Ruch Chorzów

Z Wikipedii

Ruch Chorzów
Pełna nazwa	Klub Sportowy Ruch w Chorzowie
Przydomek	"Niebiescy", "Niebieska eRka", "HKS" (*)
Data założenia	1920
Stadion	"Cicha 6", Chorzów, Polska
Liczba miejsc	13,000 8750 siedzących 715 zadaszonych
Prezes	Katarzyna Sobstyl
Trener	Marek Wleciałowski
Liga	II liga polska
2006-07	1. miejsce (runda jesienna)
Stroje podstawowe 　 Stroje dodatkowe

Ruch Chorzów – wielosekcyjny klub sportowy założony 20 kwietnia 1920 w Hajdukach Wielkich (in. Bismarckhütte, dziś dzielnica Chorzowa), najbardziej utytułowany klub piłkarski w Polsce, 14-krotny mistrz Polski, 3-krotny zdobywca Pucharu Polski, obecnie występujący w rozgrywkach II ligi.

Poza sekcją piłki nożnej najbardziej zasłużyły się także sekcja żeńska piłki ręcznej (dziewięciokrotne Mistrzynie Polski) oraz męska kolarstwa szosowego.

Spis treści 1 Informacje ogólne 2 Sukcesy 2.1 Piłka nożna 2.2 Piłka ręczna (żeńska) 3 Historia 3.1 Początki i lata 1920-1932 3.2 Złote lata 1933-1939 3.3 Likwidacja klubu przez niemieckie władze 1939-1945 3.4 Powrót klubu i lata 1945-1960 3.5 Częste porażki z Górnikiem Zabrze 1961-1978 3.6 Kolejne sukcesy i pierwszy spadek do drugiej ligi i powrót zwieńczony tytułem mistrza Polski 1978-1989 3.7 Lata 1990-2003 3.8 Kryzys w latach 2003-2006 3.9 Sezon (2006/2007) 4 Inne 4.1 Tożsamość klubu i kibiców 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Informacje ogólne

• Pełna nazwa: Klub Sportowy Ruch w Chorzowie
• Zmiany nazw:
• (1920) Polski Komisariat Plebiscytowy zakłada klub sportowy Ruch Bismarckhütte (lub Ruch Hajduki Wielkie, które były nazwą nieurzędową)
• (1 stycznia 1923) KS Ruch Hajduki Wielkie (oficjalna zmiana nazwy gminy)
• (7 stycznia 1923) KS Ruch Hajduki Wielkie (przejęcie boiska klubu Bismarckhütter Ballspiel Club)
• (ok. 1924) KS Ruch Hajduki Wielkie
• (1 kwietnia 1939) KS Ruch Chorzów (gmina Hajduki Wielkie (Bismarckhütte) oraz miasto Królewska Huta (Königshütte) łączą sie z Chorzowem

  W świadomości kibiców Ruchu w trakcie II wojny światowej klub ten dalej istniał jako Bismarckhütter Ballspiel Club, który został później przemianowany na Bismarckhütter Sport Vereingung 1899 e.V.

  (1 września 1939) Bismarckhütter Ballspiel Club

  (12 listopada 1939) Bismarckhütter Sport Vereingung 1899 e.V

• (1948) ZKS Ruch Chorzów
• (Marzec 1949) KS Chemik Chorzów
• (Kwiecień 1949) ZS Unia Chorzów (fuzja Chemika, Leśnika i Drzewiarza)
• (1955) ZKS Unia-Ruch Chorzów
• (ok. 1956) Klub Sportowy Ruch Chorzów
• (18 lipca 2002) Klub Sportowy Ruch w Chorzowie
• Data założenia: 20 kwietnia 1920
• Data założenia SSA: 27 stycznia 2005
• Barwy: niebiesko-białe
• Przydomki klubu używane przez kibiców: "Niebiescy", "Niebieska eRka", "HKS" (od "Hutniczy Klub Sportowy", oficjalnie nigdy nie wystąpiło w nazwie)
• Adres: Chorzów 41-506 ul. Cicha 6
• Stadion: Chorzów 41-506 ul. Cicha 6
• pojemność - 13 000, w tym 10 000 miejsc siedzących, 715 pod zadaszeniem
• oświetlenie - 1715 luksów
• wymiary - 107 x 67 m
• wstęp:

  trybuna górna - 35 zł

  trybuna dolna - 25 zł

  pozostałe sektory - 15 zł

  kobiety i dzieci do lat 12 - 2 zł (nie dotyczy trybuny głównej)

• Rekord frekwencji: 85 000 widzów (Stadion Śląski):
• Ruch Chorzów - ACF Fiorentina (1:1) (16 sierpnia 1971)
• Ruch Chorzów - Gwardia Warszawa (3:2) (7 września 1973)
• Prezes: Katarzyna Sobstyl

[edytuj] Sukcesy

[edytuj] Piłka nożna

• Mistrz Polski (14): 1933, 1934, 1935, 1936, 1938, 1951 (za zdobycie Pucharu Polski decyzją PZPN), 1952, 1953, 1960, 1968, 1974, 1975, 1979, 1989
• Wicemistrz Polski (5): 1950, 1956, 1963, 1970, 1973
• 3. miejsce (7): 1937, 1948, 1954, 1955, 1967, 1983, 2000
• Puchar Polski (3): 1951, 1974, 1996
• Finalista Pucharu Polski (4): 1963, 1968, 1970, 1993 (rezerwy)
• Finalista Superpucharu Polski (2): 1989, 1996
• Mistrz Polski Juniorów (2): 1965, 1984
• Mistrz Śląska (2): 1922, 1926
• Ćwierćfinalista finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (1): 1975
• Ćwierćfinalista Pucharu UEFA (1): 1974
• Finalista Pucharu Intertoto (1): 1998

[edytuj] Piłka ręczna (żeńska)

• Mistrz Polski (9): 1962, 1963, 1964, 1973, 1974, 1975, 1977, 1978, 1980
• Wicemistrz Polski (5): 1961, 1966, 1976, 1979, 1981

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki i lata 1920-1932

Datą założenia Ruchu jest 20 kwietnia 1920, kiedy po raz pierwszy miało miejsce zebranie dziewięcioosobowego zarządu klubu w Domu Związkowym w Wielkich Hajdukach gdzie odbyło się spotkanie założycielskie klubu. Od początku klub przyjął nazwę Klub Sportowy Ruch Wielkie Hajduki. Pomysłodawcą nazwy "Ruch" był Edward Supernok i według niego nazwa ta miała symbolizować śląskie ruchy powstańcze. Pierwsze buty i specjalne swetry Ruch dostał od Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, który był inicjatorem powstania klubu.

Jednak autor książki o biografii Ernesta Wilimowskiego pt. "Die Lebensgeschichte des Fußball-Altnationalspielers Ernst Willimowski, Sport ohne Grenzen. Fußballer Biographie" powołując się na ówczesną gazetę "Rybniker" stwierdza, że w trakcie powstania klubu w Bismarkhucie nie posiadała ona oficjalnej nazwy, a człon "Ruch" dodano w 1922, gdy już pewna była przynależność państwowa Hajduk Wielkich. Jest to jednak pogląd marginalny, któremu przeczą inne źródła. Głównym inicjatorem i założycielem klubu był działacz sportowy Alojzy Budniok. Od samego początku piłkarzom towarzyszył przydomek "Niebiescy" za sprawą klubowych barw. Ruch Chorzów przed 1939 rokiem był jednoznacznie kojarzony z Powstańcami Śląskimi i polskimi patriotami, spośród których głównie rekrutowali się kibice. Kibice niemieccy kibicowali innym klubom. Nie przypadkiem pierwszy mecz, piłkarze Ruchu rozegrali by uczcić uchwalenia Konstytucji 3 maja. W tym dniu, 3 maja 1920 roku, Ruch Hajduki Wielkie zagrał swój pierwszy mecz z Orłem Józefowiec wygrywając 3:1 i jako pierwszy na listę strzelców Ruchu zapisał się Wiktor Prukop. W 1921 Ruch powoli rozpoczął ugruntowywać swoją piłkarską pozycję w regionie zajmując 3. miejsce w rozgrywkach Klasy A (śląskiej I ligi). "Niebiescy" byli także pierwszym zespołem ze Śląska, które wzięło udział w finałach mistrzostw Polski po zdobyciu Mistrzostwa Śląska w 1922, podejmując 29 lipca tego samego roku o godzinie 17:00 Cracovię Kraków przegrywając 2:8 (2 bramki Maksymiliana Koeniga). Niestety w ogólnym rozrachunku piłkarze nie wykazali się w pojedynku z wyżej wspomnianą drużyną krakowską, Pogonią Lwów, czy WKS'em Lublin. Jeszcze słabszy był następny sezon, ostatnie miejsce w Klasie A. Rok później włączył się w walkę o mistrzostwo Śląska, ostatecznie kończąc sezon na drugim miejscu tuż za "rywalem zza miedzy" - AKS Królewską Hutą. W 1926 Ruchowi znów udaje się wywalczyć Mistrzostwo Górnego Śląska, choć w lidze nie zbyt wiele wywalczył to w pierwszej i jedynej, przedwojennej edycji Pucharu Polski dotarł do półfinału, aby odpaść po porażce z Wisłą Kraków 0:1 w Krakowie (4 lipca 1926).

Pierwszym prezesem został nauczyciel z Klimzowca, Paweł Koppa. W składzie zarządu znalazło się dziewięciu założycieli, a byli to: wiceprezes Paweł Kiełbasa, skarbnik Edward Supernok, kierownik sportowy Franciszek Bartoszek, sekretarz Bernard Skop, Paweł Skop, Sylwester Golasz, Teofil Paczyński, Jakub Szweda i Stanisław Sojka. Jednak autor książki o biografii Ernesta Wilimowskiego pt. "Die Lebensgeschichte des Fußball-Altnationalspielers Ernst Willimowski, Sport ohne Grenzen. Fußballer Biographie" powołując się na ówczesną gazetę "Rybniker" stwierdza, że w trakcie powstania klubu w Bismarkhucie nie posiadała ona oficjalnej nazwy, a człon "Ruch" dodano w 1922, gdy już pewna była przynależność państwowa Hajduk Wielkich. Jest to jednak pogląd marginalny, któremu przeczą inne źródła. Głównym inicjatorem i założycielem klubu był działacz sportowy Alojzy Budniok. Od samego początku piłkarzom towarzyszył przydomek "Niebiescy" za sprawą klubowych barw. Ruch Chorzów przed 1939 rokiem był jednoznacznie kojarzony z Powstańcami Śląskimi i polskimi patriotami, spośród których głównie rekrutowali się kibice. Kibice niemieccy kibicowali innym klubom. Nie przypadkiem pierwszy mecz, piłkarze Ruchu rozegrali by uczcić uchwalenia Konstytucji 3 maja. W tym dniu, 3 maja 1920 roku, Ruch Hajduki Wielkie zagrał swój pierwszy mecz z Orłem Józefowiec wygrywając 3:1 i jako pierwszy na listę strzelców Ruchu zapisał się Wiktor Prukop. W 1921 Ruch powoli rozpoczął ugruntowywać swoją piłkarską pozycję w regionie zajmując 3. miejsce w rozgrywkach Klasy A (śląskiej I ligi). "Niebiescy" byli także pierwszym zespołem ze Śląska, które wzięło udział w finałach mistrzostw Polski po zdobyciu Mistrzostwa Śląska w 1922, podejmując 29 lipca tego samego roku o godzinie 17:00 Cracovię Kraków przegrywając 2:8 (2 bramki Maksymiliana Koeniga). Niestety w ogólnym rozrachunku piłkarze nie wykazali się w pojedynku z wyżej wspomnianą drużyną krakowską, Pogonią Lwów, czy WKS'em Lublin. Jeszcze słabszy był następny sezon, ostatnie miejsce w Klasie A. Rok później włączył się w walkę o mistrzostwo Śląska, ostatecznie kończąc sezon na drugim miejscu tuż za "rywalem zza miedzy" - AKS Królewską Hutą. W 1926 Ruchowi znów udaje się wywalczyć Mistrzostwo Górnego Śląska, choć w lidze nie zbyt wiele wywalczył to w pierwszej i jedynej, przedwojennej edycji Pucharu Polski dotarł do półfinału, aby odpaść po porażce z Wisłą Kraków 0:1 w Krakowie (4 lipca 1926).

W 1927 Ruch jest w gronie założycieli Ligi Polskiej. Pierwszy mecz Ruch rozegrał na wyjeździe z 1. FC Katowice przegrywając 0:7. Pierwsze trafienie do siatki zaliczył Józef Sobota w 3. kolejce w meczu z Łódzkim Klubem Sportowym (1:3). W tym samym roku 4 lipca do reprezentacji narodowej trafia pierwszy w historii zawodnik Ruchu: Józef Sobota, debiutuje on w meczu z Estonią wygranym 2:0, a on sam zapisał się na listę strzelców. Lata dwudzieste z pewnością nie należą do najlepszych w historii, a Ruch był drużyną "środka tabeli". Choć grali na tyle uczciwie, że w 1929 zostali nagrodzeni "Pucharem Dżentelmenów" dla grających najbardziej fair-play w Polsce.

[edytuj] Złote lata 1933-1939

Na zdjęciu od lewej: Peterek, Wilimowski, Badura, Kubisz, Czempisz, Wodarz, Giemza, Górka, Tatuś, Zorzycki, Dziwisz

W 1933 roku "Niebiescy" zdobywają Mistrzostwo Polski i nie rozstają się z nim przez następne trzy sezony (1934, 1935, 1936). Pod opieką Huty Batory klub z Hajduk Wielkich wzmacnia się coraz bardziej, a zimą 1933 roku pozyskują Ernesta Wilimowskiego z 1.FC Katowice za 1000 zł (kilkukrotny Król strzelców), pod koniec sezonu 1934 zatrudniają pierwszego w historii trenera - Gustava Wiesera. W tych latach zasłużyli się także: Teodor Peterek, Gerard Wodarz, Edmund Giemza. Mimo braku zorganizowanych rozgrywek na skalę europejską klub z Hajduk Wielkich rozgrywał zagraniczne mecze między innymi z Bayernem Monachium (1:0 dla "Niebieskich" po strzale Teodora Peterka), VfB Stuttgart (wygrana Ruchu 5:4 po trzech bramkach "Eziego" i dwóch Gerarda Wodarza), za co zostali nagrodzeni przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych za najlepsze wyniki na arenie międzynarodowej. W 1935 piłkarze z Hajduk Wielkich doczekali się własnego stadionu. Po 4 z rzędu mistrzostwach przyszła kolej na 3. miejsce w 1937, rok później 1. miejsce. W niedokończonym z powodu wybuchu II wojny światowej Ruch Chorzów (w Styczniu 1939 roku gminę Hajduki Wielkie włączono do Chorzowa) prowadził z dorobkiem 18 punktów nad drugą w tabeli Wisłą Kraków (16 punktów).

[edytuj] Likwidacja klubu przez niemieckie władze 1939-1945

Po wybuchu wojny w 1939 roku niemieckie władze okupacyjne zlikwidowały klub i na jego miejsce powołały Bismarckhütter Ballspiel Club (później Bismarckhütter Sport Vereingung 1899 e.V), gdzie dalej grali niektórzy przedwojenni gracze Ruchu. Warto zaznaczyć, że Ruch Chorzów ze względu na to że był jednoznacznie kojarzony z powstańcami śląskimi i polskimi patriotami był jedynym polskim klubem na Śląsku, wobec którego zastosowano takie sankcje.

[edytuj] Powrót klubu i lata 1945-1960

Pierwsze próby reaktywacji klubu nastąpiły 27 lutego 1945 roku. Oficjalnie klub rozpoczął działalność 4 marca 1945 kiedy to odbyło się walne zgromadzenie działaczy klubowych, którzy wyłonili nowego prezesa: Feliksa Kurcza.

15 marca 1945 roku Ruch rozegrał pierwszy powojenny mecz, derbowy, z AKS'em Chorzów remisując 2:2.

W 1948 roku wznowiono ogólnokrajowe rozgrywki w piłce nożnej na szczeblu I ligi, do których "Niebiescy" zakwalifikowali się m.in. po wygranym dwumeczu z Widzewem Łódź 11:1 i 9:1. Z końcem sezonu Ruch uplasował się na 3. miejscu. W klubie grał już wychowanek i przyszła gwiazda piłkarska Gerard Cieślik. W 1950 "Niebiescy" zdobyli tytuł wicemistrza Polski, by rok później zdobyć Puchar Polski i decyzją PZPN Mistrzostwo Polski (w ten sposób chciano uhonorować zwycięzcę reaktywowanych rozgrywek pucharowych w Polsce, podnieść jej rangę i zainteresowanie; Ruch ukończył rozgrywki ligowe na 6. miejscu). Dzięki m. in. Henrykowi Alszerowi, Ewaldowi Cebuli, Gerardowi Cieślikowi, Czesławowi Susczykowi, Ryszardowi Wyrobkowi "Niebiescy" zdobywają kolejne tytuły Mistrza Polski w 1952 i 1953 już na tradycyjnych zasadach. W 1954 mógł zdobyć czwarte z rzędu mistrzostwo Polski, jednak remis 1:1 z Gwardią Warszawą w ostatniej kolejce zniweczyło tą szansę, a postawa Gwardii rzekomo miała być karą za wygraną Ruchu w meczu towarzyskim z Dynamo Kijów 5:0 (1 listopada 1954, bramki: Pohl 29, Cieślik 57, 88, Suszczyk 66, Alszer 79).

W międzyczasie na Górnym Śląsku wzrastają w siłę lokalni rywale: Polonia Bytom (W-ce Mistrz Polski 1952 i Mistrz 1954) oraz Górnik Zabrze. Pierwsze spotkanie z "odwiecznym rywalem zza miedzy" odbyło się 18 marca 1956 w Chorzowie, porażka Chorzowian 1:3 zapoczątkowała zażartą rywalizację o prym w regionie trwającą aż do dnia dzisiejszego. Tuż po zakończeniu kariery przez Gerarda Cieślika w 1959 Ruchowi udaje się jeszcze zwyciężyć ligę w 1960 roku.

[edytuj] Częste porażki z Górnikiem Zabrze 1961-1978

Dominację Górnika Zabrze (5 mistrzostw z rzędu) udało się przerwać w sezonie 1967/68, na Stadionie Śląskim przy widowni 80 tys. kibiców w decydującym starciu Ruch pokonał Górników z Zabrza 3:1. Jeszcze w tym samym sezonie również na Stadionie Śląskim przy widowni 100 tys. kibiców nie udało się jednak odebrać Górnikom Pucharu Polski po porażce 0:3. Najcenniejsi gracze tych czasów to: Bronisław Bula, Antoni Nieroba, Antoni Piechniczek, Eugeniusz Faber, Zygmunt Maszczyk.

Powrót na szczyt ligowych zmagań nastąpił w 1973/74 i 1974/75, także w tym samym czasie Ruch zdobył Puchar Polski (1974), a także doszedł do ćwierćfinału Pucharu UEFA i ćwierćfinału Pucharu Europy. W połowie lat 70' najbardziej wyróżniali się gracze: Bronisław Bula, Zygmunt Maszczyk, Joachim Marx pod wodzą trenera Michala Vicana.

[edytuj] Kolejne sukcesy i pierwszy spadek do drugiej ligi i powrót zwieńczony tytułem mistrza Polski 1978-1989

Kolejny sezon zwieńczony sukcesem to 1978/79, ostatecznie tytuł trafił do Chorzowa dzięki lepszemu bilansowi bezpośrednich spotkań z Widzewem Łódź.

Aż do sezonu 1986/87 Ruch Chorzów był jedyną drużyną, która rywalizowała we wszystkich oficjalnych rozgrywkach o Mistrzostwo Polski w I lidze. Jednak po przegranej w barażach o utrzymanie z Lechią Gdańsk (1:2 i 1:2) "Niebiescy" opuścili szeregi Ekstraklasy by tylko po jednym sezonie spędzonym w II lidze powrócić i jako beniaminek zdobyć tytuł Mistrza Polski w 1988/89. W drużynie grali m. in. : Mieczysław Szewczyk i Krzysztof Warzycha.

[edytuj] Lata 1990-2003

Lata 90. czyli okres po reformach ustrojowych, to dla chorzowskiego klubu nie najchlubniejszy w historii czas, pojawiły się kłopoty finansowe, pieniądze z transferu Krzysztofa Warzychy do Panathinaikosu Ateny szybko się skończyły, a zespół jako Mistrz Polski sezon 1989/1990 zakończył zaledwie na 12. miejscu, a następny sezon na 13. pozycji. W sezonie 91/92 "Niebiescy" grali lepiej kończąc sezon na 5. pozycji. Następny sezon uwieńczony został wyższą - 4. pozycją podczas gdy rezerwy klubu doszły do finału PP, gdzie przegrały z GKS-em Katowice. Kolejny sezon to 7. miejsce. W sezonie 1994/95 zakończył na 17. miejscu i drugi raz w historii chorzowianie zostali zdegradowani do II ligi. Pobyt w II lidze trwał jak za pierwszym razem tylko jeden sezon i z 2. miejsca (za Odrą Wodzisław) i dzięki pracy trenera Jerzego Wyrobka szybko awansował do Ekstraklasy równocześnie zdobywając Puchar Polski (1995/96). Piłkarze nie potwierdzili wysokiej dyspozycji w sezonie 1996/1997 (14. miejsce) mając tyle samo punktów co GKS Bełchatów Ruch uchronił się przed spadkiem dzięki lepszej różnicy bramek i najlepszemu bilansowi bezpośrednich spotkań (w dwumeczu dwa razy 2:0). Kolejny sezon zakończył się nadspodziewanie dobrze: 6. miejsce a koronę króla strzelców z 14 golami zdobył Mariusz Śrutwa. W 1998 udało się awansować do finału Pucharu Intertoto - dwie porażki z FC Bologna (0:1,0:2) sezon 1998/1999 skończyli na 10. pozycji, a następny sezon to ostatni znaczący sukces w historii klubu to 3. miejsce w 1999/2000, dwa kolejne sezony to odpowiednio 6. i 7. miejsce(grupa mistrzowska).

[edytuj] Kryzys w latach 2003-2006

Zdecydowany kryzys w klubie nastąpił w sezonie 2002/2003 kiedy to "Niebiescy" po raz trzeci w historii spadli do II ligi. Nie udało się powrócić w ciągu jednego roku, tak jak poprzednio, w szeregi najlepszych, polskich drużyn. Narastające długi uniemożliwiły wypłatę wynagrodzeń piłkarzom, którzy masowo opuszczali klub. PZPN zakazał wykonywania transferów, a dług przekroczył 10 mln zł. Sezon 2003/2004 Ruch ukończył na 11 miejscu i po raz pierwszy w historii Niebieskim groziło zdegradowanie do III ligi. Po spotkaniach barażowych ze Zniczem Pruszków (4:2 i 0:2) widmo spadku zostało zażegnane. W następnym sezonie długi Ruchu sięgnęły 11 mln zł, a z funkcji prezesa klubu zrezygnował Krystian Rogala. Klub zamieniono w Sportową Spółkę Akcyjną i zyskała nowego sponsora. Po warunkowym uzyskaniu licencji na grę w II lidze, początkowe mecze rozgrywane były bez udziału publiczności, a potem z ograniczoną jej ilością, a długi przekroczyły 15 mln zł. Jesienią 2005 roku stworzono nową Spókę Akcyjną, na czele której stanął Mariusz Klimek, a klub miał się włączyć w walkę o awans do I ligi, jednak ostatecznie zajął pozycję 14., w kolejnym sezonie 2005/2006 zespół zajął siódme miejsce w II lidze.

[edytuj] Sezon (2006/2007)

W nowym sezonie doszło do odejścia największej postaci klubu Mariusza Śrutwy, na nowe miejsca sprowadzono kilku doświadczonych grą I-ligową zawodników a nawet reprezentacyjną: Tomasz Sokołowski I. Celem klubu w nowym sezonie jest awans do Orange Ekstraklasy. Jesienne rozgrywki klub zakończył na pierwszej pozycji w ligowej tabeli (z równą ilością punktów co Zawisza Bydgoszcz; mecz bezpośredni: 2:0 na korzyść "Niebieskich"), dużym echem odbiła się wygrana 2:1 z ówczesnym liderem Orange Ekstraklasy i wicemistrzem Polski Wisłą Kraków na jej własnym stadionie w 1/8 finału Pucharu Polski.

[edytuj] Inne

[edytuj] Tożsamość klubu i kibiców

Ruch Chorzów jest przez część swoich kibiców nazywany "najbardziej śląskim ze śląskich klubów". Silnie podkreślają, że w przeciwieństwie do największego lokalnego rywala - Górnika Zabrze -, tylko "Niebiescy" kontynuują regionalną, polską, przedwojenną tradycję śląskiego "fusbalu", równocześnie zarzucając kibicom Górnika Zabrze, że ich klub został założony dopiero po II wojnie światowej. Jednak mecze z Górnikiem są często uważane za "jedyne prawdziwe śląskie derby". Wśród kibiców jest wielu przedstawicieli, nie uznawanej oficjalnie, narodowości śląskiej. Jednakże przed 1939 rokiem Ruch Chorzów był uznawany powszechnie za klub jednoznacznie polski ponieważ tworzyli i kibicowali mu Powstańcy Śląscy. Zdaniem niektórych klub przez całą swoją historię odzwierciedlał etniczny obraz Górnego Śląska, dlatego tworzyli go zarówno Ślązacy, Polacy i Niemcy (wśród nich nastawieni do swoich ojczyzn patriotycznie jak i obojętnie), przykładowo godnie reprezentowało Ruch w latach 20. XX wieku 8-u Niemców, byłych zawodników Bismarckhütter Ballspiel Club. Po wojnie w folklor Górnego Śląska wpisali się także tzw. "gorole" czyli ludność wypędzona z Kresów lub zamieszkała tu podczas migracji ludności "za chlebem" z głębi Polski, do pracy w okolicznych kopalniach i hutach. Także to środowisko zrodziło wielu wiernych sympatyków i oddanych kibiców chorzowskiego klubu. Mimo to spotykają się z antypatią starszych, kibiców.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu
• [1]