Józef Zawadzki
Z Wikipedii
Józef Zawadzki (ur. 14 lipca 1886 - zm. 22 lutego 1951) - fizykochemik i technolog, ojciec Tadeusza Zawadzkiego "Zośki" i Anny Zawadzkiej.
[edytuj] Życiorys
Studiował na UW, za udział w strajku studenckim w 1905 został relegowany i przeniósł się do Krakowa gdzie podjął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim kończąc je w 1910. W Karlsruhe u prof. Habera prowadził badania z elektrochemii i na tamtejszej politechnice uzyskał tytuł inżyniera chemika.
Po powrocie do Warszawy w 1915, z chwilą otwarcia Politechniki Warszawskiej, podjął pracę jako asystent w Katedrze Chemii Ogólnej. 5 maja 1916 roku wziął ślub z Leoną z domu Siemieńską. W 1918 roku został kierownikiem utworzonej Katedry Technologii Chemicznej. Po przeprowadzonym w 1923 roku przewodzie habilitacyjnym (!) został mianowany profesorem. W latach 1926-1927 i 1929-1930 był dziekanem Wydziału Chemii, a w 1936-1937 i 1938-1939 piastował godność rektora Politechniki Warszawskiej. Współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Chemicznego, którego był wielokrotnie prezesem i wiceprezesem, członek PAU (od 1947).
Na uwagę zasługuje działalność konspiracyjna profesora w czasie okupacji. Współpracował z Delegaturą Rządu na Kraj jako członek Komisji Szkół Wyższych oraz z Komendą Główną AK. Był przewodniczącym Rady Wychowawczej Szarych Szeregów, w których jego syn Tadeusz Zawadzki dowodził warszawskimi Grupami Szturmowymi i zginął w jednej z akcji. Na terenie Politechniki Warszawskiej podczas II wojny światowej działał w tajnym nauczaniu, a także wraz z M. Struszyńskim przeprowadził analizę paliwa niemieckich rakiet V2.
Po wyzwoleniu przyczynił się walnie do odbudowy Wydziału Chemicznego i reaktywowania go w ramach Uczelni. W 1947 został doktorem honoris causa Politechniki Warszawskiej. Do końca życia kierował Katedrą i Zakładem Technologii Nieorganicznej.
[edytuj] Dorobek naukowy
Prowadził prace nad kontaktowym utlenianiem amoniaku, naftalenu i antracenu oraz redukcją dwutlenku siarki metanem. Badał możliwości zastosowania polskich glinokrzemianów do produkcji tlenku glinu oraz siarczanu wapnia do produkcji kwasu siarkowego. Zajmował się również kinetyką dysocjacji termicznej.
Opublikował m.in. Technologię chemiczną nieorganiczną (tom 1-2, 1951-1952), na której wychowało się kilka pokoleń chemików.
