Gereon Grzenia-Romanowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Gereon Grzenia-Romanowski kontradmirał
ur. 19 III 1916 w Piecach zm. 18 I 1983 w Warszawie
Kariera:
attaché wojskowy w Chińskiej Republice Ludowej
• komendant Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej • zastępca dowódcy Marynarki Wojennej • zastępca dowódcy 16 Dywizji Piechoty
Odznaczenia:
Order Wojenny Virtuti Militari
Order Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy
Krzyż Zasługi
Krzyż Partyzancki
Medal Za zasługi dla obronności kraju
Medal za Warszawę 1939-1945
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Gereon Grzenia-Romanowski, właśc. Gereon Grzenia, pseud. Zielony i Gwardiuk (ur. 19 marca 1916 roku, zm. 18 stycznia 1983 roku) - polski kontradmirał (właśc. generał brygady) i doktor nauk ekonomicznych, oficer piechoty. Brał udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku, a następnie działał w ruchu oporu. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował służbę w Ludowym Wojsku Polskim, będąc m.in. zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej i attaché wojskowym w Chińskiej Republice Ludowej.

[edytuj] Wykształcenie

Gereon Grzenia-Romanowski urodził się 19 marca 1916 roku w Piecach. Był synem Jana Grzeni i Agnieszki z domu Laskowska. Od 1923 roku uczęszczał w Chojnicach kolejno do Szkoły Powszechnej oraz Państwowego Gimnazjum Klasycznego. Po zdaniu matury w 1931 roku wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Chełmnie. W okresie od 1935 do 1939 roku ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie. Jest także absolwentem Wyższej Szkoły Piechoty w Rembertowie (1949 rok) i Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie (1959 rok). W Wyższej Szkole Ekonomicznej uzyskał w późniejszym czasie tytuł doktora nauk ekonomicznych w zakresie makroekonomii morskiej.

[edytuj] Służba wojskowa

Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty i otrzymaniu promocji oficerskiej został skierowany do "Warszawskiej" Brygady Pancerno-Motorowej w Rembertowie. W szeregach tej jednostki wojskowej walczył podczas kampanii wrześniowej na linii Wisły. Gdy cała Armii "Lublin" została zepchnięta i rozgromiona przez Wehrmacht pod Tomaszowem Lubelskim, udało mu się uniknąć niewoli. Jeszcze w 1939 roku wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. W latach 1942-1943 był więźniem Pawiaka. Następnie służył w Gwardii Ludowej oraz Armii Ludowej i brał udział w powstaniu warszawskim w 1944 roku. W trakcie okupacji ukrywał się pod nazwiskami Tatarkiewicz i Romanowski.

W 1945 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Miejskiego Związku Walki Młodych w Poznaniu, po czym wyznaczono go zastępcą dowódcy 16 "Kaszubskiej" Dywizji Piechoty w Gdańsku. Od 1949 do 1956 roku kierował Studium Wojskowym Politechniki Gdańskiej. Kolejne stanowisko - zastępcy dowódcy ds. politycznych - objął w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. W latach 1966-1969 był komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni. Następnie wyjechał do Chin, gdzie został attaché wojskowym przy Ambasadzie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Zmarł 18 stycznia 1983 roku w Warszawie, pochowano go na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni. Od 1945 roku należał do Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W okresie od 1957 do 1958 roku był prezesem Wojskowego Klubu Sportowego "Flota" w Gdyni. W 1965 roku Miejska Rada Narodowa w Chojnicach nadała mu tytuł honorowego obywatela miasta.