Wikipedysta:Grzegorz Wysocki/Witzkrieg

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Witzkrieg – pierwsza polsko-niemiecka wojna satyryczna, która rozpoczęła się w listopadzie 2006 r. na łamach kilku czasopism po obu stronach granicy: "Die Welt", "Tageszeitung", "Der Spiegel", "Super Express" i "Wprost".

[edytuj] Tło polityczne konfliktu i prowokacje

26 czerwca 2006 r. na łamach niemieckiego "Tageszeitung" ukazała się satyra polityczna pióra Petera Köhlera na prezydenta polski Lecha Kaczyńskiego pt. Nowy polski kartofel – dranie, co chcą zawładnąć światem (niem. Polens neue Kartoffel – Schurken, die die Welt beherrschen wollen).^[1] Publikacja wywołała w Polsce burzę – ostrą reakcję ze strony Ministerstwa Spraw Zagranicznych, które domagało się od władz Niemiec reakcji na artykuł i wszczęcia postępowania ws. znieważenia głowy państwa. Niemcy odmówili skomentowania publikacji, a media po obu stronach granicy pisały o granicach dopuszczalności satyry oraz celowości politycznych reakcji na zaczepki satyryków.

Publikacja w "Tageszeitung" była, według mediów, prawdopodobną przyczyną choroby dyplomatycznej Lecha Kaczyńskiego i jego absencji na spotkaniu Trójkąta Weimarskiego planowanego na 3 lipca 2006 r.^[2]

[edytuj] Pierwsze niemieckie salwy

Niemiecka prasa wypowiedziała Polsce wojnę satyryczną i zaatakowała w dniu 5 listopada 2006 r. W internetowym wydaniu niemieckiego "Die Welt" padły pierwsze salwy Witzkrieg. Pod zdjęciem okładki tygodnika "Wprost" z 21 września 2003 r. przedstawiającego przewodniczącą Związku Wypędzonych, Erikę Steinbach w mundurze SS dosiadającą kanclerza Niemiec Gerharda Schroedera (zobacz), Niemcy opublikowali listę dwudziestu rzeczy, które Polacy powinni zrobić dla Niemców, żeby stosunki między naszymi krajami były przyjazne:^[3]

Podarować Erice Steinbach nowy piękny kombinezon.
Uznać Oskara Lafontaine'a za trzeciego brata Kaczyńskiego.
Byłemu kanclerzowi Gerhardowi Schroederowi podarować wygodne siodło.
Angeli Merkel zaproponować pracę sprzątaczki.
Zbudować Niemcom rurociąg, którym będzie płynąć kapusta kiszona.
Niemieckim nastolatkom z problemami trądzikowymi podarować wyrzutnie rakiet.
Nie spluwać do każdej gęsi, która z okazji Bożego Narodzenia jest eksportowana do Niemiec.
Po prostu się śmiać.
Posłać Niemcom więcej kaczek.
Przymknąć oczy na szmugiel niemieckich papierosów do Polski, bo w biednych krajach szmugiel jest podstawą egzystencji.
Do anabolików produkowanych w polskich laboratoriach wkładać więcej witamin.
Zaprosić na tournee Thomasa Andersa z Modern Talking.
Część Zatoki Gdańskiej nazwać imieniem Güntera Grassa.
Przyznać, że Małysz był na dopingu.
Zabrać Niemcom Berlin i Brandenburgię i w zamian podarować coś lepszego, np. termos z polskim czerwonym barszczem.
Wytłumaczyć niemieckim pracodawcom, jak tworzyć miejsca pracy.
Przyznać wreszcie niemieckim artystom punkty na Eurowizji.
Wyjaśnić Benedyktowi XVI, co zrobić, żeby kochali go także Niemcy.
Wysłać do Niemiec więcej Polek, żeby pokazały Niemkom, jak się czesać i ubierać.
Skończyć wreszcie z przeszłością.

Wystrzał był obliczony na rozbrojenie Polaków i polskiej dyplomacji śmiechem już przy pierwszej salwie.

[edytuj] Reakcja po stronie polskiej

Polska strona nie dała się zaskoczyć. Po drugiej stronie granicy z natychmiastowym kotratakiem wystąpiła redakcja "Super Expressu" zarówno na łamach drukowanych, jak i internetowych. "Super Express" donosił: Po naszej stronie nie ma strat. Od niemieckich dowcipów jeszcze nikt nie umarł ze śmiechu. Przy wsparciu satyryków opublikowano listę "Co Niemcy mogą zrobić dla Polaków, żeby żyło nam się lepiej?"^[4]

Leszek Malinowski z kabaretu Koń Polski:

Niemcy powinni dokończyć autostradę do Królewca, a jeśli nie mają kasy, to niech ją chociaż dociągną do Gdańska.
Niemcy powinni nauczyć się wreszcie mówić po polsku "przepraszam", "dziękuję", "dzień dobry" i "Szczebrzeszyn".
Powinni szybko otworzyć rynek pracy dla Polaków, bo Turcy są już zmęczeni, a Irlandia za mała.
Powinni nam przysłać Erikę Steinbach, to ją wypędzimy. Będzie wreszcie wiedziała o czym mówi.
Kiedy Miro Klose strzeli bramkę, niemieccy kibice powinni krzyczeć "Ole!". Będzie to skrót od Opole, bo tam Klose przyszedł na świat i nauczył się grać w piłkę.
Reaktywować NRD. Będziemy mogli mówić, że Niemcom jest gorzej.
Wprowadzić sztywny kurs wymiany 1:1 – 10-letniego volkswagena golfa na krasnala ogrodowego.

Joanna Bartel:

Zaprosić brygadę Młodzieży Wszechpolskiej na Paradę Miłości. Zrozumieją, dlaczego w Polsce jest tak trudno kochać.
Pozwolić Maciejowi Giertychowi na osiedlenie się w Niemczech. Będą mogli mówić, że nie pochodzą od małpy.
Powinniśmy na 2 tygodnie wymienić się na rządy. Ciekawe, jak poradziliby sobie bracia Kaczyńscy w Berlinie, a Angela Merkel w Warszawie.

Wydrukowano również patriotyczną odezwę do Polaków:

Ogłaszamy powszechną mobilizację. W związku z germańskim zagrożeniem dla naszego, polskiego, poczucia humoru zwracamy się do wszystkich czytelników o nadsyłanie do naszej redakcji amunicji śmiechowej, abyśmy nią mogli nabić nasze działa.

[edytuj] Działania pozycyjne

Ten artykuł dotyczy niedawnego lub trwającego wydarzenia. Informacje w nim zamieszczone mogą się zmienić.

W wymianę ciosów zaangażowały się kolejne publikatory. Po stronie niemieckiej "Der Spiegel",^[5] opublikował propozycje swoich cztelników:^[6]

Chętnie spędzę tydzień w Warszawie (nieważne czy to będzie w pobliżu pałacu prezydenta. Ale może byście zorganizowali kolację przy pieczonych kartoflach z Prezydentem?). Dobrym przedłużeniem tego byłby mecz piłkarski. Bo Polska miałaby wtedy szansę jak nigdy, nie zdobywając gola, mogłaby wygrać z Niemcami.
Połączyć Modern Talking i Ich Troje: Super! A potem ich wysłać razem na koncert dla wojsk polskich w Iraku i niemieckich w Afganistanie.
Stworzyć oficjalną niemiecko-polską reprezentację w piłce nożnej... i Polska mogłaby w końcu awansować do ćwierćfinału mistrzostw świata.
Plakat Teresy Orlowski miałby negatywny wpływ na wskaźnik urodzeń w Niemczech. Wielu Niemców przeprowadziłoby się wtedy do Polski, gdzie są ładniejsze kobiety.

Wymiana salw satyrycznych dotknęła także polityków. Jak informowała "Gazeta Wyborcza",^[7] Sylvia Hartleif, rzeczniczka komisji spraw zagranicznych Bundestagu, oceniła: Nikt u nas nie uważa tego za śmieszne. Rząd IV RP podszedł do dowcipów z powagą, jaką niegdyś przejawiał w tych sprawach Związek Radziecki. Ambasador RP w Berlinie wystosował oficjalny protest.^[8] Sama redakcja "Gazety Wyborczej" ograniczyła sie jednak tylko do komentarza, oceniając poziom satyryczny Witzkrieg bardzo nisko. W podobnym tonie wypowiadała się "Rzeczpospolita".

Na początku grudnia 2006 r. "Die Tageszeitung" opublikował rozmowę z Peterem Köhlerem. Publicysta oświadczył, że nie zamierza niczego odwoływać ze swego wcześniejszego kartoflanego tekstu: Tekst nie zawiera niczego, co nie byłoby czystą prawdą. Gdyby nadarzyła się okazja, raczej jeszcze bym coś dodał.^[9]