Kolej galicyjska im. Karola Ludwika
Z Wikipedii
Kolej galicyjska im. Karola Ludwika (niem. k.k.priv. Galizische Carl Ludwig-Bahn (CLB)) – linia kolejowa w Galicji (Austro-Węgry) wybudowana w latach 1856-1861, rozbudowywana do 1892 przez Towarzystwo Kolei Żelaznej Karola Ludwika, własność prywatna, przebiegająca z zachodu na wschód po zewnętrznym północnym łuku Karpat.
Trasa kolei prowadziła po stronie północnej z Krakowa przez Bochnię, Tarnów, Dębicę, Sędziszów, Rzeszów, Łańcut, Przeworsk, Jarosław, Radymno, Przemyśl, Mościska, Sądową Wisznię i Gródek Jagielloński do Lwowa.
Ze Lwowa połączenia z Krasnem do Brodów. Z Krasnego połączenie w kierunku Złoczowa, Zborowa, Tarnopola do Podwołoczysk. Z Krakowa miała dwa krótkie odgałęzienia, które prowadziły do Wieliczki przez Bieżanów oraz z Podłęża do Niepołomic. Po stronie południowej linia ta prowadziła z Krakowa do Cieszyna i dalej na Węgry.
W 1884 podłączono do głównej linii odcinek: Tarnów - Stróże - Jasło - Krosno - Sanok - Nowy Zagórz.
[edytuj] Galeria
 Podwołoczyska, stacja graniczna, 1909 |
 Nowy Zagórz, węzeł kolejowy, 1915 |
 Tarnopol, 1914 |
