Górnik Zabrze

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Górnik Zabrze

Pełna nazwa

Klub Sportowy Górnik Zabrze

Przydomek

Górnicy, Żabole, Trójkolorowi

Data założenia

1948

Stadion

Stadion im. Ernesta Pohla,
Zabrze, Polska

Liczba miejsc

17 722

Prezes

Ryszard Szuster

Trener

Marek Motyka

Liga

Orange Ekstraklasa

2006-07 (j)

12.





Stroje podstawowe





Stroje dodatkowe

Górnik Zabrze – polski klub sportowy, założony 14 grudnia 1948 roku w Zabrzu, najbardziej utytułowany klub piłkarski w Polsce, 14-krotny mistrz Polski, 6-krotny zdobywca Pucharu Polski, jako jedyna polska drużyna finalista Pucharu Zdobywców Pucharów (1970).

Spis treści

1 Informacje ogólne
2 Historia
3 Sukcesy
- 3.1 Droga do finału Pucharu Zdobywców Pucharów 1970
4 Królowie strzelców Górnika
5 Znani piłkarze
6 Skład w sezonie 2006/2007 (wiosna)
7 Zobacz też
8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Informacje ogólne

Pełna nazwa: Klub Sportowy Górnik Zabrze
Data założenia: 14 grudnia 1948
Barwy: biało-niebiesko-czerwone
Grupy kibiców: Torcida
Adres: ul. Roosevelta 81, 41 - 800 Zabrze
Stadion: Stadion im. Ernesta Pohla, ul. Roosevelta 81, 41 - 800 Zabrze

pojemność - 17722 miejsc, w tym: miejsca siedzące- 11722 (w tym 3020 krzesełek), miejsca stojące- 6000

oświetlenie - 1600 luksów

wymiary - 102 x 66 m

dojazd - z dworca autobusowego autobusami nr 32, 720, 932

[edytuj] Historia

Początki sportu polskiego po II wojnie światowej na terenie Zabrza sięgają 1945 roku. Nie było to łatwe. Działania wojenne pozostawiły zdewastowane obiekty sportowe, brak było sprzętu, a nawet młodzieży chętnej do uprawiania sportu. Powoli, wysiłkiem wielu działaczy, zaczęto zakładać kluby sportowe przy zakładach pracy. Tradycje piłkarskie górniczego Zabrza miały swe źródło w założonej w 1946 roku drużynie KS "Zjednoczenie". Wkrótce doszło do fuzji KS "Zjednoczenie" z KS "Zabrze", a w roku 1948 w wyniku ogólnokrajowej reorganizacji sportu i przejęcia opieki nad sportem górniczym przez zrzeszenie "Górnik" powstał jeden silny klub górniczy na terenie Zabrza. Został utworzony z połączenia KS "Zjednoczenie", KS "Concordia", KS "Pogoń" i KS "Skra" pod nazwą ZS "Górnik". Pierwsze lata to okres konsolidacji klubu, ale już w roku 1952 Górnik awansuje do II ligi, którą w wyniku reorganizacji rozgrywek opuścił w roku 1953 na jeden sezon.

Rok 1957 przyniósł piłkarzom Górnika pierwszy tytuł mistrzowski oraz finał Pucharu Polski (1:2 z ŁKS). Mistrzostwo ligi wywalczyli dla zabrzan: Machnik i Kaczmarczyk – bramkarze, Floreński, Franosz, Czech, Hajduk – obrońcy, Nowara, Gawlik, Olejnik – pomocnicy, Pol, Szalecki, Kowol, Jankowski, Fojcik, Lentner i Wiśniewski – napastnicy. W następnych 11 latach Górnik nie schodził już poniżej "medalowych" miejsc w tabeli ligowej, co w historii naszego piłkarstwa jest wydarzeniem bez precedensu. Tylko w latach 1958, 1960, 1968 zabrzanie zajmowali trzecie miejsce, w roku 1962 byli zaś wicemistrzami, natomiast w latach 1959, 1961, 1963, 1964, 1965, 1966 i 1967 zdobyli aż siedmiokrotnie mistrzostwo Polski. Szczególnie imponująca jest "złota seria" lat 1963-1967, kiedy Górnik ustanowił rekord ligi polskiej: 5-krotne pod rząd zdobycie mistrzostwa. W następnych latach do drużyny mistrza Polski ściąga wiele utalentowanych zawodników. Kostka – bramkarz, Oślizło, Olszówka, Musiałek, Kulanek, Wilczek, Szołtysik, Gorgoń, Lubański, Szarmach, którzy wraz Polem i Lentnerem zdobywają kolejne mistrzostwa Polski. Tytuły mistrzowskie w lidze zostały "podbudowane" jeszcze dwukrotnym zdobyciem Pucharu Polski w latach 1965 (4:0 Czarni Żagań) i 1968 (3:0 Ruch Chorzów), również dwukrotnym udziałem w PP 1962 (1:2 z Zagłębiem Sosnowiec) i 1966 (1:2 z Legią Warszawa). Kolejne boje Zabrzan to pojedynki na stadionach całej Europy, a nawet świata. X edycja Pucharu Europy (sezon 1964) przyniosła trzy dramatyczne pojedynki z praską Duklą - 1:4, 3:0, 0:0, oraz wyeliminowanie Górnika poprzez losowanie.

W 1965 roku Górnik wyeliminował mistrza Austrii Linzer ASK 3:1, 1:2 , ale w II rundzie uległ praskiej Sparcie – 0:3, 1:3. W następnym roku po wyeliminowaniu mistrza NRD Vorwarts Berlin – 2:1, 1:2, 3:1, uległ w pierwszym fatalnym występie przeciwko mistrzowi Bułgarii CSKA Sofia – 0:4, 3:0. Kolejny, szósty już występ Górnika w Europie w sezonie 1967/68 przyniósł mu pierwszy w historii polskiej piłki awans do ćwierćfinału Pucharu Europy. W pierwszej rundzie Górnik wyeliminował mistrza Szwecji Djurgårdens IF 3:0, 1:0 – w drugiej – co było największą sensacją tej edycji pucharu – okazał się lepszy od rewelacyjnego Dynama Kijów, wygrywając w Kijowie 2:1 i remisując w Chorzowie na Stadionie Śląskim 1:1. W spotkaniu ćwierćfinałowym angielski Manchester United F.C. okazał się lepszy o jedną bramkę od Górnika. W pierwszym meczu w Manchesterze było 2:0 dla gospodarzy, natomiast w drugim Górnik wygrał, lecz tylko 1:0. Później drużyna Manchesteru zdobyła Puchar Europy, a zespół Górnika Zabrze był jedynym, który wygrał z mistrzem Anglii w tej edycji Pucharu Europy.

Największym sukcesem Górnika Zabrze był awans do finału Pucharu Zdobywców Pucharów w 1970 roku, gdzie zmierzyli się z Manchesterem City – na stadionie w Wiedniu Górnik przegrał 1:2.

[edytuj] Sukcesy

Sukcesy krajowe:

Mistrzostwo Polski (14x) – 1957, 1959, 1961, 1962/63, 1963/64, 1964/65, 1965/66, 1966/67, 1970/71,1971/72, 1984/85, 1985/86, 1986/87, 1987/88.
Wicemistrzostwo Polski (4x) – 1962, 1968/69, 1973/74, 1990/91.
3. miejsce w I lidze (7x) – 1958, 1960, 1967/68, 1969/70, 1976/77, 1988/89, 1993/94.
Puchar Polski (6x) – 1964/65, 1967/68, 1968/69, 1969/70, 1970/71, 1971/72.
Finał Pucharu Polski (7x) – 1955/56, 1956/57, 1961/62, 1965/66, 1985/86, 1991/92, 2000/01.
Puchar Ligi – 1978 (nieoficjalny).
Superpuchar Polski – 1988.

Sukcesy międzynarodowe: