Gmina Świerzno

Gmina leży na Równinie Gryfickiej i Wybrzeżu Trzebiatowskim. Gmina ma typowo rolniczy charakter, choć występują tu także tereny leśne. Wieś Świerzno jest oddalona od wybrzeża Morza Bałtyckiego o zaledwie 10 km. Przez wieś Gostyń prowadzi niebieski szlak turystyczny Pobierowo - Rewal. Tereny leśne zajmują 30% powierzchni gminy, a użytki rolne 61%.

[edytuj] Komunikacja

Przez gminę prowadzą drogi wojewódzkie: nr 102 łącząca Świerzno z Kamieniem Pomorskim (14 km) i przez Cerkwicę (10 km) do Trzebiatowa (22 km) oraz nr 105 do Gryfic (18 km).

Gostyniec (1,5 km od Świerzna) uzyskał połączenie kolejowe w 1906 r. po wybudowaniu linii kolejowej łączącej Kamień Pomorski z Trzebiatowem. W 1945 r. linia została przez wojska radzieckie rozebrana.

W gminie czynny jest 1 urząd pocztowy: Świerzno (nr 72-405).

[edytuj] Zabytki

Kościół parafialny pw. św. Trójcy, ryglowy wzniesiony w 1681 r., dwukrotnie przebudowany. W 1708 r. przedłużono go od strony zachodniej, a w 1727 r. rozbudowano go od strony wschodniej. Kościół zlokalizowany jest w południowo-zachodniej części wsi, po zachodniej stronie drogi. Działka przykościelna rozległa w formie regularnego prostokąta. Na przedzie działki posadowiony jest budynek kościoła, zwrócony tylną ściana szczytową w kierunku drogi; w głębi mieści się nowo wzniesiona plebania, usytuowana kalenicowo. Po północnej stronie budynku kościelnego znajduje się niewielki cmentarzyk; zachowane są tutaj nagrobki z końca XIX w.

Dwór myśliwski - z inicjatywy hrabiego Bogusława Bodo Flemminga w latach 1718-1730 wybudowano myśliwski dwór magnacki. Całość zaprojektowano jako konstrukcję ryglową. Budowniczym był prawdopodobnie J. A. Hase ze Stargardu. Zabudowania dworskie mieszczą się na północ od drogi do Kamienia Pomorskiego. Budynki dworskie rozplanowano wokół trzech boków prostokątnego dziedzińca. Czwarty bok miał być zamknięty okazałym pałacem. Około połowy XIX w. skrzydła, zachodnie i wschodnie otrzymały środkowy ryzalit. Zachodni budynek przebudowano w latach dwudziestych XX stulecia. Mury budynku są z ryglówki z drzewa dębowego, wypełnione cegłą. Fundamenty wykonano z polnego kamienia. Dachy wszystkich obiektów są mansardowe z naczółkami, kryte dachówką-karpiówką w koronkę. Stare dekorowane kominy zachowały się na budynku zachodnim i południowym. Malowidła w sali balowej znajdującej się w skrzydle południowym umieszczone są na drewnianym sklepieniu lustrzanym więźby dachowej. Malowane są farbą klejową na białym tle. W lustrze sklepienia, w prostokątnych ramach namalowano w tonacji różowo - niebieskiej zachmurzone niebo ze słońcem, księżycem i gwiazdami. Na spływach sklepienia znajduje się balustrada, a za nią postacie z balu kostiumowego. Nad emporą muzyczną widnieje tablica z herbem Flemingów trzymanym przez herosów. Poniżej jest umieszczone imię i tytuł Bogusława Bodo Fleminga oraz rok 1728. Całość otacza symetrycznie rozplanowany, klasyczny ogród francuski. Kompleks budynków wraz z parkiem jest przykładem XVIII-wiecznej sztuki planowania zespołów pałacowych na Pomorzu Zachodnim.