenie; w połowie jest finansowany przez rząd Szwajcarii
• "nagły" - służy do pokrywania wydatków w sytuacjach nagłego zagrożenia, który jest zasilany z wpłat wynikających po ogłoszeniu specjalnych apeli

Księgowość MKCK jest co roku szczegółowo badana przez 2 firmy (jedną szwajcarską, a drugą międzynarodową). Dokładne dane liczbowe są publikowane w dorocznym sprawozdaniu Komitetu

[edytuj] Działalność MKCK:

Promocja i wprowadzanie w życie prawa humanitarnego i uniwersalnych zasad humanitaryzmu, biorąc jednocześnie pod uwagę standardy prawne, kulturalne, etyczne i religijne w dziedzinach, w których działa. Wyłącznie humanitarna misja powstała po to, by chronić życie i godność ofiar wojny i wewnętrznej przemocy oraz zapobiegać cierpieniom towarzyszącym takim sytuacjom przez:

• wizytowanie uwięzionych; zapewnienie fizycznej i psychicznej wspólnoty z więzionym, zapobieżenie maltretowaniu
• ochrona ludności cywilnej; MKCK zbiera informacje o miejscach konfliktu , a następnie wysyła tam swoich przedstawicieli, którzy sporządzają dokładne raporty; w chwili, gdy wszystkie możliwości zapobieżenia tragedii wyczerpują się, MKCK może podjąć inicjatywę ewakuacji ludności z zagrożonych obszarów, o pomocy w scalaniu rozdzielonych rodzin oraz udzielaniu pomocy medycznej
• pomoc (wydział pomocy); rozpoznawanie potrzeb i organizowanie, kierowanie programów pomocy; czyni przygotowania, aby dostarczana pomoc trafiała do potrzebujących.

Dotyczy: zabezpieczenia ekonomicznego wody i środowiska zdrowia

• opieka medyczna (wydział medyczny) zaspokajanie pilnych potrzeb w dziedzinie leków i środków medycznych, potrzebnych do leczenia rannych, problemy zdrowia ofiar konfliktów, jak epidemie, niewystarczająca higiena czy złe odżywianie\
• Miny - "Miny mogą być określane mianem nigdy nie chybiających bojowników, uderzających na ślepo, noszących broń w ukryciu i mordujących na długo po wygaśnięciu konfliktu. W istocie są największym pogwałceniem międzynarodowego prawa humanitarnego, będąc ślepym terroryzmem"; - delegat MKCK ;Traktat Ottawski o zakazie stosowania min przeciwpiechotnych jest konwencją zakazującą używania, składowania, produkcji, rozwoju, pozyskiwania i przekazywania min przeciwpiechotnych,

zobowiązującą do zniszczenia zarówno tych zmagazynowanych, jak i tych, znajdujących się już w ziemi

[edytuj] Centralna agencja poszukiwawcza (od 1871)

Działalność MKCK, którą prowadzi często we współpracy ze stowarzyszeniami narodowymi, z których wiele ma swoje własne biura poszukiwań:

• zbieranie i rejestrowanie wszelkich informacji, które mogą być pomocne przy identyfikacji zmarłych, rannych i zaginionych i przekazywanie wiadomości najbliższym krewnym;
• ułatwianie korespondencji pomiędzy członkami rodzin rozdzielonych w wyniku wydarzeń, gdy przerwana zostaje wszelka inna łączność
• próby poszukiwania osób zaginionych oraz tych, o których krewni nie mają wiadomości
• wydawanie różnego rodzaju dokumentów, takich jak zaświadczenia o pobycie w niewoli, o śmierci lub dokumenty podróży

[edytuj] Dyplomacja humanitarna

Od 1990 MKCK może uczestniczyć w sesjach i pracach Zgromadzenia Ogólnego ONZ w charakterze obserwatora.. Celem było promowanie współpracy pomiędzy obiema organizacjami. Ten status został przyznany w wyniku specjalna rola i mandaty przewidywanych dla MKCK przez Konwencje Genewskie z 12 Sierpnia 1949, (rozważający specjalną rolę spełnianą przez MKCK w międzynarodowych stosunkach humanitarnych. MKCK utrzymuje również stosunki i dyskutuje o sprawach humanitarnych z głównymi organizacjami regionalnymi. Jego zadaniem jest zapewnić żeby swoje czynności i sprawy humanitarne zostały dobrze zrozumiane przez te ciała, który często są wzywane do interwencji ze względów politycznych albo wykonują specjalne zadania podczas konfliktów i związanych z tym kryzysów.

[edytuj] Dyskretna dyplomacja (quiet diplomacy)

MKCK nie nagłaśnia problemu przed jego zbadaniem, nie udostępnia sprawozdań i raportów komisji pokontrolnych. Jest organizacją, której obca jest taktyka publicznego ujawniania naruszeń. Wizytacje są dokładnie zaplanowane i poufne, a badania wysoko sformalizowane. Wszystkie te zabiegi mają na celu zapewnienie rzetelnej, sprawiedliwej i neutralnej oceny państwa, podejrzanego o łamanie praw człowieka.

[edytuj] Misja

Podstawową misją Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca jest zapobieganie i łagodzenie cierpienia ludzkiego oraz ochrona ludzkiej godności, bez jakiejkolwiek dyskryminacji dotyczącej narodowości, rasy, płci, przekonań religijnych lub politycznych. W wypełnianiu swojej misji Czerwony Krzyż i Czerwony Półksiężyc podejmuje przede wszystkim takie zadania jak:

ochrona życia i zdrowia, zapewnienie poszanowania istoty ludzkiej, zwłaszcza podczas konfliktów zbrojnych i w innych krytycznych sytuacjach, praca na rzecz zapobiegania chorobom i rozwijanie pomocy społecznej, aktywizowanie pracy wolontariuszy i stała gotowość do niesienia pomocy, budowa uniwersalnego poczucia solidarności ze wszystkimi, którzy potrzebują ochrony i pomocy. Statut, wspólny dla wszystkich części składowych Ruchu CK i CP, określa następująco jego wspólną misję: "Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca stanowią łącznie światowy ruch humanitarny, którego posłannictwem jest zapobieganie ludzkim cierpieniom i łagodzenie ich wszędzie, gdzie one występują, ochrona życia i zdrowia oraz działanie na rzecz poszanowania istoty ludzkiej, zwłaszcza w czasie konfliktu zbrojnego i w innych sytuacjach zagrożenia, praca na rzecz zapobiegania chorobom oraz podnoszenia zdrowotności i opieki społecznej, popieranie dobrowolnego niesienia pomocy oraz stałej gotowości członków Ruchu do niesienia pomocy, jak również powszechnego poczucia solidarności z tymi, którzy potrzebują pomocy i ochrony ze strony Ruchu".

Poprzez swą działalność humanitarną i upowszechnianie swoich ideałów Ruch CK i CP wspiera trwały pokój, który nie może być rozumiany po prostu jako stan bez wojny, lecz jako dynamiczny proces współpracy między wszystkimi państwami i narodami, współpracy opartej na poszanowaniu wolności, niepodległości i suwerenności narodów, równości praw człowieka, jak również na sprawiedliwym i równym podziale zasobów dla zaspokajania potrzeb narodów. "Inter arma caritas" (Miłosierdzie wśród walki) oraz "Per humanitatem ad pacem" (Przez humanitaryzm do pokoju) - to dewizy wyrażające wspólne ideały Ruchu CK i CP.

źródło: http://www.pck.org.pl/misja.php

patrz też: http://www.icrc.org/HOME.NSF/060a34982cae624ec12566fe00326312/125ffe2d4c7f68acc1256ae300394f6e?OpenDocument

[edytuj] Podstawowe Zasady

• humanitaryzm – człowieczeństwo, ochrona życia, zdrowia i poszanowanie ludzkiej godności
• bezstronność – pomoc udzielana bez rozróżnienia wszystkim stronom konfliktu, najpierw najbardziej potrzebującym
• neutralność – brak stanowiska w sporach: religijnych, rasowych, politycznych itp.
• niezależność – niezależność od państwa w granicach prawa
• dobrowolność – przynależność do organizacji jest dobrowolna, nieprzymusowa
• jedność – w każdym z krajów istnieje tylko jedna organizacja działająca w ramach Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca
• powszechność – wszystkie stowarzyszenia są równe, Czerwony Krzyż i Czerwony Półksiężyc stara się być obecny na całym świecie

[edytuj] Cele organizacji

• opieka nad rannymi, chorymi i jeńcami w czasie wojny,
• pomoc ofiarom klęsk żywiołowych, wypadków i epidemii w okresie pokoju,
• wizytuje obozy dla uchodźców i internowanych,
• opieka nad uchodźcami,
• jest źródłem informacji o jeńcach,
• organizowanie kursów ratowniczych, szkolenia sanitariuszy,
• szerzenie oświaty zdrowotnej,
• organizowanie krwiodawstwa.

[edytuj] Historia Ruchu

[edytuj] Henry Dunant pod Solferino

Czerwony Krzyż powstał w 1863 roku z inicjatywy szwajcarskiego filantropa i finansisty Henry Dunanta, wstrząśniętego widokiem dogorywających i pozostawionych sobie rannych, jaki ujrzał 24 czerwca 1859 roku na pobojowisku wielej bitwy pod Solferino, gdzie armia cesarstwa Austrii stoczyła krwawą całodniową bitwę z armią włoską wspomaganą przez armię francuską. W wyniku bitwy na polu walki pozostało około 40 tysięcy ofiar – zabitych, rannych i zaginionych. Wstrząśnięty widokiem ofiar pozostawionych praktycznie bez opieki, podjął spontanicznie próbę udzielenia im pomocy przy udziale miejscowej ludności, którą z powodzeniem zachęcił do wynoszenia i pielęgnowania rannych, niezależnie od ich narodowości.

[edytuj] Komitet Pięciu

Po powrocie do rodzinnej Genewy napisał książkę Wspomnienie Solferino, w której zawarł opis tego co widział i przeżył oraz przedstawił swoje propozycje, a przede wszystkim ideę powołania dodatkowej służby medycznej, która miałaby nieść pomoc rannym w czasie wojny. Zaproponował powołanie narodowych stowarzyszeń pomocy, które w czasie pokoju przygotowywałyby swych wolontariuszy do takich zadań, a ponadto postulował, by ranni oraz ci, którzy się nimi opiekują, byli uznawani za osoby neutralne nawet na polu walki.

Idee te poparli czterej znani obywatele Genewy – Gustave Moynier, gen. Guillaume-Henri Dufour, dr Louis Appia i dr Théodore Maunoir, powołując wspólnie Międzynarodowy Komitet Pomocy Rannym, który przekształcił się nieco później w Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża.

Inicjatywa spotkała się z dużym rozgłosem w całej Europie. W październiku 1863 spotykają się na konferencji w Genewie osoby popierające pomysł Henry Dunanta z 16 państw, przyjmując postanowienia określające rolę krajowych Komitetów Pomocy Rannym. Czerwony Krzyż na białym tle (odwrotność flagi szwajcarskiej) przyjęto jako symbol powoływanych organizacji. Był to początek Ruchu Czerwonego Krzyża.

[edytuj] Konwencja Genewska

Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża podjął starania, by przekonać rządy państw o konieczności zapewnienia pomocy i ochrony rannym żołnierzom i osobom świadczącym tę pomoc. Starania te doprowadziły do przyjęcia w 1864 traktatu międzynarodowego zwanego Konwencją Genewską o "polepszeniu losu rannych w armiach czynnych". Czerwony krzyż został wówczas prawnie uznany za znak ochronny wojskowej służby zdrowia.

[edytuj] Czerwony Półksiężyc

Znak Czerwonego Półksiężyca powstał jako muzułmański odpowiednik znaku Czerwonego Krzyża. Półksiężyc jest symbolem islamu. Od czasu wojny rosyjsko-tureckiej w 1876 czerwony półksiężyc stał się rozpoznawalnym znakiem pomocy humanitarnej w krajach islamskich. Znak został oficjalnie wpisany do Konwencji Genewskich z 1929 roku.
Organizacje Al-Hilal al-Ahmar (arab. czerwony półksiężyc) Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Półksiężyca współtworzyły dzisiejszy Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Od tego momentu funkcjonuje na równi ze znakiem Czerwonego Krzyża.

[edytuj] Udział w wielkich konfliktach zbrojnych

W ciągu następnych lat powstały nowe stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Odgrywały one dużą rolę w niesieniu pomocy rannym w czasie różnych konfliktów zbrojnych, a szczególnie w czasie I wojny światowej, a po nastaniu pokoju podjęły szereg innych zadań w dziedzinie ochrony zdrowia, pomocy socjalnej, działalności wśród młodzieży, szkolenia pierwszej pomocy i organizowania ratownictwa, szkolenia pielęgniarek i innego personelu sanitarnego, tworzenia szpitali i zakładów opiekuńczych, niesienia pomocy ofiarom klęsk i konfliktów, krwiodawstwa, poszukiwań ofiar wojny i wiele innych.

W 1919 powołano Międzynarodową Federację Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca (zwaną wówczas Ligą Stowarzyszeń). Miało to na celu ułatwianie wzajemnych kontaktów i współpracy, koordynowanie działalności w różnych dziedzinach, inicjowanie nowych form pracy, wymianę doświadczeń.

Po II wojnie światowej nastąpił znaczny rozwój Ruchu, zwłaszcza dzięki powstaniu wielu nowych stowarzyszeń krajowych, szczególnie w krajach rozwijających się. Podjęto nowe zadania związane np. ze zwalczaniem skutków narkomanii, bezrobocia, nowych epidemii (np. AIDS), szeroko pojętą problematyką rozwoju. Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca stał się najważniejszą światową organizacją świadczącą pomoc i ochronę ofiarom klęsk i konfliktów zbrojnych.

[edytuj] Okres powojenny

Jednocześnie organizacja prowadzi prace nad rozwojem i doskonaleniem międzynarodowego prawa humanitarnego, która doprowadziła w 1949 do podpisania czterech konwencji genewskich o ochronie ofiar wojny, a w 1977 do przyjęcia 2 Protokołów Dodatkowych do tych konwencji. W dniu 8 grudnia 2005 r. przyjęto III Protokół dodatkowy. Prace w tej dziedzinie są prowadzone do dziś, bowiem wciąż pojawiają się nowe problemy związane z ochroną różnych kategorii ofiar wojny.

[edytuj] Pokojowa Nagroda Nobla

Czerwony Krzyż otrzymywał czterokrotnie Pokojową Nagrodę Nobla: pierwszą przyznaną w historii pokojową nagrodę w 1901 otrzymał twórca Ruchu Henry Dunant, w 1917, 1944 i 1963 – MKCK, a w 1963 wspólnie z MKCK także Liga Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża.

[edytuj] Prezesi Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca

• 1919 - 1922: Henry Davison (USA)
• 1922 - 1935: John Barton Payne (USA)
• 1935 - 1938: Cary Travers Grayson (USA)
• 1938 - 1944: Norman Davis (USA)
• 1944 - 1945: Jean de Muralt (Szwajcaria)
• 1945 - 1950: Basil O'Connor (USA)
• 1950 - 1959: Emil Sandstrom (Szwecja)
• 1959 - 1965: John MacAulay (Kanada)
• 1965 - 1977: José Barroso Chávez (Meksyk)
• 1977 - 1981: Adetunji Adefarasin (Nigeria)
• 1981 - 1987: Enrique de la Mata (Hiszpania)
• 1987 - 1997: Mario Enrique Villarroel Lander (Wenezuela)
• 1997 - 2000: Astrid N. Heiberg (Norwegia)
• 2001 - obecnie: Don Juan Manuel Suárez Del Toro Rivero (Hiszpania)

[edytuj] Czerwony Kryształ

Czerwony Kryształ – nowy znak ochronny wprowadzony III Protokołem Dodatkowym (wszedł w życie 14 stycznia 2007 r.) do konwencji genewskich o ochronie ofiar wojny z dnia 12.08.1949 r.
Celem wprowadzenia nowego znaku nie było zastąpienia pozostałych znaków (Czerwonego Krzyża, Półksiężyca, Tarczy Dawida) nową, nie kojarzącą się ani z chrześcijaństwem, ani z islamem, ani z judaizmem, ani z żadną inną religią – ale stworzenie neutralnego, nowego obok istniejących w prawie międzynarodowym znaku.
Wewnątrz granic własnego państwa istnieje dla stowarzyszenia krajowego możliwość wpisania w kryształ: krzyża, półksiężyca, tarczy Dawida lub kombinacji powyższych znaków.

[edytuj] Czerwona Gwiazda Dawida

W Izraelu jako symbol stosowana jest Czerwona Gwiazda Dawida – był to jeden z powodów, dla których izraelska organizacja do 2006 roku była jedynie obserwatorem, a nie pełnoprawnym członkiem Międzynarodowej Federacji Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Obecnie Magen David Adom jest pełnoprawnym członkiem Federacji i Ruchu.

[edytuj] Czerwony Lew i Słońce

Czerwony Lew i Słońce był stosowany jako znak ochronny wojskowych służb medycznych oraz znak informacyjny stowarzyszenia krajowego w Persji czyli dzisiejszym Iranie, jednakże po wybuchu rewolucji islamskiej zaniechano w 1980 roku stosowania tego symbolu, zastępując go stosowanym w większości pozostałych krajach islamskich Czerwonym Półksiężycem.

[edytuj] Zobacz też

• Henri Dunant
• Polski Czerwony Krzyż
• Towarzystwo Czerwonego Lwa i Słońca

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
• Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża
• Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
• Polski Czerwony Krzyż
• Łódzki Zarząd Okręgowy PCK