Henryk Łubieński
Z Wikipedii
Henryk hrabia Łubieński herbu Pomian (ur.11 lipca 1793 w Pradze, zm.17 września 1883 w Wiskitkach) ziemianin, finansista, przemysłowiec, działacz gospodarczy, współorganizator Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, poseł na sejm Królestwa Kongresowego, radca stanu, wiceprezes Banku Polskiego, ekonomista.
Syn Feliksa i Tekli Teresy, brat Tomasza, Tadeusza, Jana, Piotra, Józefa i Róży Sobańskiej.
W 1818 osiadł w majątku Kazimierzy Wielkiej, gdzie zaplanował budowę cukrowni. Jego pomysł zrealizował Kazimierz (bratanek Henryka). W 1820 został radcą wojewódzkim, zaś w 1826 ukończył studia prawnicze w Warszawie. Posiadał liczne majątki: Częstocice, Wiskitki, Guzów, Kazimierza, Ostrowiec, Firlej, Lubartów.
Współzałożyciel wielu zakładów przemysłowych i przedsiębiorstw prywatnych. Inicjator założenia Huty Bankowej w Dąbrowie Górniczej przez Bank Polski. Odlew tablicy z jego popiersiem był pierwszym w Polsce odlewem z surowca wytopionego na koksie, w Hucie Bankowej (1839). Założyciel cukrowni w Częstocicach (1826) oraz Guzowie (1829). W Lubartowie założył fajansarnie, która była początkiem przemysłu porcelanowego. Firma ta istniała 10 lat (1840 - 1850) W Firlejowie, w pobliskiej kopalni Seroch, zwanej stalownią, stworzył pierwszą na Lubelszczyźnie topielnię stali - fabrykę wyrobów żelaznych, głównie narzędzi i maszyn rolniczych. Założył także zakłady fabryczne w: Żyrardowie, Starachowicach i Ostrowcu.
W 1829 roku został dyrektorem Banku Polskiego, a następnie wiceprezesem tej instytucji w latach (1832 - 1842). W 1830 otworzył z bratem Tomaszem Dom handlowy ,,Bracia Łubieńscy i Spółka. Jego Dom Handlowy rozwinął działalność w czasie powstania listopadowego, sprowadzając z zagranicy materiały wojenne i ekwipunek żołnierski. Założył fabryki: prochu i saletry, warsztaty krawieckie i szewskie. Rozwinął gospodarkę Królestwa Polskiego, zwłaszcza zakłady górnictwa. W roku 1835 wystąpił z inicjatywą budowy linii kolejowej łączącej Warszawę z Zagłębiem Dąbrowskim.
Został oskarżony i aresztowany za korzystanie z publicznych środków Banku Polskiego, dla finansowania celów prywatnych w 1842. W 1848 został skazany na więzienie i zesłany do Kurska. Powrócił do kraju w 1854, lecz poważniejszej roli już nie odgrywał.
Miał synów: Edwarda, Juliana oraz Konstantego Ireneusza.
